Anne, wat is je antwoord aan diegenen die zich afvragen of je boek “Kinderen van de IJzer” fictie is, of non-fictie? Ik ben een Westhoekse boerenkleindochter. Ik ben opgevoed met het devies dat je nooit mag fictionaliseren. Als er iets is gebeurd op het land of in de stal, is het een kapitale fout als je overdrijft, toevoegt, indikt, of een mooie punt draait aan je verhaal. Wil je vertellen over iets wat is gebeurd waar je geen getuige van bent, dan moet je uitkijken. De vraag die je terugkrijgt is al snel: ‘Was je erbij misschien?’. Een van de theses die ik hanteer bij het schrijven van dit boek is dat, ter verwerking van intergenerationeel trauma, je moet geloven dat je ook kunt weten wat je niet kan weten. Ik vul de zaken in die de Westhoekse kleinkinderen van oorlogsslachtoffers open laten ‘omdat ze het niet meer zeker weten’. Het niet zeker weten heeft hier generaties doen zwijgen. Doordat ze zwegen, is mij als kind van de streek helemaal ontgaan hoe wreed de oorlog is geweest voor de vrouwen en kinderen (van de mannen in de loopgraven wist ik het wel al). Wat ik dus doe in dit boek is de feiten, het skelet dat is overgeleverd, weer aanvullen met mijn inlevingsvermogen en fantasie. Wanneer ik lees dat er twee kinderen zijn omgekomen door schrapnel, dan geef ik hen bij het schrijven hun trieste dood terug door te visualiseren hoe ze aan hun einde komen. Het lot van de tienduizenden zieke, dode en getraumatiseerde kinderen zal in een verhaal zijn veranderd. Dat is voor mij op dit moment wat telt.” Wil je Anne beter leren kennen, dan beveel ik de lezer volgende video aan n.a.v. de Russische vertaling van haar bestseller ‘Vallen’. (samokatfestival.ru/#rec.262706060)> kies scherm 10 Hieruit citeer ik graag haar treffend standpunt, hoe zij als pedagoge en auteur van “Kinderen van de IJzer” de relatie tussen kinderen en volwassenen belicht. “Wat willen de kinderen van ons? Mogen we alles schrijven? Inperken wat onderwerpen betreft? Voor mezelf uitgemaakt van niet. Belangrijk dat je je kinderen nooit de indruk geeft dat je iets voor hen verzwijgt. Belangrijk ons af te vragen: “Waar gaat de blik van een kind naartoe? Niet alleen “Wat willen we doen met © eigen foto’s - album van oma Anna Rustplaats van René Vandewalle en Zulma Louwagie op, het kerkhof van Wulveringem onze kinderen, maar ook wat willen de kinderen van ons?”. Dat is een faire verhouding die kinderen met volwassenen hebben. En als we hen inzage geven in datgene waar wij zelf mee bezig zijn op een evenwaardige manier. Dat geeft hen meer een gevoel van veiligheid dan wanneer we dingen voor hen verzwijgen.” © eigen foto - groepsfoto na aankomst in “La Santé” 4
5 Online Touch Home