IN MEMORIAM: JO TIELBEKE Geboren op 10 maart 1930 | Overleden op 30 december 2021 Saai was het nooit! Jo Tielbeke was een uniek mens, boerenslim en kon goed leren, al was daar vroeger geen tijd en geld voor. Hij was ondernemend, veelzijdig, eigengereid en zelfbewust. Een koopman die het avontuur zocht. Aan de buitenkant hard en zakelijk, maar hij had ook een andere kant. Vergevingsgezind en behulpzaam. Hij was goed in het scheiden van zaken en niet rancuneus. Jo komt uit een gezin, dat werd gevormd, nadat weduwnaar Gerrit met zoontje Antoon, in 1924 hertrouwde met Bertha Nijboer. Ze kregen daarna samen nog veertien kinderen, zeven jongens en zeven meiden. Zijn vader Gerrit had in de jaren twintig een eierhandel naar Engeland die als gevolg van de Beurskrach (1929) instortte. Daardoor moest hij, naast het winkeltje annex caféetje, op zoek naar andere inkomsten om zijn gezin te onderhouden. Een tijd van armoede, honger en koude winters. Om toch brood op de plank te krijgen startte Gerrit een maalderij en een turfhandel. Met de vrachtwagen, die was aangeschaft voor het vervoeren van eieren, verzorgde hij al voor de oorlog een soort van lijndienst op Zwolle. Die armoede in combinatie met de oorlogsjaren daagde Jo uit om met een tomeloze inzet al zijn talenten te ontwikkelen. Iets, waarin hij zijn kinderen ook in stimuleerde. Anderszins, was Jo geen gemakkelijke man. Ook, omdat hij de mensen die in zijn ogen minder moeite deden hun omstandigheden te verbeteren, nogal snel ‘dooievisjesvreters’ (Amsterdams- Jordanees scheldwoord voor een lijzig, saai, niet levendig persoon) vond. Na een ontmoeting op “goede vrijdag” kreeg hij een relatie met Mien Broekman. Toen ook broer Arnold verkering kreeg met Mieke Huijsman, werd in overleg met vader Gerrit besloten dat zowel de oudste zoon Antoon als Jo en zijn broer samen de expeditie zouden voortzetten. Antoon in Dedemsvaart en Jo en Arnold, onder de naam “gebroeders Tielbeke”, hier in Lemelerveld. Het tekenen van de akte op oudejaarsavond 1957 betekende de start van het huidige transportbedrijf. Toen nog aan de Nijverheidstraat. Op 14 mei 1958 trouwden de stellen samen, Nols (Arnold) met Mieke, Jo met Mien, want één bruiloft was goedkoper. Daar waar Arnold technisch erg goed was had Jo twee linkerhanden. Maar net als zijn vader Gerrit, was Jo een echte ondernemer. Hard werken, handelen, risico nemen en pionieren was zijn lust en zijn leven. Waardering en respect voor de mensen met wie je samenwerkt hoorde daar als vanzelfsprekend bij. Jo was veel meer ondernemer dan manager. Het dagelijks aansturen van de werkzaamheden was niet zo aan hem besteed. Gelukkig voor Jo werd dat opgepakt door Jos Heitbrink. En hoe! Met Mien als stille kracht heeft dat driemanschap destijds de basis gelegd voor wat het bedrijf nu is. Toen het transportbedrijf begin jaren negentig werd overgedragen aan de volgende generatie betekende dat geenszins rust. De activiteiten buiten het overgedragen transportbedrijf waren dermate omvangrijk dat Jo nog jaren door kon gaan met wat hij het liefst deed. Ondernemen! Zijn lijfspreuk was niet voor niets: “Een dag geen reuring is een dag niet geleefd”. Naast het vele werken zag Jo kans tijd vrij te maken voor tal van andere zaken. Zo was hij mede-oprichter van de Carnavalsvereniging en onder de naam Prins Floris werd hij twee keer Prins Carnaval. Jo was jarenlang voorzitter van de voetbalvereniging, actief bij Plaatselijk Belang, de Ondernemersvereniging en ijveraar voor de sporthal. Hij stond aan de basis van de huidige feestweek en was hij zestig jaar lid van Con Amore, alwaar ze ook een derde helft kennen. Zijn grote hobby’s waren zijn moestuin en het voetbal. Zo at zijn gezin regelmatig dagenlang dezelfde groente omdat die op dat moment nu eenmaal van het land kwam. Nadat hij zelf was gestopt met voetballen heeft hij jarenlang alle wedstrijden van het eerste elftal van Lemelerveld gevolgd. Vanaf 1974, het WK in West Duitsland, bezocht hij met een vast clubje lokale kornuiten, vrijwel alle wedstrijden van het Nederlands elftal. Zijn fysieke achteruitgang en jarenlange verzorging van zijn vrouw Mien hebben grote veranderingen in zijn leven gebracht. Het contact met vrienden en kennissen werd minder. Jo wilde tot op het laatst zelfstandig blijven wonen, al voelde hij zich na het overlijden van zijn vrouw ook vaak alleen. Dit ondanks het vele bezoek dat hij kreeg. Gelukkig kon hij veelvuldig met zijn inmiddels lokaal zeer bekende rode Canta naar de camping van Wilma en Tinus om daar, nog tot afgelopen seizoen, te werken aan zijn moestuin. Half november werd hij, ondanks zijn vaccinatie, geveld door Corona. Na een kleine opleving zagen zijn kinderen helaas het einde naderen. Jo is 91 jaar geworden. Eindelijk heeft hij rust gevonden na een leven vol reuring. Zoals gezegd: Saai was het immers nooit! Foto: EigEn Foto
5 Online Touch Home