de grootste tegenstanders van graaf Emicho. In feite veroordeelde paus Urbanus zelfs Emicho’s aanvallen. Bernard van Clairvaux, een van de organisatoren van de Tweede Kruistocht, ging naar het Rijnland toe, en stopte persoonlijk de vervolging van de Joden, door te verklaren: “Vraag iemand die de Heilige Geschriften kent, wat gezegd wordt over de Joden in de Psalmen. ‘Niet voor hun vernietiging bidt ik,’ staat er.”18 De paus en de bisschoppen hebben herhaaldelijk opgeroepen dat de verkeerde behandeling en mishandeling van de Joden moest stoppen. Zelfs na de plundering van Jeruzalem en de massaslachting van de Joden, hadden de Joden in het Midden-Oosten over het algemeen de voorkeur om in gebieden te leven die gecontroleerd werden door de Franken, ondanks de onmisbare vijandigheid van de Christenen naar de Joden toe in Europa.19 Zij wisten heel goed dat wat de Moslimlanden voor hen in petto hadden zelfs nog veel erger was. Politiek Correcte Mythe: De Kruisvaarders waren bloederiger dan de Islamitische jihad-oorlogen De Kruisvaarders richten slachtingen aan in Jeruzalem; Saladins troepen deden dat niet. Deze uitspraak is emblematisch geworden door conventionele wijsheid met betrekking tot de Kruistochten: Ja, de Moslims veroverden, maar de inwoners van de landen verwelkomden de veroveraars. Zij waren rechtvaardig en edelmoedig naar de religieuze minderheden in die landen. De Kruisvaarders echter, waren bloederig, roofzuchtig en genadeloos. We hebben al gezien dat deze conventionele wijsheid bezijden de waarheid is. Saladin onthield zich alleen van het afslachten van de inwoners van Jeruzalem vanwege praktische en pragmatische redenen, en de Moslimveroveraars evenaarden eenvoudig de gruweldaden van de Kruisvaarders in Jeruzalem, en deden daar vaak nog een schepje bovenop bij diverse gelegenheden. De Moslimveroveraars werden niet verwelkomd, maar werden hardnekkig tegengewerkt en dit verzet werd met grote brutaliteit tegemoet getreden. Eenmaal aan de macht, stelden zij verschillende repressieve maatregelen in tegen de religieuze minderheden. De paus heeft zich toch verontschuldigd voor de Kruistochten? “Dat in orde, toch?” kun je zeggen, “maar ondanks alles wat je zegt, waren de kruistochten nog steeds een smet op de geschiedenis van de Westerse beschaving. Per slot van rekening, zelfs paus Johannes Paulus II verontschuldigde zich ervoor. Waarom zou hij dat niet hebben gedaan, als het niet als negatief beschouwd wordt vandaag de dag?” Er is geen twijfel over mogelijk, dat het geloof wijd verspreid is dat paus Johannes Paulus II zich zou hebben verontschuldigd voor de Kruistochten. Toen hij overleed in 2005, herinnerde de Amerikaanse krant The Washington Post zijn lezers dat “gedurende zijn dagen, paus Paulus Johannes II zich verontschuldigde voor de Kruistochten bij de Moslims, voor het antisemitisme bij de Joden, voor het plunderen van Constantinopel door Orthodoxe Christenen, en voor de associaties van het Vaticaan met de Maffia, en voor de vervolging van de wetenschappers, zoals Galileo.”20 Een lange lijst, maar in werkelijkheid verontschuldigde Johannes Paulus II zich nooit voor de Kruistochten. En de woorden die het dichtste bijkomen, was tijdens de toespraak op 12 Maart 2000, 18 Idem. p.54 19 Jonathan Riley-Smith, The Oxford Illustrated History of the Crusades, Oxford University Press, 1997, 116 20 Alan Cooperman, For Victims, Strong Words Were Not Enough,” Washington Post, 3 April 2005 110
111 Online Touch Home