En vanuit het handvest van de Islamitische Weerstandsbeweging, beter bekend als Hamas, komt een levendig besef van hoe men de mythes van Islamitische tolerantie kan manipuleren: “Onder de paraplu van Islam, is het mogelijk voor leden van drie religies: Islam, Christendom en Judaïsme, om in harmonie naast elkaar te bestaan in veiligheid en zekerheid. Veiligheid en zekerheid kan alleen heersen onder de paraplu van Islam, en recente en aloude geschiedenis is de beste getuige van dit feit. …Islam stemt in met de rechten van een ieder dat rechten heeft, en verhindert de agressie tegen de rechten van anderen.”10 Echter, de Hamas verklaart niet duidelijk wat het verlies van rechten inhoudt, dat geleden wordt van het leven “onder de paraplu van Islam”. Sheik Abdullah Azzam, een van de medeoprichters van Al-Qaeda, neemt ook aan dat de Islamitische Staat (IS) die hij streefde te herstellen, de jizja-belasting zou innen van de dhimmi’s (ongelovigen). In zijn boek “Defence of the Muslim lands” (Verdediging van de Moslimlanden) bespreekt hij verschillende categorieën van de jihad-strijd. In overeenstemming met de traditionele Islamitische theologie, verklaart hij dat offensieve jihad een verplichting is voor de Islamitische gemeenschap, en hij voegt er aan toe: “En de Uluma [Moslimgeleerden] hebben genoemd dat dit type van jihad is om de betaling van de Jizja belasting te behouden.”11 Politiek Correcte Mythe: Historisch gezien was de Dhimmi-status zo slecht nog niet Maar in de praktijk kon het echt niet zo zijn geweest, zou het wel? Islamitische apologeet, Stephen Schwartz, een Moslimbekeerde, redeneert dat de dhimmi-status in werkelijkheid niet zo erg was, en hij houdt vol dat de verschrikkingen echt overdreven worden: “De dhimmi-status wordt nu door demagogische elementen in westerse landen belicht als een verschrikkelijk symbool van Islamitische overheersing.”12 En het is zeker waar dat geen enkele wet universeel met uniforme ijver en grondigheid afgedwongen wordt. In de negende eeuw schreef Theodosius, de patriarch van Jeruzalem, dat Moslims “rechtvaardig zijn en ons geen kwaad doen, of enig geweld laten zien.”13 Maar de wettelijke status van de Christenen en Joden was nog steeds hachelijk op zijn best. Historicus A. S. Tritton merkt op: Op een moment verschijnt de dhimmi als een vervolgde worm, die totaal te negeren is, en het volgende moment wordt geklaagd over zijn verderfelijke invloed op de Moslims rondom hem heen. Wetten werden gemaakt, en nageleefd voor een tijd, en vervolgens vergeten totdat iets het in herinnering brengt bij de autoriteiten… Men zou denken dat als de gebeurtenissen geleid zouden zijn door logica, dat Islam opgeslokt zou zijn door de onderworpen religies; maar zij overleven, krachtig maar gehavend.14 Inderdaad gehavend. De vernederingen namen verschillende vormen aan, maar zij waren bijna altijd aanwezig. Historicus Philip Hitti merkt een berucht voorbeeld op uit de negende eeuw: “De Kalief al-Mitawakkil in 850 en 854 vaardigde uit dat Christenen en Joden houten beelden van duivels aan hun huizen zouden vastmaken, dat zij hun graven met de grond gelijk moesten maken, en dat zij buiten honingkleurige kleding moesten dragen, d.w.z. geel, en ook honinggele stukken stof op de kleren van 10 The Charter of Allag: The Platform of the Islamic Resistance Movement (Hamas),”vertaald een verhaald door Raphael Israeli, The international policy institute for counter-terrorism, 5 April 1998 11 Abdullah Azzam, Defence of the Muslim Lands, Mohammed Taqi-ud-Oin-Al-Hilali, et al. Maktaba Dar-us-Salam, 1993 12 Stephen Schwartz, Reductio ad Jihadam,” TechCentralStation.com, 17 Februari 2005 13 Geciteerd in Steven Runciman, History of the Crusades, vol. I, 27. Oxford University Press, 1951 14 A.S. Tritton, Caliphs and their Non-Muslim Subjects: a critical study, Idarah-I-Adabiyat, 1950, 229 47
48 Online Touch Home