EDITO HUISGEEST Bekentenis: ik hield me voor geen meter aan het opgelegde thuiswerk tijdens de opeenvolgende coronalockdowns. Dag na dag vond ik redenen (uit) om toch naar De Kern te komen, onze mooie oude schouwburg (binnenkort 50 jaar oud!) die tijdelijk dicht moest. We lieten Bent Van Looy een coronaconcert geven op ons dak (nog steeds terug te vinden op Youtube, een heerlijke avond was dat!). We mochten onze deuren openen voor studerende jongeren en maakten van de lege agenda’s gebruik om technisch en productioneel achter de schermen tal van vernieuwingen door te voeren. Maar eerlijk? Ik lapte het thuiswerk aan mijn laars omdat ik geen afscheid kon nemen van ons gebouw, ook al was het maar voor even. Er woont een huisgeest in De Kern, wist je dat? Heel soms, als je goed hoort, dan hoor je hem fluisteren in de toilett en “Kassa 4 wordt voor u geopend, kassa 4…” Hij houdt van mensen en van gezellig rumoer, maar als de lampen in de foyer flikkeren, dan weet je dat het tijd is om naar huis te gaan. Ook geesten willen wel eens een rustige nacht. Tijdens de lockdowns leerden we elkaar écht goed kennen. Als de avondzon de plantenmuur in de foyer in vuur en vlam zett e, dan hoorde ik hem aanwaaien door de ventilatieroosters. In de lege gangen, de verlaten artiestenloges, de spookachtige bureaus en het werkloze onthaal – overal volgde hij me, mee op zoek naar sporen van bedrijvigheid waarvan we beiden hoopten dat het snel terug zou komen. In een gebouw met een roemruchte geschiedenis van 50 jaar – daar spreken niet alleen de muren, maar ook de vloeren, de ramen en de gordijnen. Er is de kelder waar ooit een straatkat woonde (collega’s gaven haar dagenlang melk alvorens op te biechten dat we gezelschap hadden…). Er is ‘het kot van Frieda’. Van wie? Van Frieda. Bijna niemand van de collega’s heeft haar nog gekend maar ooit werkte ze hier. Haar bureau stond… in het kot van Frieda. Er is de plafondtegel in onze zaal waar een gastt echnieker bijna doorzakte. Het toilet waar een dronken toeschouwer een nacht op doorbracht om ’s ochtends verdwaasd in te ontwaken… Tel al die herinneringen, al die anekdotes en ervaringen op en je krijgt een huisgeest die over je schouder meekijkt als je wandelt door het gebouw waarin je tijdens drukke periodes meer tijd doorbrengt dan thuis. Deze zomer werden de publiekstoilett en, het onthaal en de artiestenloges grondig vernieuwd. Nog een bekentenis: hoezeer ik ook uitkijk naar de resultaten, ik mis de verdwenen hoekjes en kantjes nu al. Max Temmerman Directeur 3 © Marie Bouly
4 Online Touch Home