Hello Beauvoorde Ik eindigde juist de lezing van de Herfsteditie van de Beauvoordse dorpsgazette. En vond een detail groots: Covid-19 laat onze jongsten van zo’n lange kerstvakantie genieten!!! Dit om maar te zeggen dat alles wat er te lezen is me interesseert. Terwijl ik dit schrijf kampen jullie met het voornoemde virus. Stefaan op blz. 1 zegt het juist: “onderschatting is de vriend van dit virus”. Onze indruk hier is dat ‘jullie Westerlingen’ Covid-19 toch wel wat onderschat hebben. ‘Wij Oosterlingen’, na de ervaring met SARS in 2008, lijken het wat meer serieus te hebben genomen. Ondanks ons dicht bijeen wonen (7 miljoen op een oppervlakte van de kleine helft van W.-Vlaanderen) hebben we tot vandaag nog maar 105 sterfgevallen en 5 262 besmettingen. Hopelijk houden we stand tot meer veilige tijden aanbreken. Westerlingen en Oosterlingen: tot welke van beide behoor ik nu? Een paar weken geleden las ik in een boek het volgende (ik veranderde wel het oorspronkelijke land in HK; en vertaald klinkt het): ‘...ik ben besmet met ‘hong kong’ alsof het een uitzonderlijke ziekte was, ik zal er wel nooit helemaal van herstellen!’ Normaal? Jazeker! Na meer dan 50 jaar (sedert 1969). Mijn hart klopt op HK-ritme, maar ondanks ontdekte ik meer. Ik heb toch het DNA van mijn oorsprong bewaard. Nog meer zelfs, er vloeit wellicht Vikingbloed door mijn aderen (hoeveel % weet ik niet), mijn afkomst van langs de kust maakt de kans groter. DNA, ja maar ook onze taal wijst daarop: kust-West-Vlaams erfde veel woorden en zegswijzen uit het Noorden. Opnieuw, bij het lezen van een ander boek over de belevenissen tijdens en na de tweede wereldoorlog, van een familie uit Oost-Prussia (uit Konigsberg, nu: Kaliningrad, aan de Baltische zee; nu deel van Rusland): veel taalparallellen, en deze lopen (dat ervaarde ik vroeger reeds) verder langs de Deense kust naar bij ons. Mijn moedertaal (nog steeds mijn beste) is dus beïnvloed door het Noorden, maar ik heb dus ook Noords bloed in mijn aders ontdekt. Dit omwille van een een NoordEuropese (Skandinavische) ziekte die zich dit jaar in mij ontwikkelde. Gelukkig vond mijn dokter het (“per toeval en geluk” zegde ze me) vlug en ben ik opnieuw de ‘oude’. Westerling in de Oosterling. En ook letterlijk de Oude: want officieel op pensioen, beweeg ik me nog dagelijks tussen de massa’s Hong Kong-ers, de lokalen noemen dit (vertaald) “op rust maar niet op rust.” (Zegt die woordspeling iets in vertaling? Lijkt wat op ‘rust roest’.) 1 Met liefde en blijheid in mijn hart. Genoeg voor vandaag. Vrolijk Kersfeest Ferdinand 22 oktober ‘20 Dan nog maar een Oosters/Chinees detail. ‘Oud’: tijdens mijn laatste vakantie werd me gezegd dat ik dit woord te gemakkelijk gebruikte, omdat namelijk niemand graag ‘oud’ wordt genoemd in het Westen. Zie je, wij Oosterlingen vinden daar geen graten in. ‘Oud’ wordt aangevoeld als “respect verdienend’. Och, doet me denken aan een liedje uit de 60-er jaren: ‘ik heb eerbied voor die grijze haren.’ Zo noemt een pasgetrouwde vrouw haar man ‘oude boon’ en omgekeerd ‘oud wijf’. Wat me deed schrikken tijdens mijn beginjaren hier. Later leerde ik hoe echt beleefd het is. Sommige van mijn vrienden noemen me “Oude 顧”, vrij vertaald: “oude Bouckhout”. En ik voel me Oosterlijk vereerd! (Zelfs mijn grijze haren zijn bijna verdwenen.) Begrijpen jullie waarom dit ‘Hong Kong’-virus me niet loslaat, ongeneeslijk!
© foto’s Ferdinand Bouckhout en © foto’s p. 8 - Hong Kong: Alexas Foto’s via Pixabay - foto duo: samen met Piet Devos, Wingenaar (Tielt) - groepsfoto: - staande van L naar R: Patrick Taveirne (Wilrijkenaar), Piet Devos, Patrick Masschelein (Komen), schooldirecteur Li (was mijn leerling in de lagere school), een Kongolese, Chinese en Kameroenese Scheutist - onderaan: 2 Philipino, een Chinese en nog een Philipino Scheutist We zijn momenteel met 15 in HK, vijf nationaliteiten, 11 onder de 50 (daar tel ik dus niet meer bij). 2
1 Online Touch