Verborgen tranen 11 Ik voel mij mislukt. Je kent dat gevoel waarschijnlijk wel. Dat je er niets van gebakken hebt. Ik had mij nochtans voorgenomen om het goed te doen. Ik was er rotsvast van overtuigd, dat ik niet dezelfde fouten als mijn ouders ging maken. Mijn kinderen mochten niet meemaken wat ik zelf had meegemaakt. Ik wou hen zo graag een onbezorgde jeugd geven. Vandaag sta ik twintig jaar verder. Mijn kinderen zijn hun eigen weg gegaan en doen het op zich niet slecht. Maar ik moet toegeven dat we elkaar niet altijd goed begrijpen. Ik worstel met het gevoel dat ik bij alles waar ik voor gegaan ben maar weinig gerealiseerd heb. Mijn dromen zijn niet uitgekomen. Heb ik mij dan twintig jaar lang voor niets ingespannen? Hoe komt het toch dat ze mijn goede bedoelingen niet kunnen zien? Ik heb nochtans mijzelf aan hen weggegeven (althans naar mijn gevoel). Maar ze hebben het niet opgemerkt. Mijn kinderen vertalen dit als vanzelfsprekendheid. Ze moesten eens weten wat het mij aan energie gekost heeft. Ik weet dat ik aan het kniezen ben. Maar laat mij toe om even mijn ongenoegen op papier te zetten. Ik voel mij leeg, eenzaam en wanhopig. Ik zie mijn kinderen fouten maken, maar kan hierover weinig aan hen kwijt.
14 Online Touch Home