° 24 januari 1934 + 18 juli 2018 Welkomstwoord bij de uitvaart - Han Vandoorne, dochter - Het welkomstwoord door dochter Han en de hommage door Cécile Cambien aan Carol Vandoorne schetsten een duidelijk beeld van wat hij voor Vinkem en Wulveringem - Beauvoorde - betekent. Aandacht, aandacht, we zijn gerustgesteld! De klokken luiden. Carol Vandoorne is aangekomen in Beauvoorde. Zijn parel van Bachten de Kupe. Ons vader heeft gewacht. Op de Vlaamse velden staat het koren nu goudgeel. De halmen zijn vol en dragen vruchten. De Griekse landbouwgodinnen leren ons dat de korenaar symbool is van vruchtbaarheid, uit de dood ontwakend leven, ontkieming en groei. Het was een lange tocht. Veertien jaar ging hij in een rolwagen door het leven. Optimistisch als hij was, genoot hij van een wandeling, lekker eten, het bezoek in zijn kleine kamertje, zijn kleinkinderen, een gekregen steen. Het was een moeilijke weg. We kennen hem allemaal. Een kasseiweg? Neen, ééntje met van die mooie keikoppen. Hij had nog één doel en dat was blijven leven. Carol, pappie, paps, meneer Vandoorne, pioche, meester, confrater, broeder Carolus, … Ik weet het zeker, je blijft leven in ons. Hommage door Cécile Cambien Beste Rika en familie, Beste collega’s van de Orde, Geachte aanwezigen, In dit uur van afscheid is het goed nog even stil te staan bij wat Carol Vandoorne voor ons heeft betekend. Eenvoudig is dat niet, want zijn inzet is zo divers en zo omvangrijk geweest dat ik eigenlijk veel te lang zou moeten spreken. De kern van zijn persoonlijkheid was idealisme. Hij besefte dat hij als intellectueel plichten had t.o. de samenleving, t.o. zijn Vlaamse volk. Het klinkt misschien ouderwets en romantisch, maar dat oprecht Vlaams bewustzijn is de diepe drijfveer geweest van al zijn doen en laten. In zijn beroepsleven als leraar kon hij doorgeven wat hij zelf belangrijk vond : die verbondenheid met het Vlaamse 1
volk, de zin voor kwaliteit, de waarde van een volgehouden inspanning. Zijn geëngageerdheid uitte zich eveneens in zijn bereidheid politieke verantwoordelijkheid te dragen. Twaalf jaar was hij gemeenteraadslid. Al die tijd kwam hij vrijmoedig uit voor zijn mening, ook al werd dit hem vaak niet in dank afgenomen. Belleman Carol Maar naast zijn beroep en zijn politiek, kon hij zijn idealisme het best uitleven door zijn inzet voor deze streek. De Westhoek, die onnoemelijk zwaar getroffen was door de eerste wereldoorlog, bleef lange tijd letterlijk en figuurlijk de “Far West” van dit land. Die regio wou hij een duwtje in de rug geven, en hiervoor trok hij de kaart van het cultuurtoerisme. In de jaren zestig was dat een nieuwigheid. In Wulveringem, nu Beauvoorde, vestigde hij zijn hoofdkwartier. De Orde van Driekoningen werd gesticht als netwerk om de Westhoek te steunen en de hier ontplooide initiatieven de nodige bekendheid te geven. En initiatieven kwamen er bij de vleet, want zijn creativiteit was onuitputtelijk. Ik noem er enkele: De autoroute Bachten de Kupe, baanbrekend in de zestiger jaren, evenals de bewegwijzerde fiets- en wandelpaden. De foor voor streekspecialiteiten, waaruit het Plovikoor en de Beauvoordse toneelgilde gegroeid zijn. De jaarlijkse prestigieuze tentoonstellingen in de Vinkemkerk, de poëziefestivals, de artiestenmissen. De gezondheidsmarsen op 2de paasdag, de boekenmarkt, Huyse De Bryarde en de Snuffelhoek. Dat alles en nog veel meer werd door hem bedacht en uitgewerkt. Zijn werkkracht en doorzettingsvermogen waren legendarisch. Duizenden vergaderingen heeft hij belegd, vele duizenden brieven, affiches en strooibriefjes opgesteld en rondgedeeld. Hij kon de dorpsbewoners warm maken voor zijn projecten en wist daarnaast nog de enthousiaste medewerking te krijgen van tientallen vrijwilligers uit de hele Westhoek. Hij heeft bewezen dat volkscultuur en elitecultuur hand in hand kunnen gaan, elkaar kunnen aanvullen en bevruchten. Het dorpsleven bloeide als nooit tevoren en de plaatselijke middenstand beleefde gouden tijden. En toen, een kleine 15 jaar geleden, sloeg het noodlot toe. De beroerte kwam als een donderslag bij heldere hemel. De onvermoeibare actieveling werd van de ene op de andere dag aan zijn zetel gekluisterd. Een anticlimax van zijn drukke bestaan. Hij heeft die beproeving dapper gedragen. Carol op uitstap met dochters Lieve en Han en echtgenote Rika Negen jaar heeft Rika hem thuis verzorgd, en toen dat niet meer mogelijk was, werd hij opgenomen in huize Maria Troost. Hij heeft moeten ervaren hoe het stil werd rondom hem, vrienden en bekenden van weleer zag hij niet vaak meer. Maar de actualiteit bleef hij volgen. Zijn belangstelling voor het onderwijs, de politiek en de Westhoek zijn nooit weg geweest. En nu is dat alles ook voorbij. Wat Rika voor hem gedaan heeft, vooral in die laatste periode van gedwongen inactiviteit, is onbeschrijflijk. Wij staan er vol bewondering bij en beseffen dat hij geluk gehad heeft zo’n vrouw te hebben. Ook zijn kinderen hebben op een voorbeeldige manier hun ouders gesteund in die moeilijke jaren. Wij bieden U, Rika en achtbare familie onze oprechte deelneming aan. Het zal voor U wennen zijn aan die nieuwe situatie, want was hij dan hulpbehoevend, U verliest ook een betrokken, meelevende en inspirerende echtgenoot en vader. Wij verliezen een man die zich onvermoeibaar uitgesloofd heeft voor de Westhoek, die Beauvoorde op de kaart gezet heeft. Zijn idealisme, zijn creativiteit en zijn doorzettingsvermogen zijn een voorbeeld voor ons allen. Hij was een Vlaming naar ons hart, zo willen wij hem blijvend gedenken. 2 >>> vervolg met foto’s >>>
Enkele foto’s van Carol : als kleine jongen; op een studentencantus. Voor de micro in het programma ‘Beentje Buiten’ op TV. Samen met accordeonist Bertje Vancoillie en als koster in een ‘wagenspel’. Op reis, genietend van het vergezicht. 3
1 Online Touch