Nieuws van de Aa-weide Hoe gaat het nu met..? Na een drietal edities waarin super leuke stukjes (al zeggen we het zelf) over de ervaringen van een paar van onze super leuke vrijwilligers te lezen waren, is het weer eens tijd voor een nieuwsupdate. dan nog niet goed gaat gebruiken, of ineens niet meer goed gebruikt wanneer deze pijnstilling is uitgewerkt, zijn we genoodzaakt een beslissing te nemen over amputatie of euthanasie.. Iets waar we liever niet over na hoeven te denken. Voor nu belast ze hem alweer beter en houden we hoop. Kippenren Kees Ja, die tweede geit met een gebroken poot. Het gips ging er (te) vroeg af – ik was op vakantie en er helaas niet bij – en het ging daarna nog niet goed. Dus, weer maandenlang spalken. Echter zagen we weinig verbetering in het gebruiken van haar poot. We zijn daarom in februari weer voor een röntgenfoto en overleg bij de veearts geweest. De breuk op zich is geheeld en zit vast, maar door de stress op het weefsel van de zeer complexe breuk en het vroege verwijderen van het gips, heeft dit een flink verdikte en scheve plek opgeleverd waar zich artrose heeft gevormd. Het is daarom nog twijfelachtig hoe goed dit zal gaan. Kees is in elk geval nu weer op eigen benen naar buiten met een speciale pijnstiller voor artrose die een maand werkt. Dit geeft ons een maand om te kijken hoe het gaat. Als ze haar poot 45 Heel trots ben ik, dat het ontwerp dat ik in mijn hoofd had voor een nieuw kippenverblijf precies zo werkelijkheid is geworden. Tot in elk detail. Zonder de hulp van drie mij dierbare mannen was dit niet gelukt. Want op de weide hebben we niet genoeg handige handen voor zo’n ingewikkeld project. Wat ben ik mijn twee goede vrienden en mijn vader, die telkens op en neer kwam vanuit Emmen, dankbaar! Een paar honderd uur met vier man (of eigenlijk drie en één vrouw) sterk hebben we in dit project gestopt. Er waren dagen van 9 uur ‘s ochtends tot 10 uur ‘s avonds bij. Een groot project, omdat alles hand- en maatwerk is en omdat er heel veel overwegingen, vernuftigheden en precisiewerk in gestopt zijn. Letterlijk bloed, zweet en tranen - en liefde. Resultaat is een kippenverblijf waarbij aan het welzijn van de dieren, duurzaamheid, werkbaarheid voor de vrijwilligers en het zicht vanaf de weide en voor de omwonenden is gedacht. De dieren hebben meer ruimte, wat tijdens de half jaar lang durende landelijke ophokplicht een must is; zodat ze elkaar meer uit te weg kunnen, meer natuurlijk gedrag kunnen vertonen, en de infectiedruk lager is. Op alle facetten belangrijk voor het immuunsysteem, wat in deze tijd van het jaar bij kippen sowieso al zwakker is. Deze ren ligt hoger dan de vorige en is in een andere windrichting én met drainage geplaatst, waardoor hij niet steeds blank staat met de vele regenval. Tevens hebben ze nu de keuze om te scharrelen in de open grond of droog op tegels te lopen en staan er een paar struikjes. Er zijn nu twee nachthokken in plaats van één, zodat ze zelf hun plek kunnen kiezen en hun groepjes kunnen vormen, zoals ze dat in de natuur ook zouden doen. Dit omdat er onder kippen, kalkoenen en eenden een duidelijke hiërarchie (pikorde) bestaat. Dwing ze allemaal bij elkaar te zitten/slapen, en er vallen gewonden. We hebben ophaalluiken gemaakt die gemakkelijk geopend en gesloten kunnen worden om op te hokken of een bepaald dier te vangen - precies op de maat dat onze kalkoen er nog net doorheen past, maar onze varkens net niet (dit komt op minder dan een centimeter aan!). Er staan windbrekers voor de ingangen van
46 Online Touch Home