Door Wim Noordegraaf, voorzitter NJI Een jachtwerf is geen detective Onlangs verscheen in het Financieele Dagblad een artikel met de kop ‘Superjacht Heessen via snelle omweg naar Nigeriaanse topfraudeur’. Zoals te verwachten viel, rinkelde diezelfde middag op ons secretariaat de telefoon, met aan de lijn een journalist van een regionaal dagblad. Deze was benieuwd hoe onze sector invulling gaf aan haar wettelijke verplichtingen in relatie tot het voorkomen van ongewenste transacties, om het zo maar even te noemen. 46 Laat ik vooropstellen dat ik er een voorstander ben van wereldwijde bestrijding van het witwassen van uit criminele activiteiten of belastingontduiking verkregen (zwart)geld, en helemaal als dat geld wordt ingezet voor terroristische acties. Sterker: Ik kan mij niet voorstellen dat iemand daar op tegen is. Juist vanwege het wereldwijde karakter van de fenomenen witwassen en terrorisme heb ik echter wel wat moeite met de (voorgenomen herziening van de) WWFT, Wet ter voorkoming van Witwassen en Financieren van Terrorisme. Immers, een nietsvermoedende hardwerkende MKB-ondernemer als een NJI-lid loopt dan het risico plotseling te worden geconfronteerd met een van hem verwachte onderzoeksplicht en daaraan verbonden acties, die zijn kennis en kunde ver te boven gaan. Stelt je eens voor: er komt een klant die een (aan)betaling in contanten wil doen boven het in de herziene WWFT genoemde bedrag van 10.000 euro, wat in onze sector echt geen buitensporig bedrag is. Ineens moet de werf dan een Ultimate Beneficial Owner (UBO)-onderzoek doen, desnoods in één of ander belastingparadijs aan het andere einde van de wereld. Hoe de ondernemer dat moet doen is niet duidelijk, maar deze kan daar door de Belastingdienst wel zwaar op worden afgerekend. Onevenwichtigheid Deze onevenwichtigheid klemt temeer, nu nationale staten er kennelijk niet in slagen om witwassen en belastingontduiking collectief te bestrijden, er soms zelfs van profiteren (belastingparadijzen met een vergaand en veelal gedoogd bankgeheim) en vervolgens de verantwoordelijkheid daarvoor verschuiven naar onderaannemers die in dit spel nauwelijks een rol spelen! Dat kan en mag niet zo zijn. Ligt daar niet eerder een taak voor ons netwerk buitenlandse posten? Of er komen concrete richtlijnen, waar iedereen in de wereld zich aan moet houden, of je ontheft het MKB van verplichtingen die zij niet kunnen nakomen en die zij ook niet kunnen voorkomen. Immers, wat nu als er een prachtig contract ligt, dat uitgaat van girale betaling, maar waarvan als het einde van de bouw in zicht is de opdrachtgever plotseling over gaat naar contante betaling? Of waar de eerste opdrachtgever een bonafide partij is, die als gevolg van doorverkoop van het schip tijdens de bouw vervangen wordt door een opdrachtgever waarvan minder makkelijk vast te stellen is dat het geen zuivere koffie is. Stap te ver De WWFT dient een nobel doel, wat zeker ook de steun van een MKBbelangenorganisatie als NJI moet krijgen, maar waarbij de consequenties van de aanscherping van de WWFT voor juist deze (MKB) bedrijven zeker in een tijdperk van volstrekt legale bitcoins en ander cryptocurrencies een stap te ver is. ‘Schoenmaker blijf bij je leest’ is een spreekwoord wat ook in deze opgaat. Laten we vooral blijven doen waar we goed in zijn en dat is het bouwen van toonaangevende hoogwaardige (super)jachten en niet in het spelen van detective of onbezoldigd FIOD-ambtenaar. Als we vervolgens met elkaar als wereldgemeenschap van mening zijn dat bepaalde individuen, bedrijven of regimes geen eigenaar zouden mogen worden van een dergelijk schip, dan is het naar mijn mening logisch dat de verantwoordelijkheid daarvoor natuurlijk ook gewoon bij diezelfde wereldgemeenschap ligt, en niet bij een te goeder trouw opererende jachtwerf. Met deze slotopmerking wil ik mijn laatste column in deze bijna voltooide 13e jaargang van Jachtbouw Nederland besluiten, maar niet na u allen eerst prettige feestdagen en een voorspoedig 2018 te hebben gewenst. Jachtbouw Nederland 6 december 2017 column
47 Online Touch Home