Daer men u, al de gazetten Groot of kleyn, weet vol te zetten Met Napoleons ontgraving, Ik een ander liedje zing. Want ik wil u stellen vooren Iets het welk ik kwam te hooren - Het en is geen logentael - Luysterd maer naar het verhael. In deeze December-dagen. Eenen minnaer van het jagen, Was op eenen haes belust. Hy gestadig zonder rust Om het beestje te betrapen Loopt om een veurroer of wapen By Karel, een brouwerszoon: “Vriend, zeyd hy, voor uwen loon Wilt gy uw geweer my geven Ik zal u geheel myn leven Voorzeker wel zyn verpligt, ‘k Weet een haes in leger ligt” Karel die had dags te vooren, Om dien jager te bekooren Opgevold een haeze-vel En wist dat zoo wonderwel In de gaey-tente te leggen, Zonder iemand iets te zetten. En ‘t was op dien strooyen haes Dat Cloet wou speelen den baes. Karel antwoord: “op myn leven, ‘K en wil myn geweer niet geven Want myn liefste vriendje, ziet, Ik betrouw het zelve niet, Maar gebeurs zal ik gaen halen” Het welk hy laede zonder falen. In schyn, bevend en bevreesd Als een die geeft zynen geest. “Wel” sprak Cloet “waerom zoo beven? Gy en hebt toch niet misdreven Waer af gy moet hebben gruw” “Neen” zegd Karel, “’k ben kruidschuw” Hy kon nouwlyks hem inhouwen Dat het was een gemaekt spel. Karels zuster zeyd: “ziet wel Van hem niet geheel te pletten Gy moet u g’heel verre zetten ‘t is genoeg als g’hem ontbloot Van het leven door uw schroot” “Ha”, zeyd hy, “en wilt niet schroomen ‘K heb hem wel in agt genomen Hy en zal my niet ontvliên, Gy zult wel later zien” Dien held, trots ende kloekmoedig Als een grenadier, g’heel spoedig Treed hy nae het eere-veld, Niet om met kracht en geweld Zynen vyand daer te slagen. Neen, ‘t was om een haes te jagen Die van ‘t leven was beroofd, Dat den weerd uyt “’t verguld Hoofd” Onbermhertig ging vernielen. ‘K kan niet melden hoe veel zielen Dat ‘er waren op de baen, Om te zien die helde-daen. Mans, kinders, boeren en vrouwen Wilden al die zaek aenschouwen. Ja, eenen genaemd Salut Stak zyn hoofd door ‘t venster nu, Van den peerde-smùid zyn zolder. Van den molen zag den molder. Immers, tot zyn eygen wyf Wou ook zien dat groot bedryf. Opgetrokken in de zinnen Treed hy dus het slagveld binnen En roept met een trrotsche vlyt Dat elk voor de schoote myd. Hij legd aen … en oogt ter degen Zonder verder ‘t overwegen. Pouf! den haeze die is dood! Door die juyst getroffen schoot. Triumph! vivat! plakt de handen Wilt nu vreugd-veuren branden. Het beestje moet zyn verplet, Want hy niet een poot verzet. “Ziet”, zeyd de vrouw aen Louwitje, “Myn man schiet gelyk een Pitje, Hij is zeker in zijn daed Als ‘t geweer maer wel en gaet”. De jager, in de vreugde-kreten Had zyn veur-roer ter aerd gesmeten Was geloopen nae den buyt Waer geheel ‘t klughspel kwam uyt. Hij raept den haes en smyt hem neder Krapt in zyn haer en neemt hem weder En, als een verwoeden hond Werpt hem nog eens op den grond. Alsdan roept de vrouw met eenen, “Man, is het maer eenen kleenen” “Neen, ik ben verdoemd gekult “’t is een vel met strooy gevuld. Ik en ware niet verlegen, Dat deez’ klugte zy verzwegen Maer door uw verwenscht gelach Zal dit komen aen den dag” Op dat niemand dit zoud zwygen En elk een de weet zoud krygen Wierd er Zondag, naer de mis Verkond dat te loten is Eenen haes, wel te weten Die men mag des Vrydags eten Of op eenen vasten-dag, Dus, dit men verkonden mag. 20
21 Online Touch Home