op één lijn 46 2e uitgave 2013 Annie & Wil Keulers van zijn medicatie werd gehalveerd in 2 doses. ‘Twee keer afleverkosten’ liet hij zich ontvallen, maar wat ook werd vergeten is dat die werkwijze ook twee keer extra slikken betekent voor de patiënt. Dan zijn studenten, de co’s. Hij leerde ze altijd meteen dat ze eenvoudig moesten kunnen uitleggen aan patiënten. Ze dienden ervan uit te gaan dat 75% van de mensen alleen de lagere school heeft doorlopen, en dat je dan niet met een ‘BSE of glucose’ moet komen aanzetten. Sowieso niet doen, klare taal spreken. Als je ziek bent, staat de wereld van jou als patiënt op zijn kop. Daar wordt maar al te vaak veel te wiskundig mee omgegaan. Het inlevingsvermogen van veel dokters laat te wensen over. Wil kan tal van anekdotes opdiepen ter illustratie. Hij is niet mild over veel medici en zegt dat ze zichzelf onterecht op een voetstuk plaatsen, elitair gedrag vertonen of op de status van arts kicken in plaats van mensen willen helpen. Gelukkig is zijn eigen huisarts, zijn oude maat uit de praktijk. Je moet niet zelf gaan dokteren aldus Wil. Belangrijk voorval was de gang van zaken rondom de familiedag in Hoensbroek. Op zich een prima initiatief zegt hij waarbij de familie van de patiënt kennis maakt met alle hulpverleners (‘tal van peuten’) rondom de patiënt. In de planning was ook een evaluatiegesprek met de behandelende hoofdarts voorzien om 11 uur. Dat kwam goed uit want zijn vrouw Annie heeft ook de zorg voor haar moeder op zich genomen en zou daar ’s ochtends eerst langs gaan. Kort van tevoren liet de arts dat gesprek zonder overleg of reden vervroegen naar 9 uur; alsof je er niet toe doet als mens. Geen inlevingsvermogen voor de impact op het hele gezin. We roepen zijn vrouw Annie erbij. Wat betekent het gebeurde voor het gezin? Ze hebben een dochter en twee leuke kleinkinderen. Zijn vrouw zegt dat Wil het lijkt geaccepteerd te hebben dat ze gepensioneerd zijn. Weliswaar een jaar eerder dan gepland, maar toch. Eens in de zes weken schuift hij als medisch deskundige en verteller aan bij de lokale radiozender, voor de uitzending ‘Ouderenwijzer’. Soms neemt hij een coassistent mee om ervaring op te doen. Er zijn kleine mankementen, 19 maar soms denkt ze dat het ook ‘gewoon door de leeftijd komt’. Bijvoorbeeld als Wil even niet 1-2-3 op een naam kan komen. Als Wil zegt dat hij de regie over zijn eigen leven kwijt is (hij mag momenteel geen auto rijden door zijn medicatie), dan corrigeert ze hem. ‘De buurman die aan de dialyse ligt en op een nieuwe nier wacht, die is de regie kwijt, jij niet’, zegt ze glimlachend. ‘Hij praat veel’ zegt ze, ‘maar hij zegt niet alles’. Waar Wil op doelt, is dat hij een terugslag kreeg begin dit jaar. Hij was weer gevallen en werd door zijn vrouw gevonden. Het bloed dat uit zijn kin was gelopen, liep langs zijn oor. Zijn vrouw vond hem op de vloer liggen en dacht meteen het ergste. Het bleek een epileptisch insult aldus de deskundigen. En daarom kreeg hij medicatie. Kan hij zonder? Geen idee. Feit is wel dat hij gesedeerd is. Zijn vrouw denkt af en toe dat hij (‘cognitief’) doof is, hij zegt dan dat ze duidelijker moet spreken. Het klinkt mij allemaal gezond in de oren. Praten gaat in elk geval veel beter dan schrijven. Opschrijven is niet alleen lastig, maar hij maakt nu schrijffouten terwijl hij vroeger een taalfreak was. Dat is erg confronterend. Dat maakt terugkeer als docent voor hem bijna onmogelijk (‘ik wil niet voor joker voor de klas staan’). Studenten hebben recht op uitstekend onderwijs en continuïteit van docenten, vindt hij. Als we afscheid nemen en Wil met me meeloopt, benadrukt hij dat ‘het geen zielig verhaal moet worden’. Hij prijst zich wel degelijk gelukkig om zijn carrière (300.000 consulten gedaan, 1000 sterfgevallen gezien en tientallen kinderen op de wereld gezet) en zijn leven. Het had ook slechter kunnen aflopen. Maar als je, zoals hij nooit wat hebt gehad, kan ik me goed voorstellen dat elk stukje autonomie verliezen, er een teveel is.
20 Online Touch Home