In de eerste dagen van het Christendom, werden kerkmissionarissen uitgezonden om tot nietgelovigen te preken en hen te overtuigen van de waarheid van hun geloof. The antieke Christelijke natiestaten van Europa herinneren allemaal de Christelijke missionarissen die het geloof tot hen brachten: de heilige Patrick in Ierland, de heilige Augustus van Canterbury in Engeland, de heilige Cyrillus en Methodius in Centraal en Oost-Europa, en velen als hen. Zij waren priesters en monniken – geen militairen. Moslims echter, schoven legers naar voren en wilden op deze manier de niet-Moslims en hun legers tegemoet treden, en altijd boden zij hen Mohammeds drievoudige optie aan: bekeren, onderwerping of de dood. Zo eenvoudig was hun menukaart. En zij trokken grote groepen bekeerlingen onder de overwonnen dhimmi bevolkingen, want die zagen dat de keuze voor bekeren het enige pad was om nog een leefbaar bestaan te leiden. Gegeven alle plunderingen van de dhimmi gemeenschappen, is het niet verbazingwekkend dat vele dhimmi’s uiteindelijk voor Islam kozen. Vandaag de dag ontkennen vele Moslims met vuur dat Islam verspreid werd met het zwaard, en maken het punt dat gedwongen bekeringen verboden zijn in Islam. Dit is absoluut waar: Wat juist verspreid werd is de politieke en sociale hegemonie van het Islamitische systeem. Bekeringen tot Islam volgden na het opleggen van dat systeem, omdat de dhimmi’s al snel hun ellende begonnen te voelen. 91
92 Online Touch Home