Luk Grypdonck deel 15 De Europese beerput van Napoleon III De slag om Solferino leverde in feite twee verliezers op. Oostenrijk dat zijn zuidelijk territorium losliet en Napoleon III (rechts: Napoleon III als keizer), die moest opkrassen … met lege handen huiswaarts kon keren. “Als twee honden vechten om een been, loopt de derde ermee heen!” was hier toepasselijk. De Italiaanse Opstandelingen kregen vrij spel op weg naar de Italiaanse onafhankelijkheid en haalden wat later hun slag thuis. Het geklungel van de Oostenrijkse Keizer Frans Jozef I als opperbevelhebber, was de enige oorzaak waarom hij de slag verloor. Spijts zijn onaantastbare status kreeg hij zoveel kritiek en verwijten te slikken, dat hij gedwongen was voorgoed afstand te doen van deze militaire functie. De Oostenrijkse troepen trokken zich terug naar hun provincie Venetië (Veneto). Napoleon III zag zijn “moment de gloire” aangebroken en beval de opmars van zijn troepen in de richting Veneto. Zijn plezier was van korte duur. Rusland (dat viel te verwachten) vergezeld van Pruisen stond kort achter zijn hielen. Zij plakten hem beiden met de rug tegen de muur. Rusland had een eitje te pellen met Napoleon III, wegens zijn openlijke steun aan de Poolse Opstand. Hij kreeg van hen gelijktijdig een oorlogsultimatum toegezonden. In volle Veneto-campagne diende Napoleon III alle militaire acties af te © Wikipedia © Wikipedia blazen en alle Franse troepen van het Italiaanse schiereiland weg te halen, wilde hij niet het risico lopen dat Frankrijk onder de voet werd gelopen tijdens zijn afwezigheid op Franse bodem. Die wending had Napoleon III niet ingecalculeerd! Napoleon III was nota bene zelf persoonlijk aanwezig in het Solferino hoofdkwartier om daar alle militaire acties op te volgen, te coördineren en te laten uitvoeren onder zijn bevel. Napoleon III mocht zijn Italiaanse droom vergeten. Hij zou Lombardije krijgen wat tegenviel en ruilde met alle gevolgen van dien voor Savoie en Nice. De Italiaanse affaire was een zeer dure oorlog en had niks opgeleverd. Frankrijk had erop gehoopt dat de Centrale Italiaanse staten tenminste onder zijn gezag gingen komen. Ook dat gebeurde niet, tot grote ontevredenheid van Napoleon III. De slag om Solferino was cruciaal en vormde de 2de belangrijkste tussenstap naar onafhankelijkheid. Er volgden nog enkele kleinere veldslagen zonder Franse troepen tot uiteindelijk Victor Emanuel I en Garibaldi alle Italiaanse staten verenigden in het “Resorgimento” (Wederopstanding van Herenigde Italiaanse Rijk = zoals de Romeinen). Het werd geen republiek maar een monarchie onder Victor Emanuel (foto links) van 1861 t.e.m. 1946. Na de turbulente Italiaanse geschiedenis voor en tijdens WO II werd het Italiaanse koningshuis in 1946 buiten gesmeten. Napoleon III werd politiek en militair ter zijde geschoven en moest toekijken van in de hoek. Alle landen ten Oosten van Frankrijk hadden hem in de gaten gehouden: Oost- en Centraal Europa tot Rusland. Men gunde hem niet één moment om nogmaals hetzelfde onheil te stichten als destijds zijn illustere voorganger NB. Overal was het nationalisme fel doordrongen geraakt. In Oost-Europa was demografisch een zeer grote bevolkingstoename waar te nemen dat vroeg om meer “lebensraum”: dat impliceerde meer middelen, land, industrie en militaire armslag. De landkaart van Europa was geografisch grondig herschikt. Niets was nog gebleven zoals het ooit tevoren was. Pruisen en daarnaast 39 Duitse bondstaten waren op kousenvoeten gestaag uitgegroeid tot een zeer machtig militair, politiek en industrieel blok met in de schaduw een miljoenen bevolkingspotentieel. 1
2 Online Touch Home