(1979) KATE MOORE Hoe gaat het met je? Je bent druk geweest, of niet? is een Australische componiste die momenteel in Nederland werkt. Haar werk is geworteld in wetenschap en natuur en toont veel interesse in natuurlijke vormen en de materialiteit van geluid, hoewel het ook aan thema’s als religie en spiritualiteit raakt. In 2018/2019 is ze de Zielsverwant van het Muziekgebouw aan ’t IJ. Als onderdeel van die residentie heeft ze Space Junk gecomponeerd voor Asko|Schönberg. 'Ja, erg druk. November Music is net achter de rug, waar ik het Bosch requiem heb mogen doen met een stuk getiteld Lux Aeterna: VIVID, dus dat heeft de afgelopen tijd veel ruimte ingenomen in mijn hoofd. Ik kijk er erg naar uit om weer in Space Junk te duiken, hoewel het wel een beetje voelt alsof twee enorme universa mijn leven opslokken. Dus ik kom nu uit het ene universum en moet de overgang maken naar het andere.' Zijn de twee stukken voor jou in een andere muzikale taal geschreven? 'Ja, erg verschillend, bijna diametraal tegengesteld. Het werpt ook licht op mijn eigen innerlijke conflict. Het Bosch requiem gaat heel erg over spiritualiteit en mysterie en Space Junk heeft te maken met wetenschap en het tastbare en onze huidige moeilijke positie als levende wezens op onze planeet. Het stuk is geïnspireerd op ruimteafval dat in een baan om de aarde draait, achtergelaten door de mens. Op een bepaalde manier draaien de twee composities in een baan om elkaar heen, maar op een andere manier zijn ze met elkaar in tegenspraak.' Is ruimteafval misschien ook het meest spirituele afval dat er is? Het zweeft daarboven, in de hemel. Wat gebeurt er als je naar stukken ruimteafval afzonderlijk kijkt? Er is een foto van de verloren handschoen van astronaut Ed White. De handschoen draaide een paar maanden om de aarde heen voordat hij opbrandde in de atmosfeer. 'Het is bijna allesomvattend. Je kijkt omhoog naar de hemel en je ziet de sterren, maar dan gaan ze op een rare manier bewegen en realiseer je je dat het geen sterren zijn maar satellieten en andere dingen die wij daar naartoe gebracht hebben. Ze verhinderen dat we de echte sterren zien, het zijn valse profeten.' 'Die voorwerpen zijn erg suggestief. De handschoen, bijna huiveringwekkend, niet? Als een reliek dat daar rondzweeft, of een geest. Aan de ene kant is het die wetenschappelijke, modernistische manier van zijn die ons in staat stelt om het universum te ontdekken en de aarde te verlaten. Maar tegelijkertijd laten we overal waar we komen een spoor van afval achter, waarmee we onze plek in het heelal ook veranderen. Briljant, maar achterlijk tegelijkertijd. Componeren heeft voor mij daar mee te maken, het lijkt veel op wetenschap in de zin dat het diep graaft in nummers en structuren. Op een bepaalde manier is het als een blauwdruk voor een ruimteschip, niet? En wanneer je de compositie dan uitvoert en met de muzikanten aan het werk bent, dan maak je het een fysieke realiteit. Een echt ruimteschip.'
27 Online Touch Home