JONG&AMBTENAAR Vincent Roozen – algemeen directeur slash gemeentesecretaris van de gemeente Rotterdam – neemt je op sleeptouw door zijn stad. Misschien ook wel jouw stad? W aarom Rotterdam jou nodig heeft? Nou, dat laat ik je graag met eigen ogen zien. Spring maar achter op mijn fiets … Zit je een beetje? Gaan we. En geen oortjes in, want ik klets graag. Vertel ik je gelijk een verhaal. Hoe ik – lang voordat jij überhaupt bestaat – van jongs af aan door deze stad fiets. Eerst van Noord naar het centrum, toen Oost naar West, en sinds ik tegen het centrum aan woon vooral vanuit daar naar buiten. Die jonge Vincent heeft wat met de stad. Brandweerman of politieagent worden klinkt ook wel oké, maar nee: ambtenaar. Dát moest en zou het worden, ook al scoort dat niet echt op verjaardagsfeestjes. Maar ik weet wat ik wil. Werken voor Rotterdam, voor de publieke zaak. Dus ik solliciteren. Wijst de gemeente me af! Ik terugschrijven: ‘Sorry, maar voor mij geen optie. Geef me anders een contractje voor een paar maanden. Ik beloof dat ik mijn best doe.’ Ze nemen me aan. En raken me nooit meer kwijt. Jij en ik fietsen over een paar Rotterdamse paradepaardjes: de vernieuwde Coolsingel. De Erasmusbrug. De Kop van Zuid. Over de nog jonge Rijnhavenbrug voor voetgangers en fietsers, die wij hier tot de Hoerenloper hebben omgedoopt vanwege de verbinding met – nu trendy – Katendrecht. We drinken iets bij café De Ouwehoer. Of Theater Walhalla. Ja, Rotterdam is hip, happening. Een architectuurstad van statuur. Een kansenstad. Die je echt trots kan maken. Maar er is een andere kant. Want we fietsen verder. Naar de Afrikaanderwijk. Onderdeel van het aanpakplan ‘Nationaal Programma Rotterdam Zuid’. We gaan op een bankje zitten. En zien de wijk leven. Maar … ook die dichte gordijnen en met kranten afgeplakte ramen. Achter die ramen? Geldproblemen, moeilijkheden, weinig kansen in het leven. Rotterdammers die de overheid niet goed weten te vinden. Soms geen enkel vertrouwen hebben in de overheid. En ja, soms terecht ook – kijk naar de Toeslagenaffaire. Stel je voor dat jij meedoet. Om kwetsbare Rotterdammers, zo’n kwetsbare wijk vooruit te helpen. Dat jij die uitdaging pakt. Nee, omarmt. Voor het grote plaatje gaan, maar altijd op jouw netvlies: oog hebben voor de mens. Het in - dividu dat telt. Kom, we fietsen verder door Zuid. Nu wat luchtigs. Collega’s op de vuilniswagen vragen of we even meehelpen met grofvuil ophalen, zoals ik laatst deed op werkbezoek. Jij stroopt je mouwen op en zegt: ‘Vincent, wedden dat ik meer dan jij in die bak kieper?’ Jij wint, maar ik zeg dat ik je als gastheer moet láten winnen. Als we klaar zijn, kijken we uit op een schoon straatje. High five. We komen in IJsselmonde. Je vindt het vastgoed hier best oké eruitzien. Toch ook soms van die dichtgeplakte ramen. Een projectleider buitenruimte die we tegenkomen, vertelt heel bescheiden dat ze wat kleine dingen hebben gedaan. Een paar picknicktafels tussen de flats neergezet, een kooltjesbak voor de barbecue, afvalbakken erbij. Maar jij en ik kijken elkaar aan, en voelen: dit is niet klein. 36
37 Online Touch Home