Inspiratie Met nieuwe ogen leren kijken Wek mijn zachtheid weer. Geef mij terug de ogen van een kind. Dat ik zie wat is en mij toevertrouw en het licht niet haat. Opnieuw leren kijken, zoals een kind dat doet…Kunt u het zich voorstellen? Een schone lei, een onbeschreven blad, vol verwondering. En met deze nieuwe ogen vervolgens de wereld tegemoet treden die ons zo bekend is… Omgeven door ouderen en dol op kunst ben ik op zoek gegaan naar dat nieuwe in mijn werk als geestelijk verzorger in Floriadehof. Hoewel ik moderne kunst erg kan waarderen, houd ik ook erg van schilderkunst uit de 17e eeuw. In die tijd werden door schilders allerlei attributen ‘vereeuwigd’ terwijl die schilderijen ons tegelijkertijd ook het tegenovergestelde vertellen: wij mensen zijn juist niét eeuwig. U kent misschien wel het Bijbelse gezegde: IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid. Het betekent zoiets als: alle mooie dingen vergaan een keer. De schilderijen die ik zo mooi vind, brengen die ijdelheid scherp in beeld. Prachtige oude schilderijen met weldadige bloemen, insecten, gedekte tafels: heerlijke rijkdom. Maar soms zie je tussen al dat moois ook een symbool van de dood of de tijd die verstrijkt. Zoals bijvoorbeeld een zandloper. Daarmee wil de schilder zeggen: memento mori, gedenk dat u zult sterven. Als geestelijk verzorger heb ik hier regelmatig gesprekken over. De tijd is bijna op. Van de mensen die ik spreek hoor ik woorden als zinloosheid en nutteloosheid. Het grote memento mori is hier wel neergedaald. Niet per sé de plaats van ‘iets nieuws leren’, of met nieuwe ogen naar de wereld kijken. Integendeel: het verpleeghuis is een plek waar veel bewoners spreken over angsten, verdriet en nare gevoelens. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter schrijft veel over verdriet. Hij noemt verdriet ‘het ding met stekels die je niet zomaar kunt afsnijden’. De Wachter schrijft: “Het enige wat je kan doen is de stekels omzwachtelen met verhalen, windsels en pleisters. Geef er woorden aan, ook voor jezelf. ‘Tot de stekels niet meer prikken, tot je het verdriet bijna koesterend kunt meenemen.” In mijn werk ben ik aan het zoeken, kan ik het leven nog iets aangenamer maken voor onze bewoners? Kan ik een zwachtel of een pleister bieden voor de stekels van het verdriet? Gelukkig merk ik steeds weer hoe iets wat klein lijkt, het leven toch wat draaglijker maakt. Niet kijken naar onmogelijkheden, maar samen op zoek naar wat nog wél kan. Een opening naar hoop. Met kleine gebaren een verandering teweeg brengen. Dankzij daden van vriendelijkheid en liefde leren we met nieuwe ogen naar de wereld te kijken. Dit opent de toekomst en geeft ons een nieuw perspectief. Dag ijdelheid, welkom aan de nieuwe schepping! Ellen Verheul geestelijk verzorger Floriadehof 4 CARDIA MAGAZINE AUG 2023 Inspiratie
5 Online Touch Home