schappers brengen de brokstukken in kaart, onder meer omdat een satelliet of raket die door een stuk afval op drift geraakt wordt, onherstelbaar beschadigd kan worden. Wat heeft dit in hemelsnaam met Asko|Schönberg te maken vraagt u zich nu af. Afval en kunst zijn zeker in de twintigste eeuw onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zet de Badende vrouw uit 1654 van Rembrandt maar eens naast Fountain, het gesigneerde urinoir van Marcel Duchamp, of De Slaapkamer van Vincent van Gogh naast het besmeurde My Bed van Tracey Emin. De Eerste Weense School versus Amerikaanse componisten zoals John Cage, die in de 20ste eeuw lege tinnen blikken en afgedankte trommelremmen gebruikte als percussie. Afval als inspiratie voor kunst, afval verheven tot schoonheid, afval getransformeerd tot prachtige muziek. De Australische componiste Kate Moore is gefascineerd door ruimteafval. Zij gebruikt wetenschappelijke data betreffende het ruimteafval voor haar nieuwe compositie Space Junk, een opdracht voor Asko|Schönberg die in première wordt gebracht op het Minimal Music Festival in het Muziekgebouw aan ’t IJ. Haar vader is één van die wetenschappers die het rondvliegende afval vangt in kaarten en grafieken. Wij kijken in ieder geval erg uit naar het ‘ruimteafval’ van Kate Moore, maar daarnaast zijn er nog andere maatschappelijke thema’s die in de programmering terugkomen. Zoals The Gender Agenda over sekse en identiteit en Brave New World 2.0 over robotisering. Deze laatste is de nieuwe voorstelling van regieprijswinnaar Guy Weizman waaraan K[h]AOS meewerkt, ons ensemble voor jonge muzikanten. We verheugen ons, tot slot, op de stukken van Louis Andriessen en de composities million kilos of waste floating around up there, and we're only just on the brink of our expansion into deep space. Scientists are now charting the detritus, partly because a satellite or rocket could be irretrievably damaged if it were to collide with a piece of this waste. So, what in Heaven's name has this to do with Asko|Schönberg, you may well ask? Waste and art certainly became inextricably linked during the twentieth century. Just juxtapose Rembrandt's Lady bathing from 1654 with Fountain, the signed urinal by Duchamp, or Vincent van Gogh's The Bedroom with the soiled My Bed by Tracey Emin. The First Viennese School versus American composers like John Cage, who used empty tin cans and discarded drum brakes as percussion instruments in the 20th century. Waste as an inspiration for art, waste elevated to beauty, waste transformed into beautiful music. Australian composer Kate Moore is fascinated by space waste. She is using scientific data on space waste for her new composition Space Junk, a commission by Asko|Schönberg that will be given its premiere at the Minimal Music Festival in the Muziekgebouw aan 't IJ. Her father is one of those very scientists who are pinning down the orbiting waste in charts and graphs. We're really looking forward to Kate Moore's space waste, much as we're keenly anticipating the performance of Georges Aperghis' Die Hamletmaschine Oratorio, the pieces by Louis Andriessen and the pieces inspired by his work during the Andriessen Festival in May, or Brave New World 2.0, the new production by prize-winning director Guy Weizman, which
5 Online Touch Home