VISIE 2 ken als dat nodig is. liefst begeleiding waarbij je als ouder ook wordt betrokken. mijn ervaring is dat dit beter werkt en ook gewoon nodig is. problemen overnemen en er bovenop blijven zitten, werkt vaak averechts. Als ouder krijg je naarmate je kind ouder wordt een steeds meer adviserende rol. Vaak reageren we hierbij iets te veel met ons gevoel. We ergeren ons of maken ons zorgen om de toekomst. een wat zakelijkere reactie is moeilijker, maar werkt vaak wel beter. maar wat als al je adviezen in de wind worden geslagen en het niet goed gaat? dat is ongelooflijk moeilijk. soms moet een jongere eerst dieper vallen, wil er een omslag komen. en dat doet heel veel pijn, je gunt hem of haar zoveel beter! Je laat het dan gaan, omdat er geen andere keus is en hoopt en vertrouwt dat er uiteindelijk iets beters uit voortkomt. uiteindelijk is het de bedoeling dat je kind zichzelf goed leert kennen, goed met zichzelf en zijn omgeving leert leven. daar is ruimte voor nodig. met vallen en opstaan wordt een eigen leven opgebouwd. g h dig ven . , Het zoeken naar de balans tussen loslaten en begeleiden op de weg naar volwassenheid is een terugkerend thema in mijn gesprekken met ouders en kinderen. Jongvolwassenen met AdHd willen net als hun leeftijdgenoten zelfstandige keuzes maken, van hun fouten mogen leren en verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven. Het kost hen alleen vaak meer moeite en het lukt niet altijd om op het rechte pad te blijven, vanwege hun impulsiviteit, verminderde motivatie en sterke drang naar thrill seekende activiteiten. ook voelen ze zich vaak minder competent of op waarde geschat door de omgeving. ouders gunnen hun kind de onafhankelijkheid, maar zien dat het niet altijd lukt. Het is heel belangrijk dat de jongvolwassene met AdHd zichzelf goed leert kennen en een realistisch beeld vormt van zijn kwaliteiten en de uitdagingen die er liggen. Het vinden van een passie, het ontdekken van talenten, het stellen van haalbare doelen, weten wat wel en niet bij je past en hulp durven vragen en accepteren, is een proces dat niet vanzelf gaat. ouders dienen steeds meer vanaf de zijlijn het kind in het oog te houden en te blijven vertrouwen op diens mogelijkheden en niet op te geven. door belangstelling te tonen, stimuleren wat er goed gaat en eerlijk durven zijn in wat niet goed gaat en de benodigde structuur, grenzen en hulp te bieden, ontstaat groei en een positief zelfbeeld. Hoe hobbelig de weg ook is, uiteindelijk bereiken jullie vroeg of laat je doel door reflectie en een goede samenwerking, ook met vrienden, partner, collega’s en waar nodig een professional. Wil je meer achtergrondinformatie? Kijk dan op www.impulsenwoortblind.nl/overons/magazine/dekwestie VISIE 3 Cora Vos AD(H)D psycholoog-coach voor jongvolwassenen en ouders 27
28 Online Touch Home