ken Armeens met de kleinkinderen, en die leren dat er spelenderwijs bij. Allebei zijn ze blij dat ze in Nederland zijn beland. Hier is vrijheid, je bent verzekerd voor ziekte en werkloosheid. Destijds was het in Armenië een kwestie van: werd je ziek en had je geen geld, dan was het over en uit. Was je oud, dan moesten de kinderen voor je zorgen, want er waren geen voorzieningen voor oudere mensen. Uit armoede leefden sommige mensen daar op straat, of iemand van de familie ging naar Rusland om te proberen nog wat geld te verdienen. Maar bovenal: er is hier geen corruptie. Vooruit, we tekenen hierbij aan dat dit laatste misschien niet voor 100% waar is, maar toch… Beiden voelen zich ook helemaal thuis in het dorp: ze hebben aardige buren om zich heen, en Wanja zit ook in de vrijwilligersploeg die op dinsdagochtend allerhande klussen in en om het dorp aanpakt. “En koffie drinkt. Heel gezellig!”, grinnikt Wanja. Esmer en Wanja zijn christenen, en gaan in Leeuwarden naar de kerk. Ze zijn in het begin wel naar de kerk in Mantgum geweest, maar de voertaal is daar vaak Fries, en dat vonden ze wel heel moeilijk te begrijpen. Vandaar dat ze geregeld in Leeuwarden kerken. Bovendien treffen ze daar andere Armeniërs en dat trekt natuurlijk ook. Thuis kunnen ze via de satelliet het Armeense nieuws op tv volgen. Esmer vertelt ook nog over het Armeense schrift: er worden 38 letters gebruikt, en ze lijken in niets op onze letters of op de Russische letters – het is gewoon heel anders dan wat wij gewend zijn. Een ding kwam me wel heel bekend voor: Esmer was gewend om bijvoorbeeld het getal 35 zo uit te spreken dat je eerst de drie noemt en dan pas de vijf. “En daar vergis ik me nog wel eens in”, bekent Esmer. Wel, thuis hebben wij soms hetzelfde probleem: als ik vijfendertig bedoel, denkt David soms ook nog dat ik fifty-three in gedachten heb… Het Engels en het Armeens zitten dus logischer in mekaar dan het Nederlands wat die cijfers betreft! Lys Scarse foto’s: frits sieperda Mandeguod 13
16 Online Touch Home