Wat ‘ie ziet, kan ‘ie maken! Wim Spijkerman: “Heerlijk ‘knooien’ en doen!” Wim Spijkerman heeft Lemelerveld al meerdere keren voorzien van een cadeautje. Zo vervaardigde hij ondermeer het Landmark, dat het voormalige viergemeentenpunt van ons dorp siert, de sculptuur in de binnentuin van ‘de Brugstede’, de ‘Sukerbiet’ op het Kroonplein en, samen met Henk Reimert, de leuningen en de ophaalbrug van het Kerkbrugje. Momenteel werkt hij aan ‘iets’ voor op de rotonde aan de Stationsstraat. Dat zal vast ook weer een fraai kunstwerk worden, want Wim heeft, wat dat aangaat, ‘gouden handjes’. Wim is geboren in Luttenberg. Hij bezocht de Lagere Technische School in Raalte, afdeling machine- bankwerken, (“De ambachtschool”, zegt hij zelf) en werkte daarna anderhalf jaar als onderhoudsmonteur. Intussen volgde hij in Zwolle een cursus fijnmachinewerker. En dan moet hij eenentwintig maanden onder dienst. Toen hij tegen het einde van zijn diensttijd op een keer met verlof naar huis ging, werd hij op het station aangesproken door een luitenant die hem opdroeg zijn baret op te zetten. Na dit gedaan te hebben raakte Wim in een geanimeerd gesprek met de ‘luit’, die bevriend bleek met een zus van Paolo Koetsier, de toenmalige directeur van de NIJL. Om een lang verhaal kort te maken: de NIJL bleek personeel te zoeken en Wim mocht komen. Zo kwam hij twintigjarige leeftijd bij de op NIJL terecht, waar hij via de werkplaats en de montageafdeling na verloop van jaren opklom tot chef- monteur. Hij had zijn plekje gevonden! Dat was in 1965. Enige tijd later wandelde Wim met een kameraad door Raalte toen ze een paar leuke meisjes tegenkwamen die verdacht veel op elkaar leken. Geen wonder: het waren tweelingzusjes. Ze knoopten een praatje met elkaar aan en de meisjes schenen aardig bij de jongens in de smaak te vallen. Eind van het liedje? Wim trouwde met Tonnie en zijn kameraad met haar zusje. Of ze zich tijdens de verkeringstijd nooit vergisten? “Op een keer,” vertelt Wim lachend, “kwam er een van de meisjes aanfietsen en ik dacht: da’s Tonnie. Was ik bijna de verkeerde om de hals gevlogen! Ze hadden van fiets gewisseld!” Wim en Tonnie (Tonnie is een Holterman en is geboren in Raalte) trouwden in 1968 en kregen na verloop van tijd een stel fijne kinderen en daarna lieve kleinkinderen. Als chef- monteur in de buitendienst was Wim vaak en ver van huis. “Dan mis je voor een deel toch wel het opgroeien van je kinderen en het verenigingsleven,” zegt Wim, “Jammer, maar het was niet Toen de buitendienst hem wat te zwaar ging vallen, stapte Wim over naar de binnendienst. Hier ging hij zich bezighouden met ontwikkeling en innovatie. Als de man met de ‘gouden handjes’ heeft hij veel verbeteringen weten aan te brengen. Vaak was hij het creatieve brein achter nieuwe machines die de fysieke belasting van de werknemers verminderde en het werk voor hen veiliger, gemakkelijker en sneller maakte. En dat was ook goed voor de concurrentiepositie van de NIJL. Wim is op z’n tweeënzestigste met de VUT gegaan. Maar stoppen met anders.” Hij reisde een flink deel van de wereld over: Duitsland, België, Denemarken, Polen, Griekenland, tot in Libië aan toe. “Daar bouwden we kippenschuren, een slachterij, een kuikenbroederij en een zuivelfabriek voor de koeien die ze hielden. We hebben daar in twee maanden tijd duizend ton staal verwerkt! We hadden natuurlijk maar weinig contact met thuis. Mobieltjes en What’s App bestonden nog niet. Wat ik wel ietwat vreemd vond? De kuikens werden daar geslacht met de kop naar Mekka! Er was ook een groot verschil tussen de steden Tripoli en Benghazi. In Tripoli zat de regering en daar was het aardig rustig, maar in Benghazi kon je ‘s avonds maar beter binnen blijven. Dat was niet veilig.” IN DE werper schijn Wim Spijkerman werken deed hij nog niet. Als ZZP’er startte hij een eigen bedrijf: WSP Mechanica. Tot z’n vijfenzestigste was hij daarmee actief. Ook hiermee wist hij binnen de NIJL diverse verbeteringen aan te brengen. Zo ontwierp hij voor het zusterbedrijf NIJL Aircraft Docking een stellage waarmee het gemakkelijker werd van de ene naar de andere zijde van een geparkeerd vliegtuig te komen. In 2009 stopte hij definitief met zijn actieve, werkzame leven. Vol elan begon hij aan een nieuwe levensfase. Eind jaren negentig kreeg Wim van Plaatselijk Belang de vererende opdracht ‘iets’ te maken voor het oorspronkelijke viergemeentenpunt in ons dorp. Hij ging ermee aan de slag en vervaardigde een roestvrijstalen kunstwerk met vier schijven, die de vier gemeentes symboliseerden. Elke schijf droeg het wapen van de desbetreffende gemeente. Het viel bij de bewoners van ons dorp zo goed in de smaak, dat Wim van meerdere kanten verzoeken kreeg om ‘nog iets’ te maken. Het resultaat was dat wij nu op verschillende plekken in ons dorp van zijn kunstzinnige uitingen kunnen genieten. Allemaal voortgekomen uit de artistieke aanleg van Wim. “Maar ik moet vooral het Lemelerveldse bedrijfsleven bedanken voor de volle medewerking die ze verleend hebben bij de uitvoering van de projecten.” Alle beelden zijn gemaakt van roestvrij staal, gelast, geschuurd en gepolijst. Een flink karwei, want Wim maakt alles ook nog eerst in miniatuur. De keuze voor roestvrij staal heeft hij altijd bewust gemaakt: “Staal heeft Lemelerveld gemaakt tot wat het vandaag de dag is,” zegt hij, “Het heeft ons dorp opgebouwd en bekend gemaakt.” Momenteel werkt hij aan een beeld voor de rotonde aan de Stationsstraat ter herinnering aan OLDO, de Overijsselsche Lokaalspoorweg- maatschappij Deventer- Ommen. Hoe en wat kunt u binnenkort zelf aanschouwen. Maar mooi wordt het! Naast zijn kunstzinnige werk mag Wim graag fietsen. Met zijn Tonnie legt hij jaarlijks heel wat kilometertjes af. Maar een uitvinder zal hij ook altijd blijven: bedenken, tekenen, maken. “Want”, zegt hij zelf, “ik probeer van alles uit. Leuk om ergens mee aan de slag te gaan en er flink over te prakkiseren hoe het uitvoerbaar is. Eerst tekenen en dan een miniatuur maken, mét een rekenmachientje, maar zónder computer. Heerlijk ‘knooien’ en doen!” Ik denk niet dat Wim zijn laatste kunststukje al uitgehaald heeft! © Bert rodenBurg Foto’s: Hans Heerink
8 Online Touch Home