rueil sur seine. Het haventje ligt te soezen in het zonlicht van deze snikhete zomer, de hittegolf is al een tijd aan de gang en blijft maar duren. We bevinden ons op 45 km van Parijs (over land 15 km) en liggen in het gezelschap van een Duitse motorboot. De Duitsers zijn opgewekte mensen: morgen arriveren ze in La Ville Lumière! Renoir noemde Chatou aan de Seine de mooiste plek in de omgeving van Parijs. De halte fluviale van Rueil ligt tegenover het impressionisteneilandje Chatou waar nu geen toerist te bespeuren is, het restaurant en de ginguette zijn dicht, het eilandje is verlaten. In de halte fluviale gaat het er levendig aan toe, de steigers fungeren als ontmoetingsplek, mensen eten er hun lunch, ‘s avonds maken jongeren plezier tot middernacht. Afstand houden? Mondmaskers? Ach kom. Op het pleintje met restaurantjes en terrasjes zitten mensen schouder aan schouder, de drankkaart gaat van tafel naar tafel, van hand tot hand. ,, In dit land is het een traditie dat regeltjes niet worden gevolgd en dat iedereen doet wat hij wil. Hoewel Fransen het ermee eens zijn dat er regeltjes moeten zijn en dat het zelfs goede regeltjes zijn, willen ze vooral kunnen doen wat ze graag doen. De Franse nonchalance en hun joie de vivre heeft ons altijd bekoord. Wat Covid-19 betreft willen we wel de regels volgen. De avond verloopt niet op een goede manier. Een paar jongeren klimmen aan boord, ze hebben te veel gedronken en dringen zich op: veel lawaai, geen echte hinder. Na middernacht rommelt een verdacht sujet aan de schuifdeur naar de woonruimte. Deze matroos wordt wakker van de lichtste bootschommeling, van het lichtste ongewone geluid. We claxoneren, doen de schijnwerper aan. Dit is onze eerste nare ervaring: nooit eerder maakten we zoiets mee. Boot e~magazine / september 2020 - pg. 40
41 Online Touch Home