Zeven Kinderen. Sandra (van Dun) is een dochter van de broer van Kees van Dun, de oprichter van onze vereniging. “Mijn leven lijkt op niets meer dat ik leidde toen ik begin 20 was. In die periode werkte ik als doktersassistente. In mijn vrije tijd konden mijn man en ik lekker samen naar de bioscoop of met vrienden wat drinken in de kroeg. S ’Avonds rustig op de bank hangen was ook geen probleem. Dat is nu wel anders. Momentjes voor mezelf koester ik, omdat ze heel schaars zijn. Maar heimwee naar vroeger heb ik niet. Al komen mijn man en ik allebei niet uit een gezin met veel kinderen, we hadden wel de wens om zelf zo’n groot gezin te stichten. Zeven kinderen krijg je niet “ineens”. Gelukkig maar, want ik heb er echt mijn draai in moeten vinden. Ik heb wel buitenshuis gewerkt, maar de combinatie werk en zorg voor het gezin paste niet. Als thuisblijfmoeder ben je altijd in de weer. Even een boek lezen is er niet bij. Zelfs tijdens het eten moet ik opletten of iedereen zich gedraagt en z’n bord leeg eet. Ik vind het echt een sport om mijn aandacht zo goed mogelijk te verdelen. Het kan gebeuren dat ik naar een verhaal van mijn dochter luister, terwijl ik de baby de borst geef en opeens word weggeroepen omdat een van de andere kinderen is gevallen en bloed aan de knie heeft. Continu ben ik alert dat ik niemand te kort doe, al zal dat ongetwijfeld weleens gebeuren.” Improvisatie en discipline “Tussendoor probeer ik zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Ik merk het meteen aan mijn humeur als ik dat niet doe. Soms reageer ik geprikkeld als er een kind huilt of roept. Als ik dan bij mezelf te rade ga waarom ik geïrriteerd ben, blijkt dat ik nog niet gegeten heb of ben vergeten om te plassen. Dat soort dingen schieten er weleens bij in. Het enige moment dat ik echt voor mezelf heb, als ik onder de douche sta en alle drukte van de dag van me afspoel. Mijn wekker gaat om half zeven en tot tien uur s ’avonds ben ik bezig: 6
7 Online Touch Home