naïef, ik dacht dat hij wel weer naar de kliniek zou gaan. Hij wist tenslotte hoe belangrijk medicatie was. Ik zag Yudi toen een tijd niet, omdat ik het erg druk had. Op een dag, terwijl ik een presentatie gaf op mijn werk, werd ik weggeroepen. Het nieuws kwam als een klap: Yudi was dood. Ik kon alleen maar huilen.” Schuldgevoel Na zijn overlijden bezocht Azvian het graf van zijn vriend. “Ik dacht alleen maar: had ik hem maar beter gewaarschuwd voor het stigma en de discriminatie. Was ik maar naar die kliniek gegaan om met de medewerkers te praten. Dan zou hij nu misschien nog leven. Dan zouden we nu samen lachen en praten. In plaats daarvan sta ik hier voor zijn graf. Ik voelde me zo schuldig.” Met tranen op zijn wangen veegt Azvian zijn ogen af. Hij vervolgt: “In veel delen van Indonesië praten mensen over hiv en aids alsof het nog de jaren ‘80 zijn. De onwetendheid en vooroordelen zijn zo groot. Zelfs op sociale media komen om de dag discriminerende video’s voorbij. Dit moet echt stoppen. Het stigma is verantwoordelijk voor de dood van mijn vriend, niet het hiv-virus.” Missie De dood van Yudi maakt Azvian vastberaden om harder te vechten tegen het stigma dat levens kost. Die jonge mensen als Yudi hun toekomst ontneemt. Hij denkt vaak terug aan de mooie momenten samen. “Ik herinner me nog hoe we op een avond terug reden van een bar toen we achttien waren. We waren zo vrolijk, zongen luidkeels mee met de muziek. Dat is de lichtheid die je hoort te voelen als je jong bent, niet de angst en het verdriet rondom hiv en aids. Mijn grootste wens nu is dat ik eraan bijdraag dat er nooit meer iemand overlijdt door stigma, zoals Yudi.” Voorkomen, behandelen, genezen | Red ribbon 5 FOTOGRAFIE: ARDILES RANTE
6 Online Touch Home