Niemand deed dat, en Mohammeds waarschuwing bleek menens te zijn: Niemand van hen was veilig. Niet lang na Mohammeds dood, vielen de Moslims het Byzantijnse Rijk binnen – aangevuurd door Mohammeds belofte dat “het eerste leger dat onder mijn volgelingen Caesars stad Constantinopel binnen zal vallen, zullen hun zonden vergeven worden.”3 In 635, louter drie jaar nadat Mohammed stierf, vielen de Moslims Damascus binnen – een stad waar de Heilige Paulus naartoe ging, toen hij een dramatische bekering meemaakte tot het Christendom. In het jaar 636 nam kalief Umar (die het Islamitische Rijk regeerde van 638 tot 644) alBasra in, dat zich in hedendaags Irak bevindt. Umar gaf instructies aan luitenant ‘Utbah ibn Ghazwan in woorden die een heel karakteristieke echo is de drievoudige keuze die ongelovigen wordt geboden: “Roep het volk van God op: zij die jullie oproep beantwoorden, accepteer het van hen. Maar degenen die weigeren, moeten de hoofdelijke belasting betalen voor vernedering en nederigheid. Als zij dat weigeren, dan is het voor hen het zwaard, zonder clementie. Vrees God met datgene wat je is toevertrouwd.”4 De stad Antiochië viel het jaar daarop, dezelfde stad waar de discipelen van Jezus het eerst “Christenen” werden genoemd (Handelingen 11:26). Twee jaar later was Jeruzalem aan de beurt, in 638. Net als Damascus en Antiochië, was Jeruzalem in die tijd een Christelijke stad. Het was de ongelukkige taak van Sophronius, de patriarch van Jeruzalem, om de stad over te geven in de handen aan de veroveraar Umar. De kalief stond heel gelukkig op de plaats van Salomo’s Tempel, waarvan hij heel waarschijnlijk geloofde dat de Profeet Mohammed, zijn oude meester, eens naar het Paradijs opsteeg (o.a. Koran 17:1, een vers dat trouwens eeuwenlang veel discussie opgeleverd heeft over de precieze betekenis ervan). Sophronius keek heel verdrietig van nabij, en herhaalde een Bijbelvers: “Zie, de gruwel van de Verwoester, gesproken door Daniel de profeet.”5 Politiek Correcte Mythe: de inheemse Christenen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika verwelkomden de Moslims als bevrijders Veel moderne onderzoekers van de Kruistochten en de Christen-Moslim relaties in het algemeen lijken te denken dat Sophronius zei, “Welkom, bevrijder!” Volgens de conventionele wijsheid was de Byzantijnse heerschappij zo onderdrukkend voor de Christenen in het Midden-Oosten en NoordAfrika, en in Egypte in het bijzonder, dat zij bijna niet konden wachten om de Moslimsoldaten met bloemen te omhelzen en met open armen te ontvangen, die hen bevrijdden van deze onderdrukking. In werkelijkheid veroverden de Moslims Egypte pas na hevige weerstand van de bevolking. In December 639 begon generaal ‘Amr de invasie van Egypte. In November 642 viel Alexandrië en praktisch geheel Egypte was toen in Moslim handen. Maar deze snelle verovering was niet onbetwist, en de Moslims traden het verzet tegemoet met hevige brutaliteit. In een Egyptische stad zetten zij de toon voor een heel patroon van gedrag dat zou volgen in geheel het land. Volgens een toenmalige waarnemer: Toen kwamen de Moslims in Nikiou. Er was geen enkele soldaat om hen tegen te houden. Zij namen de stad in en slachtten iedereen af die zij tegenkwamen op straat en in de kerken – mannen, vrouwen en kinderen, zij 3 Bukhari, vol. 4, boek 56, no. 2924 4 The History of al-Tabari, Volume XII. The Battle of al-Qadisiyyah and conquest of Syria and Palestine, vertaald Y. Friedmann, New York State University New York Press, 1992, 167 5 Steven Runciman, A History of the crusades, Vol. I, Cambridge University Press, 1951, 3 85
86 Online Touch Home