inspiratie Samen leven, samen vieren Op een vrijdagochtend kom ik aan in Floriadehof in Zoetermeer. Ik orden het materiaal: de gebeden en liederen, die ik voor vandaag gekozen heb. We gaan een nieuw lied zingen, getipt door Wendy, de muziekagoog. Dan komt Anke, de vrijwilliger geestelijke verzorging binnen. Op naar de huiskamer om alles klaar te zetten voor de huiskamerviering: het altaartje, het tafeltje met de kaarsen en de blaadjes muziek. In een andere huiskamer zie ik Fynn, de beweegagoog aan de slag met Richard om zijn benen wat te trainen. Op de begane grond begint Linda dadelijk aan het dansuurtje. Verzorgende Brenda helpt ons mee om bewoners uit te nodigen voor de huiskamerviering en hen op te halen. Langzamerhand druppelen bewoners binnen. Tijdens de viering houdt Brenda de hand vast van Leny, die wat onrustig is. We zingen het lied “Veilig in Jezus’ armen” uit volle borst! Dan beginnen we aan het licht-ritueel, dat elke viering plaatsvindt. Iedereen die aanwezig is, mag zich welkom voelen om voor iets of iemand een kaarsje aan te steken. Er is ruimte en gelegenheid om zich uit te spreken, wat op de voorgrond is. Als we bij Geert zijn, is duidelijk wat zijn gebed is. Geert geeft aan dat hij zijn vrouw mist en dat hij graag bij haar wil zijn. Er komen tranen. Hij verontschuldigt zich ervoor. Geert baalt ervan dat hij hier zit. Hij heeft er niet voor gekozen, niet voor deze plek, niet voor deze mensen. Dan even later zijn we bij Erna: ze steekt een kaarsje aan en zegt “Ik wil bidden voor Geert en zijn vrouw. Ik ken zijn vrouw dan wel niet. Maar ik wil graag voor hen bidden”. Ik keek met ontroering naar Erna en vervolgens naar Geert. Op het gezicht van Geert verscheen een grote lach, heel blij met dit mooie gebed voor hem. Voor mij kan mijn dag niet meer stuk. Samen zijn, samen wonen, samen leven, samen werken, samen vieren….. De woorden van Huub Oosterhuis uit het gedicht dat hiernaast afgedrukt staat, zijn vandaag een beetje werkelijkheid. Met hartelijke groeten, Norbert Vermaat, Geestelijk verzorger Floriadehof Nooit hoorden wij andere stemmen dan de onze. Nooit waren er handen die doen wat handen niet kunnen, nooit andere goddelozer mensen dan wij. Maar er was daglicht, alle dagen, wat ook gebeurde, alsof wij liepen over een onzichtbaar weefsel over de afgrond gespannen, dat niet scheurde. Nooit werd iemand weggetild uit de tijd. Maar soms even wordt lijden opgeschort of dragen mensen het samen zo zouden wij moeten leven. CARDIA MAGAZINE MAART 2024 15
16 Online Touch Home