Wat jullie carrières aan elkaar linkt is de opmerkelijke waaier aan diverse gezelschappen waarbij jullie gespeeld hebben (KVS, SKaGeN, DE KOE, OLYMPIQUE DRAMATIQUE…) de vele solo’s en eigen producties die jullie gemaakt hebben, maar ook het vele werk voor televisie en film. Hoe selecteren jullie projecten? Nico: “Ontmoetingen zijn de motor van alles. Als de klik er niet is met medespelers… De keuze om al dan niet aan een voorstelling te beginnen heeft voor mij voor het grootste deel te maken met de ontmoeting met personen waar je mee gaat spelen. Bruno en ik hebben bij momenten ook enorm veel samengespeeld natuurlijk. Tot we op een punt belandden dat we elkaar even moesten loslaten. We zijn dan meer onze eigen weg gegaan, maar ooit komt het moment dat we nog eens samen op het podium staan, dat weet ik zeker. Volgend jaar hebben wij allebei iets ingepland met de muzikanten Bart Voet & Esmé Bos. We wisten het niet van elkaar maar natuurlijk is ook dat geen toeval. We delen eenzelfde stijl, ervaren liefde voor dezelfde artiesten.” Bruno: “Het klinkt misschien onnozel, maar in de keuze van wat ik doe komt inhoud meestal op de tweede plaats. Ik wil op de eerste plaats een fijne sfeer creëren met de mensen waarmee ik samenwerk. Het valt me telkens op dat hoe aangenamer het creatieproces verloopt, hoe groter de kans dat het eindresultaat beter wordt.” Welke dromen koesteren jullie nog? Nico: “Als je jong bent, dan droom je ervan in bepaalde zalen te staan, van samenwerkingen met schrijvers en acteurs die je bewondert, … maar die wereldreis hebben we nu al grotendeels gemaakt, ik kan met meer rust bekijken wat er op mijn pad komt.” Bruno: “Ik zou heel graag toch nog eens een musical maken. Over de geschiedenis van België. Heb je ooit ‘Hamilton’ gezien, de musical van Lin-Manuel Miranda? Een klassieke Amerikaanse geschiedenis op beats, half gerapt en gezongen… Die muziek, jongens toch. Werken met een koor, met harmoniëen, ….” Nico: Bel anders eens naar Gert Verhulst?’ Bruno: “Wat Nico hier doet met Tutti Fratelli, (Nico werd vorig jaar artistiek leider van het sociaal-artistieke theatergezelschap dat opgericht werd door Reinhilde Decleir - MT) die hele erfenis overnemen en verderzetten, dat zou ik niet kunnen.” Nico: “Ik had het zelf ook niet kunnen voorspellen. Maar toen Reinhilde het me vroeg, voelde ik bij mezelf dat neen zeggen misschien wel een optie 8 was, maar feitelijk toch ook niet. Ik had onmogelijk later ergens op een scène het applaus in ontvangst kunnen nemen, wetende dat ik eigenlijk hier aan de slag had moeten zijn. Iets niet doen uit angst, met die gedachte wilde ik niet leven. Ik twijfelde maar heb mede dankzij mijn vrouw kunnen kiezen voor Tutti Fratelli in een roes van liefde, wetende dat ik me er zou in verliezen, want als ik iets doe, doe ik het grenzeloos, met heel mijn hart… Liesje zei: Doet dat toch gewoon! Ik steun u!” Bruno: “Speel je nu zelf minder?” Nico: “Niet echt, maar ik kan wel beter neen zeggen als er aanbiedingen komen. Ik kan selectiever zijn, maar als er iets leuks aankomt dat ik erin gepuzzeld krijg, dan ga ik er nog graag op in. Reinhilde drukte me dat op het hart. Ik heb die zuurstof ook echt nodig, vergelijk het met ouderschap. Als je als ouder voor altijd thuis blijft bij je kind, dan zijn je batterijen snel plat. Je moet andere dingen doen, de wereld ingaan en weer terugkeren om liefde te kunnen doorgeven.” Liefde doorgeven is nog zoiets dat jullie bindt. Bruno, jij hebt de werking ‘Trappelend Talent’ opgestart. Je creëert talloze speelkansen voor jonge makers. Nico, jij toont je betrokkenheid hier bij Tutti Fratelli voor de tientallen jonge en oudere spelers? Bruno: “Voor mij was het een bewuste keuze om iets te doen voor de theatersector. Elk jaar studeerden meer en meer studenten af, je zag de vraag naar speelkansen steeds maar groter worden. Op een rondvraag over speelkansen die ik stuurde naar Vlaamse cultuurcentra kwam zo’n overweldigende respons dat al snel bleek dat we met een relatief eenvoudige werking vele jonge makers zouden kunnen steunen. Het is een soort doorgeven van liefde aan nieuwe generaties. Het overstijgt het louter uitvoerende, het alleen-maar spelen, maar dat is ook wie wij zijn. Nico en ik hebben nooit gewoon gewacht op telefoontjes om ergens te kunnen gaan spelen. We hebben steeds ook als culturele ondernemers de handen uit de mouwen gestoken. Ik kom trouwens net van zo’n zalige jonge bende voor wie ik een deurenkomedie regisseer, nooit eerder heb ik dat gedaan.” Nico: “Ik heb nooit gedroomd van een vaste verbintenis bij een groot gezelschap of zo, ook als jonge kerel was ik te gulzig in én spelen én maken én schrijven. Ook nu nog wil ik niet op één toestel in de speeltuin zitten, laat mij overal maar eens op kruipen.” © Marie Bouly “Iemand het telefoonnummer van Gert Verhulst?” In maart ’24 gaat Liefde is van Hout in première in De Kern. Bruno, wat kan je er al over kwijt? Bruno: “Liefde is van hout wordt een muziektheatervoorstelling over drie totaal verschillende individuen die in elkaars armen zijn gedreven door een wezen dat zijn leven op één plek slijt maar nooit nalaat sporen na te laten: een boom.”
9 Online Touch Home