column Ik woon al drie jaar niet meer in Loenhout, maar iedere tweede zondag van september keer ik terug naar mijn geboortedorp. In de lente schieten de bouwtenten daar als paddestoelen uit de grond en dan begint het ook bij mij weer te kriebelen: de bloemencorso komt eraan. Als kind namen mijn ouders mij al mee naar hun buurtschap. Echt meehelpen kon ik toen nog niet. Maar zodra er een bloem op de grond viel, schoot ik in actie! Samen met mijn vriendjes bevestigde ik die gretig op een stukje overgebleven isomo om ons eigen kunstwerkje te maken. Later zouden ook wij aan die grote wagen mogen meehelpen en we konden nu alvast wat oefenen! Als ik nu terugkeer om te helpen, bij datzelfde buurtschap waar mijn ouders me ooit als kleine uk mee naartoe namen, voelt dat als thuiskomen. Ik zie gezichten die ik al heel mijn leven ken. Ik herken de geur van de bloemen. Ik voel het sluimerende enthousiasme opleven in de straten van Loenhout terwijl de laatste hand wordt gelegd aan de praalwagens. En hoewel ik er vroeger van droomde om zelf de bloemen op de wagen te mogen steken, kies ik er nu meestal voor om me aan een van de tafels te zetten naast de praalwagen. Met een paar jaar meer op de teller, is ook mijn schrik voor hoogtes groter geworden en geloof me: als je hoogtevrees hebt, blijf je liever met beide voeten op de grond staan in plaats van aan een zeven of acht meter hoge praalwagen te werken. Aan die tafels wordt ook hard gewerkt, vergis je niet! Iedere bloem wordt van een ‘kram’ voorzien waarmee ze makkelijk op de wagen bevestigd kunnen worden. Een corsowagen wordt gemiddeld met 150.000 bloemen versierd, dus je kan zelf wel bedenken dat die voorstekers op de grond hun handen vol hebben. Bovendien zie je aan die tafels veel gezichten komen en gaan. De ene keer zit je naast een bekend gezicht dat je misschien al een jaar lang niet gesproken hebt. De volgende keer zet een nieuw gezicht zich naast je en leer je een nieuw verhaal kennen. Dokter, winkelbediende, advocaat, student of elektricien: als je wil helpen, word je met open armen ontvangen. En of het nu een bekend of een onbekend gezicht is: iedereen is vriendelijk en draagt zijn steentje bij op zijn of haar manier. Wanneer ik dan de jongere kinderen rond de wagen zie lopen en luidop hoor dromen over hoe zij later de eerste prijs zullen winnen, denk ik weer aan de talloze kunstwerkjes die ik als kind heb gemaakt. Een buurtschap is als een familie waar generatie na generatie voor opvolging wordt gezorgd, maar alleen omdat het een warme thuis vormt waar mensen naar wíllen terugkomen. En dat warme nest is precies waarom ik iedere tweede zondag van september naar mijn geboortedorp terugkeer, hoewel ik ondertussen al drie jaar niet meer in Loenhout woon. Wij organiseren ons evenement zo coronaveilig mogelijk en volgen hierbij de laatste richtlijnen van de overheid. Surf naar https://www.info-coronavirus.be/nl/ voor een actuele stand van zaken en de maatregelen voor je bezoek aan de bloemencorso. 39 als ik nu terugkeer om te helpen, voelt dat als thuiskomen een buurtschap is als een familie waar generatie na generatie voor opvolging wordt gezorgd
40 Online Touch Home