‘Een link naar de eigen organisatie werd daarbij niet gelegd’ ondergeschoven kindje. En dat terwijl ongeveer de helft van het personeel in het ziekenhuis functies bekleedde die niet (para)medisch of verpleegkundig waren. Technici, schoonmakers, voedingsassistenten, administratieve krachten, medisch secretaresses, om er maar een paar te noemen. De enige scholing die deze medewerkers af en toe volgden, was een opleiding buiten de deur. Om de eigen kennis op het vakgebied bij te spijkeren. Een link naar de eigen organisatie werd daarbij niet gelegd. De toenmalige directeur van het ziekenhuis zag dat dat wel nodig was. De volgende opmerking van hem zal ik nooit vergeten: ‘Veel medewerkers zitten als dooie vogeltjes achter hun bureau of doen op de automatische piloot hun werk. Ik mis pit en passie. Dat hebben ze wel, want om vijf uur komen ze tot leven. Dan zijn ze voorzitter van de voetbalvereniging en bestieren ze hele huishoudens. Dat gedrag wil ik ook in mijn organisatie zien.’ Aan mij de schone taak om daarvoor te gaan zorgen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want ik had dan wel onderwijskunde gestudeerd, maar dat was destijds geheel gericht op het reguliere onderwijs. En dus niet op hoe je een cursus voor medewerkers, die hun functie professioneler en met meer plezier moesten gaan uitoefenen, in elkaar moest zetten. Dat gemis aan kennis en ervaring bleek wel toen ik de opdracht kreeg magazijnmedewerkers te leren omgaan met steriele medische hulpmiddelen. Die hulpmiddelen werden steriel geleverd en moesten dat tot aan het gebruik ook blijven natuurlijk. Maar dat ging niet in alle gevallen goed. Een gesprek 12
13 Online Touch Home