… in de schrijversresidentie - Stef Duron - schrijversresidentie in september 2020 Jonas Bruyneel, auteur, podiumdichter en muzikant Al twee jaar werk ik aan een nieuwe roman die maar niet de vorm wil aannemen die ik in mijn hoofd heb. Het is Vlaamse koterij, een bakstenen huis met bijgebouwen, veranda's, een carport en een hondenhok. Om dat goed te krijgen, moet ik elk woord inkapselen in dezelfde sfeer, emotie en stijl. Dat vergt een plaats zonder storende afleiding. Dat vergt tijd. Maar tijd is iets dat rusteloos om me heen vliedt en me voorbij is voor ik er grip op krijg. Tijd kan nooit stilstaan, maar als je goed zoekt, vind je verborgen plaatsen die dat benaderen. Plaatsen waar de tijd niet stilstaat, maar waar de tijd aan andere wetten beantwoordt. Dat is Beauvoorde voor mij: een plaats vol geruisloos leven. Een plaats waar afleiding komt met gekwinkeleer en veren. Een plaats waar zelfs de kerktoren je gedachten niet naar boven stuwt, maar je aanmoedigt om dichtbij jezelf en de wereld te blijven. Als de altijd aanwezige wind van Beauvoorde één ding heeft gedaan, dan is het binnenwaaien in mijn tekst en alles eenzelfde adem geven. Als elk personage, elke zin en elk woord dezelfde lucht ademt, dan volgt de rest wel. Zoveel heb ik hier zien groeien: de maïs, de bieten, kalfjes die aan kracht wonnen, de appels in de boomgaard, van gifgroen tot blozend rood. De omvang van mijn roman. Het is jammer dat ik Beauvoorde nog voor de oogst moet verlaten, maar ik kom graag terug voor het oogstfeest. Ik zal me de eenzame poort in de boomgaard van het kasteel herinneren. De melancholie die ervan uitgaat, alsof je stilstaat voor een doorgang tussen tijden en wacht tussen twee eenzaamheden. Alsof je voor poëzie alleen de muren moet slopen en als vanzelf uit de afwezigheid schoonheid ontstaat. © foto - Lotte Bruyneel Zo poseert ze bij het hekken met parasol en zonnehoed de wind uit haar jeugd ruist een lok voor haar ogen Appelbomen druipen van de vruchten Treuren een verleden bijeen Wat hier neerkomt blijft zo liggen torens, muren, zelfs de tijd Achter ruisen de bijen zwijgen bunkers uit alle oorlogen Donkere schapen bedelen zoetigheid uit de kom van haar handen Ze vertelt over jong zijn en de tuin over de geur van tabak en verval over een man die betaalde voor zijn dromen over hoe alleen de poort zal blijven
OVER Jonas Bruyneel (°1989) is auteur, performer en muzikant. Hij publiceert regelmatig in literaire tijdschriften als Deus Ex Machina, Het Liegend Konijn en Literair Tijdschrift Extaze. Begin 2015 debuteerde hij met de verhalenbundel Voorbij het licht. Die bundel werd in 2016 bekroond met de zilveren medaille op de Prijs Letterkunde Proza (Provincie WestVlaanderen). In februari 2019 verscheen zijn historische roman Vijd bij Uitgeverij Lannoo, gevolgd door een lezingreeks in België en Nederland in samenwerking met muzikanten Klaas Tomme en Hadewych Van den Eynde. Met het op Edgar Allan Poe gebaseerde Boonyi en met Duikbootdansje, een voorstelling over de twintigjarige verjaardag van de dood van zijn zus, staat Bruyneel als podiumdichter op de planken. Tussen 2017 en 2019 was hij Letterzetter van de stad Kortrijk, een hedendaagse invulling van het stadsdichterschap. Bruyneel was curator van Memento Woordfestival en Literair Festival Zuidwesterzinnen. Begin 2019 publiceerde Bruyneel de novelle Symbols of Democracy bij de gelijknamige tentoonstelling van beeldend kunstenaar Pieter jan Martyn in Bruthaus Gallery. Daarnaast schrijft hij over beeldende kunst en film voor Openbaar Kunstbezit Vlaanderen, De Morgen, Oogst en Filmmagie. Hij werkte mee aan het boek Renovate! over hedendaagse architectuur. Als muzikant bij momoyo, Uncle Wellington, Vincent Coomans en WolfeWolfe toert hij door België, Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Bron www.jonasbruyneel.be © foto’s - Lotte Bruyneel
1 Online Touch