Aangezien hier, niettegenstaande bepaalde opgegeven data tegenstrijdig zijn, unaniem wordt aangeduid dat het woord duin afkomstig is van het Keltische dun, waarbij op zeker ogenblik dun en dune, zij het in een andere betekenis, naast elkaar bestonden, zou het nogal ver gezocht zijn om te beweren dat in onze taal een omgekeerd effect zich heeft voorgedaan, waarbij dun dan ineens afkomstig zou zijn van duin. Trouwens indien dit zo zou geweest zijn, quod non, dan hadden we nu heel wat meer plaatsen met de naam dun moeten gehad hebben. Dit is de logica zelf. Opvallend is immers dat aan de Noordzee in ons taalgebied, gaande van Noord-Frankrijk tot Friesland, nergens langs de kustlijn een zuivere Dun-naam ontstond of bestaat, alhoewel het er krioelt van de duinen. Er zijn wel ettelijke duin-namen: Van Duin, Van Duyn, Van Duynen, Van Duinen, Van Dunnen, Van der Dunen, Van der Duinen, Van der Duynen, Van Deun, Van Duin, maar nergens zien we een interferentie met van Dun(ne) of Van Dun. Tevens is gebleken, uit het uitvoerig genealogisch onderzoek van Ton van Dun, dat de twee van Dun-stambomen, die teruggaan tot respectievelijk +/-1365 en +/-1395 (met zijn varianten van Dunne en van Dunné) uit een kleine, welomschreven regio rond Hilvarenbeek afkomstig zijn en totaal losstaan van alle andere eensluidend ‘klinkende’ namen. Uit het voorafgaande blijkt m.i. dat de plaatsnaam Dun, waarvan onze naam afkomstig is, in de Lage Landen ogenschijnlijk op zichzelf staat (samen met verschillende andere overgebleven dun-plaatsen in onze regio waarover verder meer) en zeker niet afkomstig is van het latere woord duin, maar wel afkomstig is uit de Keltische taal, onafgezien of in onze streken al dan niet Kelten hebben gewoond. Het is dus niet zo dat, wanneer we een bepaalde plaatsnaam als Keltisch zouden erkennen, dit wil zeggen dat we vooropstellen dat de bewoners van die plaats ook Kelten zouden geweest zijn! Noch Keltomanie, noch Keltofobie zijn een wetenschappelijke houding. Allebei zijn zij een euvel wanneer men hierdoor zou voorbijgaan aan wat in vele gevallen voor de hand ligt. Uiteindelijk gaat het er mij om te weten welke de oorspronkelijke betekenis van onze naam is en of die al dan niet Keltisch kan zijn. Dit wil zeggen: het gaat er niet alleen om na te gaan wie de Keltische taal sprak, maar veeleer in hoever haar invloed en verspreiding strekte. We kunnen toch onmogelijk voorbijgaan aan een aantal soortgelijke Dun-plaatsnamen in onze streken11, evenmin aan de vele benamingen van plaatsen en rivieren die hier uit de Keltische taal zijn overgeleverd. Uit de laatste stand van de Keltische taalwetenschap, die hoe langer hoe meer wordt beoefend en hoe langer hoe meer inzichten bijbrengt,12 blijkt daarenboven dat mijn bevindingen, zoals die ik die in 2001 publiceerde, meer en meer worden bevestigd, zoals hierna zal blijken. Zo wijzen ondermeer de recent gepubliceerde standpunten van Keltische taalspecialisten zoals Lauran Toorians (Tilburg 1958), historicus, taalkundige en publicist over kunst & kultuur, en F.Claes S.J. in dezelfde richting. In de hiernavolgende bladzijden worden zij beknopt besproken. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------11 Zie de tekst van de hoofdstukken 5 en 6 van mijn “Het eerste Dunboek”, Fonny van Dun, 2001. 12 Aan de universiteit van Utrecht is er nu een officieel geregistreerde baccelor opleiding onder de naam Keltische talen en cultuur. 21
28 Online Touch Home