34 VISIE CAMIEL EURLINGS H et was de media aanvankelijk ontgaan en dat vond hij wel best zo. Kort na zijn turbulente vertrek bij KLM werd hij benaderd door de grote baas van American Express Global Business Travel, de een-na-grootste zakelijke reisorganisatie ter wereld. Of hij beschikbaar was? Per 1 januari 2015 trad Camiel Eurlings toe tot de raad van bestuur. “Het hoofdkantoor is in New York. Daar ben ik niet voortdurend. Er gebeurt veel op afstand, ik heb er geen vaste werkplek ofzo. De structuur is anders dan wat wij in Nederland gewoon zijn. Het is veeleisender dan een commissariaat, maar legt minder beslag op je dan een executive. Het is geen voltijd baan. Voor mij ideaal, omdat ik zo in de gelegenheid ben om ook veel tijd te steken in het IOC. Een paar keer per maand ben ik in Lausanne of elders op de wereld waar het IOC mij nodig heeft.” Niettemin staat hij nog heel gewoon ingeschreven als inwoner van het bekende Limburgse plaatsje Valkenburg, waar hij opgroeide in een gezin met drie jongere broers. Zijn vader is er burgemeester. “De oudste van Nederland. Hij is 69 en is bezig aan zijn tweede termijn, die hij overigens niet zal afmaken, want als je zeventig bent is het voorbij. Dat zal hem moeilijk vallen. Een beer van een man, jong van lijf en geest. Tijdens vakanties duiken we samen. ’s Morgens voor het werk gaat hij meestal een eindje lopen, hij fietst minstens twee keer per week. Mede door zijn toedoen wordt Valkenburg weer helemaal opgeknapt. Het wordt weer chic. De stadspoorten worden gerestaureerd, het historische karakter wordt in ere hersteld. Ik ben ongelooflijk trots op mijn vader. Niet alleen vanwege de mooie functies die hij heeft bekleed, maar vooral om hoe hij in het leven staat. Natuurlijk, de politiek is mij met de paplepel ingegoten, maar dat kwam pas later. In eerste instantie wilde ik medicijnen studeren. Tot ik op televisie een oogoperatie zag en meteen wist: dat wordt het niet voor mij. Het grappige is dat mijn broers alle drie wél arts zijn geworden.” Wat voor rol speelde de sport thuis en in uw jeugd? Sport was altijd aanwezig, we zijn heel sportief opgevoed. Mijn vader wilde profvoetballer worden. Hij was keeper bij Walram, genoemd naar een oude ridder van Valkenburg. Op een dag kreeg hij een profcontract aangeboden bij MVV, maar daar hebben zijn ouders een stokje voor gestoken. Mijn grootvader werkte achttien uur per dag om zijn kinderen een goede opleiding te kunnen geven en dan komt er eentje aan met het verhaal dat hij profvoetballer wil worden. Mijn vader moest studeren en om dat kracht bij te zetten heeft mijn oma met een broodmes zijn voetbalschoenen doorgezaagd. Mijn vader is wel blijven keepen als amateur en als kind van drie, vier jaar heb ik nog bij hem achter het doel gestaan. Tot het moment waarop hij zich verstapte met een dubbele meniscusoperatie tot gevolg. Om die reden is hij gaan fietsen. Dan belast je de kruisbanden niet en je maakt het gewricht sterker. Zo is het dus begonnen. We deden allemaal aan sport. We hadden een heel gezellige tafeltennisclub; tegelijkertijd zat ik op tennis en hockey en ben ik gaan fietsen met mijn vader. Hij is er nog steeds heel goed in, als ik niet oppas rijdt hij mij er nog steeds af. In 2011 heb ik een operatie aan mijn rug moeten ondergaan. Ik mocht toen een tijd niet fietsen. Daarom ben ik gaan hardlopen. Ik heb vorig jaar de halve marathon van Amsterdam gedaan, in 1.43, voor mijn doen best snel. Ik vond de sfeer geweldig. Als je dan tot slot het Olympisch Stadion in rent…, hoe mythisch is dat? Op zo’n dag realiseer je je dat Amsterdam echt een supersportstad is. De combinatie van de sport, de beleving, de sfeer en de historie, plus een gemeentebestuur dat er ook helemaal voor gaat en zo nodig zijn nek durft uit te steken.” Camiel Eurlings samen met Eric van der Burg aan de start van de TCS Amsterdam Marathon. Wanneer kwamen de Olympische Spelen in uw leven? “Mijn eerste herinnering is Los Angeles. Ik was elf jaar en mateloos gefascineerd door de Rocketman die daar tijdens de openingsceremonie door het stadion vloog. Daarna ben ik het intensief blijven volgen. Niet alleen de sportmomenten zelf, maar vooral ook het werken er naar toe. Dan begrijp je de emotie die loskomt op het moment dat je in Sotsji bij Ireen Wüst de gouden medaille omhangt. Dat is zó puur! Wat ik ook fantastisch vind, is dat de hele wereld samenkomt. Het is één grote familie van wereldburgers, zonder enig onvertogen woord. Londen had 3,45 miljard unieke televisiekijkers. Dat is zowat de helft van de wereldbevolking. Er is geen enkel evenement dat daarmee vergelijkbaar is.” Hoe is het dan om op een dag in Buenos Aires, met een punt van de olympische vlag in de linkerhand, de eed af te leggen als pas gekozen bestuurslid van het IOC? “Dat was waanzinnig. Dat kan ik eigenlijk niet uitleggen. Het is zo’n grote eer om je te mogen inzetten voor de olympische idealen. Als Nederlander. Want het was beslist geen zekerheid dat we na het vertrek van koning Willem-Alexander een positie zouden behouden. Ik ervaar het als een opdracht voor het leven.
35 Online Touch Home