Jaargang 10 – editie 3 – dec. 2011 Het bestuur vlnr Lid: Secretaris: Lid: Voorzitter: Penningmeester: Lid: Lid: Hennie van Dun Robert van Dun Rina van Dun- Peeters Eugène van Dun Jan van Dun Ton van Dun Ad Potters- van Dun tel. 06-45092691 tel..033-4942623 tel. 078-6162957 tel. 0411-683427 tel. 076-5016095 tel. 076-5611426 tel. 076-5650635 Contributie of donateurschap voldoen op Rekeningnummer van de FVS van DUN: 17.48.88.252 t.n.v. F.V. Stamboom van Dun te Etten-Leur. Onze contributie is slechts 15,- euro per adres per jaar. Indien u tijdens het lopende jaar lid wordt betaald u een evenredig deel. www.vandunstamboom.nl De site waarin allerlei verhalen en foto’s te zien zijn. INHOUD. Adverteerders Bestuur/Inhoud/Colofon Van de Voorzitter Verhaal Jan van Dun-commandant Verslag Familiedag Gilze. Verhaal ontvoering Gerrit-Jan Heijn Frieda van Dun, schilderes Bas van Dun, Amsterdam - Dakar Esbeek Familiezaken Adverteerders Redactie: Vormgeving: 3 pag. pag. pag. pag. pag. pag. pag. pag. pag. pag. pag. Hennie van Dun Eugène van Dun Patricia van Dun 2 3 4 4 8 9 11 12 12 14 15
van de voorzitter: Organisatoren van de laatste familiedag bedankt , alles was perfect geregeld. Ook de leden bedankt voor hun aanwezigheid, want een dag organiseren zonder belangstellenden is niet bevorderlijk om de volgende familiedag te organiseren. Helaas kort na de familiedag, kregen wij de mededeling dat “de oudste “bezoekster van de familiedag Mevrouw Adriana van Dun- van Gommeren, de moeder van Kees van Dun, is overleden. Ze vertelde me nog zo trots dat zij de oudste was op de familiedag. Wij wensen haar familie sterkte met dit verlies. Nog na genietend van deze uitzonderlijke herfst, wensen wij alle leden veel gezelligheid en warmte voor de komende sinterklaas en kerstdagen Voor alle “van Dun’s – Dunné’s en hun familie fijne, gezellige en gezonde feestdagen en voor 2012 een perfect jaar gewenst. Eugène Onlangs zijn we in het bezit gekomen van een boek over Jan van Dun, commandant van de landmacht, over zijn plotselinge dood en terugblikken van enkele vrienden. Wij willen dit interessante boekje met jullie delen en zullen dit in verschillende delen via de Dundoenerij doen. Veel leesplezier. Jan van Dun als Jan de Waard Maandag 1 Oktober 1945. Nog voor dat die dag de dienst bij II-3 R.I. was begonnen had het bericht, dat overal ontzetting en diepe ontroering bracht, zich door het gehele bataljon verspreid: Commandant Van Dun van de eerste compagnie is overleden. Het bericht kwam met de verlofgangers, die terugreisden van Rotterdam naar Brielle, het ging mee met de chauffeurs, die levensmiddelen reden naar de ver uit elkander liggende kampen en het bereikte zo ook ons op het bataljon bureau. Onze eerste reactie was: het is niet waar, het bericht moet op een afschuwelijke vergissing berusten. Onze blik gleed naar de stoel, waarop hij — nog niet 48 uur tevoren —had gezeten bij een bespreking van compagniescommandanten; een bespreking, waarin hij — zoals steeds — met een lange lijst van klachten was gekomen over kleding en schoeisel. De bespreking was vastgelopen op het bekende antwoord uit die eerste dagen van de wederoprichting van de Nederlandse Koninklijke Landmacht: er is niets. „Dan ga ik het zelf halen", was zijn antwoord, „ik weet de weg wel". Rustig had hij 4
daarop zijn papieren bij elkander gepakt en het bataljon bureau verlaten. Lachend zag hij nog achterom toen hij op z'n motor wegreed, een knipoog en een armzwaai als groet. En nu zou hij .... Wij durfden het niet uitspreken en wij klampten ons vast aan de hoop, dat de mededeling in erg verminkte vorm was doorgekomen. Misschien was het in werkelijkheid niet zo vreselijk als werd verteld. Wij telefoneerden naar alle kanten om inlichtingen en bijzonderheden. Niemand echter wist het juiste. Men zou verder informeren en terugbellen. Traag ging er de minuten voorbij, het was een martelende onzekerheid, waaraan geen einde scheen te komen. Totdat tenslotte alle hoop, die er nog was, de bodem werd ingeslagen en de bevestiging kwam van het bericht, waaraan wij geen geloof wilden hechten: Jan van Dun is Zondagavond laat bij een ongeluk om het leven gekomen. Er viel een stilte over alle kampen van II-3 R.I. In het Oranjekamp te Brielle marcheerde de kampwacht naar de appelplaats. Zij stelde zich op voor de vlaggenstok; korte, gedempte commando's werden gegeven, de geweren gepresenteerd, de vlag werd halfstok gehesen. Jan overleden! Voor ons, zijn vrienden, is er die nacht van Zondag op Maandag, iets onbegrijpelijks gebeurd, iets waarover wij, zelfs order elkander, niet konden spreken en dat ons voor vele weken heeft stil gemaakt. Jan weggerukt uit ons midden, uit zijn familiekring, uit zijn compagnie, uit zijn club. In een enkele minuut, misschien waren het slechts seconden, was alles anders geworden, was een periode uit veler leven afgesloten. En nog, als wij elkander ontmoeten en — al is het ook vluchtig — de gebeurtenissen uit de laatste twee jaren aanroeren, stokt soms plotseling het gesprek om hem, in alles wat hij deed of aanpakte de centrale figuur, die zo vroeg is heengegaan. De commandant 11-3 R.I. gaf de volgende dagorder. „Een noodlottig ongeval heeft een einde gemaakt aan een jong en veelbelovend leven. In de nacht van Zondag op Maandag is de vaandrig der infanterie J. B. C. M. van Dun, commandant van 1-11-3 R.I. op 28-jarige leeftijd overleden. Het bataljon en in het bijzonder de compagnie, die hij heeft opgericht en waarover hij met vaste hand het commando voerde lijdt door dit onverwacht verscheiden een zwaar verlies. Commandant Van Dun was een beminnelijke persoonlijkheid, een principieel mens, een warm vaderlander, een met zijn manschappen meelevend commandant, die voor zijn compagnie heeft gewerkt zolang het voor hem dag was. Niets was hem te veel, hij kende de grens tussen dag en nacht niet als het ging om het welzijn van de aan hem toevertrouwde soldaten. Hij heeft zijn stempel gedrukt op zijn onderdeel; aan hem de eer, dat 1II-3 R.I. een goede naam heeft. De plicht rust op zijn compagnie te zorgen, dat zij die goede naam behoudt. Reeds in de illegale tijd trok Commandant, Van Dun de aandacht van zijn superieuren en voor het geval, dat de oorlogshandelingen naar het Westen, met name naar Rotterdam, zouden worden overgebracht, was hem een zware taak toebedeeld. Hij had die taak aanvaard omdat zijn leven werd geleid door plicht; plicht jegens Koningin en Vaderland. Beiden had hij lief en de bevrijding van ons land betekende voor hem meer dan alleen verlost te zijn van de knellende band van den onderdrukker. 5
Enkele weken na de bevrijding kreeg hij de vererende opdracht de eerste compagnie Light infanterie van B.S. Gewest 14 te vormen. Met enthousiasme heeft hij zich aan die opdracht gegeven; de compagnie had zijn hart en zij werd een stuk van zijn jong leven. Commandant Van Dun is niet meer. Maar de naam waaronder hij werkte in de illegale tijd zal worden gegeven aan zijn compagnie en dus blijven voortleven in ons bataljon. Officieren, onderofficieren, korporaals en manschappen mogen het zich een eer rekenen tot de compagnie De Waard te behoren. “Commandant Jan van Dun ruste in vrede”. Zo tekende een wapenbroeder Jan. En op het bidprentje, na zijn dood te zijner nagedachtenis gegeven, stond o.m. "dat hij het huisgezin waartoe hij behoorde innig lief had; dat hij in zijn verloofde zag zijn liefste steun en de mede-oprichtster van zijn eigen huisgezin; dat hij voor zijn medemens was een echte hulpvaardige vriend. . . . " De dagorder zowel als het bidprentje gaven in eenvoudige bewoordingen weer hoe Jan van Dun was als mens en als strijder. Jan van Dun drukte het stempel van zijn persoonlijkheid op alles wat hij ondernam. En een persoonlijkheid was hij; wie, die hem goed heeft gekend, zal het kunnen ontkennen? Principieel als hij was wist hij van geen wijken waar het ging om het uitdragen van zijn beginselen. Marchanderen was hem vreemd. Hij was een,” vurige Katholiek", doch hij telde vele vrienden onder niet-Katholieken; hij had waardering voor ieders overtuiging, mits het een belevende overtuiging was. Deze karaktereigenschappen duwden Jan in de smartelijke jaren van de bezetting als vanzelf in de richting van het verzetswerk en zij waren waarborg dat hij, menselijkerwijze gesproken, zijn taak tot een goed einde zou brengen. Getrouw tot in de dood: deze spreuk stond hem steeds helder voor de geest, de betekenis ervan had hij zich volkomen gerealiseerd. Als zovele anderen haatte hij fel het brute optreden van de overweldigers, die hun zware en plompe „laars zetten op de nek" van zijn landgenoten en die, niets en niemand ontziende, dag in dag uit een ongebreidelde terreur uitoefenden. Hij, fijn van gestalte maar in 't bezit van een grote wilskracht, bond de strijd aan tegen de leugen en de onwaarachtigheid, waarmede de Duitsers op het pad waren getogen om het Nederlandse volk voor hun ideeën te winnen. En hij deed dit op zijn, hem tekenende manier; niet met grof geschut, niet met de vuist op tafel, maar kalm, beheerst, met open vizier en altijd en overal. Waar hij ook vertoefde en met wie hij sprak, immer stond hij pal voor de Nederlandse zaak. Met gesprekken dwong hij de slappelingen en weifelaars, die, in weerwil van alles, toch iets goed meenden te moeten zien in de maatregelen door de Duitsers genomen, tot een actiever en positiever houding. Hij argumenteerde logisch, overtuigend en zijn betoog was doorstraald van een grote liefde voor zijn land en zijn landgenoten. Het was een lust naar hem te luisteren als hij zijn denkbeelden uiteenzette; hij impo6
neerde door zijn persoonlijkheid, door de beminnelijke manier waarop hij sprak. Hij was consequent tot in het kleinste; de uiteenzettingen van Max Blokzijl, de redevoeringen van Mussert, Seyss-Inquart, Hitler, de uitzendingen van het Zondagmiddagcabaret van Paulus de Ruiter misten voor hem die bekoring, die zij voor anderen — toch ook tegenstanders van het regime — door hun belachelijkheden, hadden. Ik geloof niet, dat hij ooit in de bezettingsjaren voor een radiotoestel heeft gezeten anders dan in het verborgene om te horen wat de stem van Nederland uit Londen tot ons geknecht volk had te zeggen. En die mededelingen bracht hij niet alleen verder, maar hij voelde ze ook voor hem bestemd en hij handelde er naar. Toch waren de regeringsverklaringen en -opwekkingen van de overkant niet de maatstaven, waarnaar hij zich richtte. Zij waren hem hoogstens tot steun in zijn houding. Hij liet zich leiden door zijn geweten; door zijn plicht tegenover God en de mensen. Want ook in de strijd uiteraard een politieke strijd, welke andere facetten deze ook mocht tonen, heeft hij nooit zijn geloof verloochend; bleef hij steeds de principiële Katholiek. En het Katholieke geloof was de bron waaruit hij zijn enorme werkkracht heeft geput. Moor hem was niet beslissend of hij gevaar liep of moeilijkheden zou ondervinden, maar of, wat van hem geëist werd in overeenstemming was met zijn geweten. Hij schuwde noch het gevaar noch de moeilijkheden. Hij wist zijn jonge leven veilig in Gods Hand en dat maakte hem sterk en deed hem niet bezwijken voor de boude taal van zijn tegenstanders. Op alles van Duitse kant zei hij beslist: Neen! Op de oproep om te werken in Duitsland, op die op te graven, op die op zich te melden als krijgsgevangene, op die -om goud in te leveren; op het verbod om te luisteren naar de Engelse radio, op dat om illegale lectuur te drukken of te verspreiden. Het is slechts een greep uit de vele voorbeelden. In de volgende Dundoenerij het vervolg van dit boek. 7
Verslag 9e familiedag gehouden te Gilze op 10 sept. 2011 Allereerst weer de complimenten voor de gekozen locatie, een voor onze doeleinden perfect ingerichte ruimte met alles erop en eraan. Toeval of niet maar ook deze dag waren de weergoden ons gunstig gezind evenals de voorgaande jaren. Wij hebben als vereniging een trouw ledenbestand hetgeen weer bleek uit de opkomst. Eenieder die zich aangemeld had is ook inderdaad op de familiedag aanwezig, misschien mag ik enkele leden even bijzonder belichten…. zoals de Moerdijkers, Jan van Dun uit Dordrecht en Mevr. Vink-van Dun met haar kleindochter. Na de koffie uiteraard tijd voor de vergadering. Bespreking van de voorgaande familiedag waarbij natuurlijk nog aandacht van de inbreng van Rina en het jaarverslag waarin de uitkomst van het DNA resultaat centraal stond….wel naamgenoten maar geen familieband…. geen enkel lid heeft om die reden afgehaakt trouwens, het blijft 1 grote familie. De financiën van de vereniging zijn al sinds de start in goede handen van Jan maar als ik het goed begrijp moeten wij op zoek naar een nieuwe penningmeester, Jan wil graag tijd vrijmaken voor het Chaamse boek, wij weten wel een goede penningmeester maar of die tijd heeft???? En waarom geen vrouw??? Met dank aan Leon en Albert voor de jaarlijkse kascontrole. Aan de penningmeester wordt decharge verleend voor het in het boekjaar 2010 gevoerde financiële beheer. De jaarrekening 2010 en de begroting 2011 wordt door de vergadering goedgekeurd. Binnen het bestuur was Ad aftredend maar herkiesbaar en met unanieme instemming herkozen, aftredend schema is nu als volgt: Jan in 2012, Eugene in 2013 en Robert in 2014. En uiteraard weer tijd voor het boek. Vanaf 1600 kan er begonnen worden volgens Ton, de periode daarvoor ook bijna in kaart…. Dus er wordt dit jaar nog een begin gemaakt? Natuurlijk worden wij allemaal wat ouder in goede gezondheid hopen we, de gemiddelde leeftijd is punt van discussie. Rien uit Goirle, Ton uit Sassenheim, en Frans zouden goede leden zijn voor het bestuur, of misschien de koude kant? Welkom in ieder geval. Goed idee voor een jongerenclub op de website? 8
Tijdens de lunch werd de loterij verzorgd door Ad met als assistente de kleindochter van Mevr. Vink-van Dun, voor herhaling vatbaar. Daarna een korte wandeling onder een stralend zonnetje naar de 1e attractie van de dag, het Was en Strijkmuseum, buiten een hoop oud roest maar binnen heel gezellig en soms wel hilarisch, in ieder geval hebben de mannen er nog wat bijgeleerd. De 2e attractie was heemkunde Molenheide, een meer geschiedkundig museum, je kunt je nauwelijks voorstellen dat deze attributen slechts 50 jaar geleden nog in gebruik waren en zelfs onmisbaar. En zo ging deze lange en gezellige dag toch weer ten einde. Het bestuur hoopt u weer te ontmoeten in 2012 op de 10e familiedag, wij zullen extra ons best doen hier iets speciaals van te maken. de secretaris Heel actueel is het verhaal van Peter van Dun, een belangrijke raadgever van de familie Heijn tijdens de ontvoering van Gerrit Jan Heijn nu er net een film over deze ontvoering in de bioscoop is verschenen. Van onze verslaggevers Aerdenhout/Bloemendaal, ,,Cynisch en satanisch". Zo werden de afgelopen maanden de ontvoerders van Gerrit Jan Hein gekwalificeerd door een man die achter de schermen één van de belangrijkste taken heeft vervuld in de langste gijzeling uit de Nederlandse criminele geschiedenis. Drs. Peter Johan Maria van Dun (49) was behalve secretaris van de Baad van Bestuur van Ahold de belangrijkste raadgever voor de familie van Gerrit Jan. Hij was verantwoordelijk voor de (schriftelijke) contacten met de ontvoerders en overlegde intensief met het opsporingsteam van de politie. Toen de kidnappers de linker-pink van zijn chef en vriend Gerrit Jan hadden oor gestuurd zei Van Dun: ,,ze zijn cynisch en satanisch." …………………………………………………………………………… 9
Luisteraar Drs. Peter van Dun is een geboren Brabander, gezellig, een liefhebber van wijn en muziek, rookt aan de lopende band Caballero’s, weegt zijn woorden en staat bekend als een intelligent luisteraar. Zijn tweede en derde voornaam (Johan en Maria) worden opmerkelijk genoeg wekenlang gebruikt in contact advertenties. Van Dun is gescheiden, heeft twee op zich zelf wonende zoons en een dochter en een vriendin Ineke (41). Het stel is goed bevriend met de familie Heijn. Vanaf het moment dat er zekerheid bestond over de kidnap van de Ahold topman werd drs. Peter van Dun de steun en toeverlaat van Hank Heijn en haar vier kinderen en daarnaast de contactman met de politie en de ontvoerders. Vooral dat laatste ervoer hij als een keiharde en frustrerende job. Over de kidnappers liet Van Dun zich tegenover onze fotograaf Jan Stappenbeld ontvallen ,”ze hebben hun huiswerk goed gedaan.” En over de onderhandelingen zei hij; “Weet één ding. De vaststelling van het losgeld ie het resultaat geweest van keihard onderhandelen. We hebben niet zomaar een bedrag geaccepteerd. Iedereen moet ervan overtuigd zijn dat het losgeld dat in de zaak Heine is betaald (30 miljoen) niet haalbaar was”. Van Dun zat maandenlang het familieberaad voor in de zwaarbewaakte villa De Wiltzang in Aerdenhout. Daarbij kwamen allerlei zaken aan de orde. Niet alleen werd gesproken over de beveiliging van Hank Heijn en haar kinderen en over de eisen van de ontvoerders, maar ook werd langdurig gewikt en gewogen over het levensteken van Heijn dat van de ,,satanische" kidnappers moest komen. Dat werd de veelbesproken ,,zwarte kruier van Sint Maarten". Het antwoord daarop was Dennis, de jongst zoon van Gerrit Jan. Die was tijdens een vakantie van de familie op het eiland Sint Maarten zeer bruin, zette soms een pet op en speelde dan voor kruier. Hechte banden Het familieberaad verliep volgens Van Dun lange tijd in een sfeer van hoop op een goede afloop van de gijzeling. Iets anders bestond niet en mocht ook niet de discussies binnensluipen. Er kon dikwijls worden gehoord: ,,Als Gerrit Jan terugkomt" of ,,als vader terug is". De banden in het gezin van de ontvoerde werden door van Dun als zeer hecht ervaren. De oudste zoon Ronald Jan woonde het beraad soms bij met een foto van zijn vader in zijn borstzak. ,,Ik draag mijn vader op mijn hart," zei hij. Tijdens de gijzeling blijken de familie Heijn en raadgever Van Dun te hebben geprobeerd om hun gegijzelde familielid en vriend geestelijk te steunen door het sturen van boodschappen die alleen Gerrit Jan Heijn kon begrijpen. In de hoop dat hij tijdens zijn gevangenhouding kranten kon en mocht lezen werden annonces geplaatst met de teksten ,,Leven is kunst" en ,,Ineke heeft stuurbekrachtiging". Met ,,lneke" werd de vriendin van drs. van Dun bedoeld. De autoliefhebber Gerrit Jan Heijn had haar enige tijd voor zijn gijzeling geadviseerd om stuurbekrachtiging in haar wagen te nemen. Toen dat inderdaad gebeurde werd de contactadvertentie geplaatst. We hoopten daarmee te laten zien dat hij “gewoon” bij ons hoorde," aldus Van Dun. 10
Frieda van Dun.(1951) maakt behalve schilderijen, collages, een breed scala van grafiek en enkele sculpturen ook ontwerpen voor tapijten en prints voor gebruiksvoorwerpen. Haar kunst wordt voor een groot deel beheerst door de flitsende, pulserende snelheid en beweging die onze dagelijkse levensstijl kenmerken. Anderzijds schildert zij de haast timide maar duurzame groei van bloemen, bloesems, de aarzeling van het licht boven wijngaarden, de koppige eigenheid van seizoenen. Voor Van Dun betekent schilderen interpreteren, de ons overgeleverde vormen op een parallelle, natuurlijke wijze heruitvinden en de vormbetekenis van de dingen herbekijken en wijzigen. Daarom ook omschrijft zij haar bevrijde schilderijen als 'kleurklanken in beweging'. Voor deze uitgave maakte kunstenares Frieda Van Dun 25 unieke aquarellen op aquarel papier Fontenay Canson 300g,beeldformaat 20,6 x 26cm. Roger de Neef schreef met de hand een bijhorende gedicht met als titel Een boom is groter dan een tuin. De tentoonstelling loopt van 29 oktober tot 23 december 2011. Kunstenares FRIEDA VAN DUN schrijft haar kunstwerken, auteur ROGER DE NEEF schildert ze u voor. Aan beschrijven doet de een noch de ander, daarvoor is het onderwerp te levendig. In deze boeiende monografie kijkt De Neef met scherpe en respectvolle blik naar werk, ontwikkeling, invloed en uitwerking. Krachtig, aaneengeklonken door verrassende associaties, een bezonnen lijn die plots rebelleert: zijn diepgravende studie doet het bijzondere werk van Van Dun alle eer aan. Op een nuchtere, nieuwe manier worden via openingen in de taal complexe vormen, metamorfoses, bindingen en onderliggende structuren opgeroepen. De tekst mag ademen met passende gedichten die Roger de Neef schreef naar aanleiding van een beeld, een impressie of een associatie bij het werk van Van Dun. 11
Bericht van een van onze leden. Er is een groep jonge gemotiveerde personen die een rit willen doen van Amsterdam - Dakar voor een goed doel, een water voorziening sponsoren voor de bevolking. Onze zoon Bas doet ook mee, hij wil voor de samenleving iets betekenen met als actie een goed doel. Dat is onze Bas, zoon van Bert en Toos v Dun uit Ossendrecht, hij gaat een sponsor rit rijden met nog drie andere jongens voor het goede doel, ze gaan begin november. Als je voor nu al wat informatie wil hebben kun je dit alvast lezen op de www.dakar4water.com Verder is het nog in de fase om de laatste hand en spandiensten aan de auto te realiseren, en natuurlijk zijn ze bezig om sponsors te zoeken. We hopen dat jullie een kijkje nemen op de site en misschien ook iets voor de groep kunnen betekenen. We willen je even iets laten weten Onze Bas heeft op 23-11-2011 Dakar bereikt, ze waren op 5-11 vertrokken. Als je benieuwd bent hoe het hem is vergaan dan kun je het nakijken op de site op de bladzijde van Media feed daar hebben bijna alle teams hun ervaringen op gezet. Bas zat in het team 1143 en 1140, en soms schreven ze onder de naam baseric. of op dakar4water. Op deze site staan ook foto's, onze Bas staat op de foto waar hij op een blauwe Nissan op het dak iets aan het vast maken is. Alle foto's kun je zien op Dakar4water com. Groetjes v.d. Van Dunneke’s uit Ossendrecht. Veel kijk en lees plezier. ================================================================ Door Merel van Beers Esbeek - Donderdagavond, 12 januari 1758. De 'Groote Bende van Jan de Lichte' valt de herberg langs de Dunsedijk in Esbeek binnen. Zoon Peter van de Sande wordt bij binnenkomst met een stok afgeranseld terwijl de vrouw des huizes met een pistool op afstand wordt gehouden. De dienstmeid weet nog te ontvluchten, maar op het moment dat opa Jan van de Sande via het venster de benen wil nemen, wordt dat hem fataal. Door de bendeleden wordt hij door messteken om het leven gebracht, waarna de mannen er met de gestolen spullen vandoor gaan. 12
Lange tijd werd gedacht dat de daders nooit waren gepakt voor deze koelbloedige moord, maar Jan van Helvoirt komt in zijn boek met nieuw bewijs. „Na jaren wist ik de daders te ontmantelen en te beschrijven", aldus Van Helvoirt (52), die deze en andere bevindingen bundelde in zijn 'Kijk op Esbeek'. Het boek van de voorzitter van Werkgroep Heemkunde Esbeek toont een kijk op Esbeek als het middelpunt van de wereld. „Zoals de bewoners in de oude tijd in hun dorp ook zo hebben ervaren". aldus de schrijver. Lief en leed, seks en geweld, sport en spel, arbeid en kunst, oorlog en vrede. Het dagelijkse leven in het dorp werd geregistreerd, onthouden en vervolgens opgeschreven door Jan van Helvoirt. Het resultaat na vier jaar onderzoek: een verhalenbundel, zonder enige chronologische volgorde maar vol met bijzondere, herkenbare, gewelddadige en ontroerende gebeurtenissen uit de geschiedenis van Esbeek. In honderd verhalen toont het de identiteit van het dorp in woord en beeld. De Zoutsmokkel in Esbeek, de klepperman die niet in het dorp kwam opdraven, de dodelijke tuimeling van arts Piet de Lang en de brute moord op Gerard Hendrik Bruurs in 1824. Het is een kleine greep uit de bundeling verhalen van Van Helvoirt. Alle honderd beslaan zo'n twee pagina's met een enkele uitzondering. Gedetailleerd en beeldend beschrijft Jan van Helvoirt het leven van de Esbekenaren, gebruik makend van het eigen taalgebruik uit die tijd. Een opvallende kijk op Esbeek is het verhaal van de moord in de winter van 1758. 'Opa Jan van de Sande wist via het venster de stramme benen te nemen. Dat zou hem noodlottig worden, want hij werd met verscheidene messteken en een houw op het voorste been van het hoofd dodelijk verwond. Na was spullen gestolen te hebben sloegen ze op de vlucht, nadat ze het ligt uytgesmeten hadden.' Hoe de Groote Bende van Jan de Lichte uiteindelijk gepakt werd, is dus vanaf deze week te lezen. De vermoorde Esbekenaar Jan van de Sande boerde voor de winter van 1758 bij de splitsing op de Dunsedijk. Foto: via Jan van Helviort 13
Familieberichten. Geboren, Jesse van Dun op 12 augustus 2011 te Hillegom, zoon van Martijn en Ursula van Dun en achterkleinkind van ons lid Jeanette van Dun. Geboren, Jordy van Dun op 7 september 2011, zoon van Dennis van Dun en Emilie van Aart en achterkleinzoon van ons lid Jan van Dun uit Breda. Wij feliciteren beiden families met de geboorte van hun kinderen. =============================================================== Overleden Jerôme van Dun op 5 september op de leeftijd van 56 jaar, broer van ons lid Frans van Dun uit Tilburg. Overleden: Op 23 september 2011, Mevrouw Adriana van Dun- van Gommeren, de moeder van Kees van Dun. Overleden te Alphen 12 oktober 2011, Miep Hörmann -van Dun, geboren te Vught 24 maart 1920, echtgenoot van Joop Hörmann. Overleden te Breda op 18-oktober-2011, Corrie Luijken-van Dun, Geboren Breda 1 mei 1935, partner van Gerard Straatman en weduwe van Adri Luijken. Overleden te Helvoirt op 12 augustus 2011, Riek van Dun-Timmermans, geboren te Vught 11 september 1921, weduwe van Jo van Dun. Overleden te Tilburg op 19 november 2011, Nelly Haans-van Dun, geboren te Tilburg op 6 juni 1926, echtgenoot van Harrie Haans. overleden te Tilburg op 27 oktober 2011, Mevr. Zeebregts- van Dun 75 jaar. Wij wensen alle familieleden veel sterkte toe de komende tijd. 14
1 Online Touch