‘Doe mij maar een nieuwe …’ Mario de Lijser uit Schoondijke schreef een column over zijn nieuwe knie Op mijn dertigste kreeg ik veel last van mijn linkerknie. Omdat het kraakbeen aan de binnenkant aangetast was, werd ik geopereerd. Inmiddels ben ik zesenzestig. De laatste twee jaar is de pijn erg toegenomen, gingen opstaan en lopen steeds moeizamer, en kon ik mijn been uiteindelijk niet meer strekken. Daarom vorig jaar september maar een bezoek gebracht aan de orthopediepoli van dr. Cools. Die stelde na wat onderzoek en een foto vast dat het kraakbeen ter plekke nu helemaal verdwenen was. Het puncteren van 200 ml vocht had weinig baat, een week later had ik weer een knie als een ballon. Dat was aan een kant een fikse tegenvaller, maar aan de andere kant had ik het wel verwacht. Op mijn vraag wat het alternatief was, kwam eigenlijk maar een antwoord: gezien mijn leeftijd en de kwaliteit van de Oxford knieprotheses, was er voldoende indicatie voor een kunstknie. Of anders moest ik met de pijn en het ongemak leren leven. Toen zei ik: ‘doe mij maar een nieuwe’. Het werd een halve (hemi-)knie. Omdat ik ook een cortisonenspuit gekregen had, moest de operatie wachten tot 15 januari. Ondertussen kon ik mij voorbereiden. Na het bezoek aan de fysio en het POS had ik voldoende informatie om aan de slag te gaan. Ik schafte dus elleboogkrukken en een douchekrukje aan en bij de Zeeman een paar joggingbroeken voor de revalidatie-periode. Je moet er tenslotte wat voor over hebben. Op de operatiedag was ik al vroeg aan de beurt. Van de verpleegafdeling werd ik naar de tijdelijke recovery gereden, waar ik een ruggenprik zou krijgen. Daar was ik niet echt gerust op, stel dat ze mis prikken, en als het veel pijn doet? Vriendelijke recoveryverpleegkundigen stelden me echter op mijn gemak en een even vriendelijke anesthesist zorgde voor een prik die minder pijn deed dan bij de tandarts. Na enkele minuten voelde ik mijn onderlijf niet meer… In de OK werd alles geprepareerd. Ik kreeg een koptelefoon met muziekje op, de verlichting werd gedimd en er werd een scherm geplaatst. De bedoeling was natuurlijk dat ik niet zou schrikken van wat het OK-team daar allemaal uitspookte. En ook al voelde ik niets, al dat boren, zagen en frezen is toch een wat vreemde gewaarwording. Het leek wel een timmermanswerkplaats. Na drie kwartier was de operatie voorbij en na het verkoeveren werd ik weer naar de verpleegafdeling gereden. Dezelfde ochtend nog mobiliseren met krukken en de volgende ochtend weer naar huis. Dankzij een verstelbaar bed, een lieve vrouw, en een strenge fysiotherapeut ging de revalidatie heel snel. “Na drie weken was ik pijnvrij zonder medicatie en liep ik nog maar met één kruk.” Na twee weken mochten de hechtingen er uit. De wond was aan de buitenkant niet met draad gehecht, maar met nietjes, waardoor het er uit zag als of er een ploeg doorheen gegaan was. Gelukkig herstelde dat helemaal. Na drie weken was ik pijnvrij zonder medicatie en liep ik nog maar met één kruk. 14 Huis-aan-huis magazine van ZorgSaam
15 Online Touch Home