iN mEmORiam Rony Verhasselt (1968 - 2025) Gestrand op z’n laatste eiland B Voor ons, collega’s van het Brusselse Ouderenplatform is Rony er nog steeds, kan hij nog op elk moment binnenwandelen met zijn geel valiesje achter hem aan. Zelf spoelde ik pas anderhalf jaar geleden aan op het BOp. Derde verdieping, op eiland 2, hij zat op den 3. En van eilanden wist hij veel, héél veel. Van voetbal ook. Of toch een beetje, want hij was supporter van Anderlecht. Van vergane glorie dus: den Daring (nu Boka) en de Sporting (nu een Couckendoos). Gespreksonderwerpen genoeg om grappen over te maken. Heerlijke vent. Rony Verhasselt, niet van Hasselt maar van Sint-MartensBodegem. Of beter: van Beugoem. En ook dat hebben wij gemeen. Beugoem drukte mee z’n stempel op Brussel. Je vindt hier niet toevallig in het centrum de Bodegemstraat (dicht bij het Anneessensplein), maar ook – echt waar – de Beughemstraat, tussen de Haachtsesteenweg en het Koninginneplein in Schaarbeek. Genoemd naar een afstammelinge van Lodewijk van Bodeghem, de architect van het Brusselse Broodhuis. Een fait divers, zoals Rony er ongelooflijk véle wist. Een olifantengeheugen had hij: van architectuur over theater of dans, van kunstzinnige hotspots in wereldsteden tot de kleinste adresjes van een bruine kroeg of heerlijke eettent: hij wist het en hij deelde het met plezier. Z’n ogen gingen blinken alsof hij er nog zat. Na elke collega die met pensioen trok, steeg hij in rang. Hij stond al op nummer twee van langstdienende en was daar terecht fier op. En Marleen stond al klaar om de fakkel door te geven. Liefst 33 jaar stond Rony in het Brussels ouderenwerk: eerst het Centrum Derde Leeftijd, dan het Seniorencentrum, nu het Brussels Ouderenplatform. Hij ontwikkelde er decennialang culturele programma’s en activiteiten, organiseerde alles altijd tot in de puntjes. Nauwgezet, stipt, doordacht, met aandacht voor detail. En terzelfdertijd: altijd chill & zen. Hoe dééd hij dat? Van fietsvakanties tot reizen naar Benidorm, daguitstappen naar grote steden en petieterige dorpjes, het hele land door: egin november verloor het BOp met Rony Verhasselt een fijne en toegewijde collega. Hij ging niet met pensioen, hij stopte met leven. Z’n ogen wilden niet meer en dus sloot hij ze. Definitief. van Brussel over Maasmechelen tot de hem zo vertrouwde Westhoek. En met in z’n zog steevast vele ouderen die hij op sleeptouw nam, daarbij geholpen door een ongelooflijk oriëntatievermogen. Zonder Googlemaps, ook tot in de gezelligste restaurantjes of tofste cafés achteraf. Nagenieten, ook van de oprechte waardering die hij kreeg. Hij kende z’n publiek, wist het nog steeds te verrassen en te verblijden. En ja, zijn Brussels publiek treurt nu mee. Straf ook hoe attent Rony voor iedereen was, bekommerd om veiligheid en uitermate zorgzaam voor anderen. Hij hield van tafelen, maar was geen tafelspringer. Eerder een stille, wat mysterieuze man met een gevatte insteek. Soms met wazige blik, mijmerend, vertwijfelend: ook dat was Rony. Maar vooral toch een kerel met een grote zin voor humor. Van TV-reeksen als Het Eiland en Bevergem tot volkse figuren als de Pogge in Schaarbeek: “Alles es sjust!” Vooral z’n eigen oneliners en dito lach, die ga ik missen. En ik niet alleen: iedereen die mij over hem sprak, haalt het aan: die merkwaardige, fijne zin voor humor, droog en gevat, vaak zomaar uit het niets. Als een adonis schreed hij over de werkvloer, rechte rug, witte shirt, lederen jekker. Zich soms met een guitige grimas op het buikje kloppend: hij hield immers van schoonheid èn van lekkers. Hij hield van streekbieren en was een grote kenner. Maar ook een retsina of ouzo kon ie smaken: Griekenland kende geen geheimen voor hem, ook niet in Brussel trouwens. Hij was dol op dat land, met al die honderden eilanden die hij één voor één ging verkennen. Een eiland, Rony verzandde er uiteindelijk zelf in. Alleen op de wereld met z’n gedachten en gepieker. De zon ging onder, het licht in z’n ogen ging uit, hij hoorde wellicht de zee niet meer ruisen, proefde het leven niet meer. Zo hard. Het klonk ons contradictorisch in de oren. Hij, de bourgonnier, de levensgenieter: lekker biertje, Grieks restaurantje, zwemmen in de zee of – wekelijks – in het iconische zwembad in de Marollen, wat tapa’s achteraf, altijd chill. En dan de schok, de stop. Niet meer verder kunnen, het afzien. Going out with a bang, ogen dicht. Jouw dood raakt ons, Rony. Het Brussels Ouderenplatform verliest veel, héél veel. Kennis, charme, humor, ervaring, gevoel. “Wij zullen jouw ogen zijn”, bood collega Krasi nog aan. “Al wat jij weet en denkt en wie jij bent: het is belangrijk voor ons.” Je twijfelde, maar koos voor jouw weg. WEG. Respect, verdriet, geen boosheid. Alles es sjust. Ook al voelt het anders. Fijne herinneringen aan jou blijven, bij velen. Beugoem boven, waar dan ook. Dag Rony. We zien jou niet, maar je bent er wel. n Francis marissens
32 Online Touch Home