Michiel Verhagen uit Hooge Mierde was zo iemand. Mensen die niet uitgenodigd waren en niet tot de buurt behoorden, konden uiteraard het verteerde zelf betalen. 's Avonds laat kwamen ook Adriaan en Jan van Spaendonk uit Hooge Mierde de herberg binnen, ieder voorsien van een snaphaan. Dat zij met de wapenen uit de voeten konden was al langer bekend. Hun vader, Willem van Spaendonk, was aangesteld als oppasser van de jacht en wildbaan in de Mierden. In de winter van 1739 wist Willem met zijn 33-jarige zoon Jan nog enkele Mierdenaren te arresteren. Twee broers, Jacobus en Hendrik Adriaens, waren met snaphaan en lange hondt op 20 december 1739 op de heide tussen Reusel en Hooge Mierde aan het stropen! Amokmakers verwijderd. Toen de gebroeders Van Spaendonk aanstalten maakten om te vertrekken maakten ze enige woorden en verschil met Elisabeth, de zuster van Jan Schoormans, over het betaelen van het gelagh. Schoormans sommeerde de Mierdenaren verschillende keren om zijn herberg te verlaten. Toen dat uiteindelijk lukte riep Adriaen van Spaendonk woest: lck sal het huys in brant schieten, terwijl al het volck daer in is! Onze kastelein trachtte de zaak nog enigszins te sussen: Dat is niet fray gesproken om het huys in brant te schieten. Waarop Van Spaendonk resoluut antwoordde: Dat sal ick niet laten, vooral die er in huys of in de camer sijn! En plotseling stiet hij inmediaat met den tromp van syn snaphaan op syn lijff aen. Schoormans reageerde onmiddellijk en er. ontstond een worsteling met de agressieveling. Ook binnen in de herberg brak een groot tumult los. Jan van Spaendonk gaf bij Philip Willems een flinke snede door syn aengesigt. Volgens een Mierdse getuigen, Hendrik Adriaen De herberg van Schoormans werd overgenomen door familie Roosen. In 1794 hielden de Fransen er huis. In juni 1800 en in oktober 1809 werd de herberg opnieuw Nouwen, had het slachtoffer niemand een quaet woont hooren geven! Ook eerder genoemde buurman Peter van de Sande, was weer aanwezig als getuige. Volgens hem verlieten de gebroeders Van Spaendonk de herberg en dropen af. Het feest was meteen ten einde en de rust keerde weer terug op Dun. Uiteindelijk een oase. Totdat de zoon van Peter van de Sande mocht getuigen. In november 1796 trof Adriaan zijn buurman Michiel Rombouts, die woonde in de boerderij aan de voet van de Dunse Bergen, waar ons eerder genoemde 'bruidje' geboren was, op de schuurvloer aan, alweer hij hem doot op syn rug vond leggen. Op 27 november deed de chirurgijn De Lang schouwing: zelfmoord, waarschijnlijk veroorzaakt door de compressie van een koord off strop. beroofd. Een eeuw later stond het kleine Dun weer in de belangstelling. Maar nu van de nieuwbakken Esbeekse pastoor Jurgens. Tot de kerkstichting in Esbeek een feit was, gingen de Dunse boeren altijd in Lage Mierde naar de kerk. Om die bewoners snel aan Esbeek te binden en geen tegenstand te krijgen, benoemde Jurgens heel slim Gregorius Broeckx tot kerkmeester. Vanwege zijn vroom leven werd hij 'pastoor van Dun' genoemd. Vervolgens weigerde hij bij de gemeente een bezwaarschrift in te dienen (Jurgens zette hem hiertoe aan) om de keiweg over Dun te laten lopen. Dankzij hem zal Dun steeds meer een oase worden. 11
10 Online Touch Home