het opbouwproces, terwijl een luthier ambachtelijk werkt en van zijn gitaar - vanaf de keuze van het hout tot de finale afwerking - een uniek instrument maakt. Als luthier heb ik een enorme vrijheid. Ik kan kiezen of ik een gitaar of evengoed een luit of een ander snareninstrument maak. Ik hang niet vast aan een bepaalde taak. Ik kan doen wat ik wil. Dat is voor mij het leuke aan het zelfstandig gitaarbouwer zijn. gitaar. Ik zou het dubbele kunnen vragen, maar dat doe ik niet, uit respect voor anderen. Ik doe dit ná mijn stresserende dagtaak als zelfstandig beroep liever dan bvb. op reis gaan of op café gaan. Al doe ik dat laatste uiteraard wel ‘ns met vrienden. Mijn gitaren gooi ik niet op internet te koop, hoewel ik daar een hogere prijs voor zou krijgen. De mondelinge reclame is de beste die ook tot de verkoop ervan leidt. Zo weet ik waar en bij wie mijn gitaren terechtkomen. Deze job hier in dit atelier is mijn uitlaatklep, net zoals dit bij anderen muziek maken of sporten kan zijn. Wanneer ik zelf fineer wens te maken, dan kan ik bij mijn werkgever terecht. Zij beschikken over een lintzaagmacine waarmee dit mogelijk is. De vocht-gereguleerde houtvoorraadkamer Een rek vol specifiek uitgekozen houtsoorten, bestemd voor mijn instrumentenbouw. Hout voor de binnen-balkjes, het zeer harde ebbenhout als opleg van de gitarenhals, ceder en spar … specifieke bladen voor het bovenblad van de gitaren, fineerhout voor de inlegwerkjes rond het klankgat en de randen van het instrument. Alles wordt er onder een constante vochtigheidsgraad van 50 % bewaard. Ik wil niet rijk worden met het bouwen van instrumenten. Het blijft een passie, een drang naar perfectie. Foutjes kunnen altijd gecorrigeerd worden, maar dat is wat ik zeker wil vermijden. Mijn vraagprijs voor een unieke gitaar is 25 % goedkoper dan hetgeen collega’s ervoor vragen. Momenteel kost een gitaar bij mij € 3 000, wat niet veel is voor een volledig met de hand gemaakte © foto - Stef Duron 38 Alle inkomsten van mijn werk investeer ik opnieuw in het aankopen van materiaal en hout voor mijn instrumentenbouw. Het leuk daarbij is dat je breake even kan werken. Dit jaar kwam ik door het toedoen van een medestudent die in Gent de masteropleiding gitaar volgde op een festival in Zwitserland terecht waar ik mijn gitaren mocht voorstellen. Die student – Nicolas - was een natuurtalent en speelde beter gitaar dan de docenten zelf. Toen hij op mijn vraag één van mij eerste gitaren bespeelde, kreeg ik een eerder afwijzende reactie. Hij vergeleek dit - onterecht - met zijn persoonlijk instrument – kostprijs € 20 000 – dat hij met zijn spaargeld bij een Franse luthier had laten maken. … En toch … uiteindelijk werden we wel bevriend. Ondertussen is hij beroepsmuzikant en woont hij in Zwitserland. Daar is hij docent gitaar en tevens een gerenommeerd professioneel muzikant en treedt hij er ook op. Ondertussen bleven we contact houden en tijdens een stop in België wilde hij een bezoekje brengen aan mijn eigen atelier, toen nog in de Wulveringemstraat. Bij het bespelen van één van mijn recente instrumenten was hij volledig mind blown. Hij was volop positief en enthousiast over de evolutie die ik ondertussen gemaakt had. “De gitaren klinken goed, en spelen zo goed …” Ik was net bezig met mijn eerste romantische gitaren te bouwen. Nicolas bezat er nog geen en vroeg of hij er een kon kopen. We kwamen tot een akkoord en bij een volgend bezoek kwam hij de gitaar ophalen. Later vroeg hij me om een ukelele te bouwen, wat uiteindelijk uitmondde in een bestelling van 9 stuks. Dit jaar kwam hij met een voorstel om deel te nemen aan een festival dat hij organiseerde in de Zwitserse bergen nabij Montreux. Ik mocht er mijn collectie gitaren exposeren en kreeg ik de kans om connecties te leggen. Ondanks de collectieve vakantieregeling op het werk bij Maene kreeg ik van mijn baas de toestemming om die buitenkans met open armen te grijpen. Aan elke gitaar hangt er stukje van mijn levensverhaal aan vast. Als ik een moeilijke periode heb, dan ga ik een duistere gitaar bouwen. Iedereen heeft wel ‘ns een lastige periode. En je ziet dat aan mijn gitaren. Evengoed andersom ... Die uitlaatklep … komt terug in mijn instrumenten. Aan elke gitaar hangen herinneringen. In principe zou ik de gitaren die hier aan de muur hangen in kisten moeten opbergen, maar dat doe ik niet omdat dit hier naast een atelier ook een winkel is, waar ik mijn werk te koop aanbiedt.” We gingen zodanig op in ons gesprek dat het afgesproken uurtje twee uren werd … “Wie even wil langskomen is hier altijd welkom, want over mijn passie en liefde voor de instrumentenbouw en de muziek ben ik nog lang niet uitgepraat.”
39 Online Touch Home