41e jaargang nr. 2016- 24 november 2021 Onthulling OLDO-monument Stationsstraat – opening Stationsstraat/Schoolstraat Woensdagmiddag 16 november is een monument onthuld dat herinnert aan het station en de spoorlijn in Lemelerveld. Dat gebeurde doordat wethouder Ruud Van Leeuwen en de ontwerper Wim Spijkerman, samen een kleed verwijderden dat het monument tot op dat moment verborgen hield. werd het publiek geleid naar de oude fundering van het trappenhuis van het station. Henk Heerink gaf daarop een korte toelichting. Eerst over de tastbare herinneringen die boven tafel zijn gekomen: een originele stationslamp en een bel die de passagier kon gebruiken om de stationschef te roepen na binnen-komst van de wachtkamer. Maar ook over 2 originele oude buitendeuren van het station, die na de openbare verkoop Aanleiding voor de onthulling was het feit dat de herinrichting van de Stationsstraat en een deel van de Schoolstraat door de firma Reko uit Raalte is afgerond. Daarbij zijn die straten volledig op de kop gegaan, van straatsteen tot het volledig vervangen van de riolering. Nu dit is afgerond, hebben automobilisten vanuit Raalte, na de afslag Lemelerveld-centrum, een mooie blik op deze blijvende herinnering. Het is een roestvrijstalen locomotief dat op een originele spoorrail is bevestigd. De bestaansperiode van de door OLDO geëxploiteerde spoorlijn is ook weergegeven: van 1910 tot 1935 (OLDO is de afkorting voor Overijsselsche Lokaalspoorwegmaatschappij Deventer-Ommen). Het geheel is vastgezet op een muur waarop Lemelerveld in geglazuurde tegels is afgebeeld, precies zoals die naam vroeger op ons station prijkte. De onthulling werd, mede gezien de corona-omstandigheden, behoorlijk druk bezocht. Na deze officiële onthulling gaf Frans Mosterman van de gemeente Dalfsen een korte toelichting op de herinrichting van de Stationsstraat, en in 1941 in het “kokhuus” bij de boerderij van opa Heerink werden hergebruikt als hekwerk voor een paar pony’s. Daarna vestigde hij de aandacht op 2 grote spandoeken die door zijn broer Hans en hemzelf zijn ontwikkeld, met daarop diverse foto’s en tekeningen. Door middel van een toelichtende tekst kon iedereen zich de situatie van vroeger goed voorstellen. De spandoeken werden dan ook goed bekeken. Ze zullen daarom de komende dagen naast de fundering blijven staan. Foto’s: Hans Heerink tekst: Henk Heerink DIAMANTEN echtpaar ‘Stappie’ Woensdag 17 november 1961 zijn Gerrit Stappenbelt en Dinie Brinkman 60 jaar getrouwd. Een goede reden voor de redactie om het stel eens weer op te zoeken. Als oude fietsmaat van Gait heb ik dit interview geclaimd, omdat ik heel graag over dit bijzondere stel een boekje open wil doen. Ik zoek ze op in de Ds. C. Keersstraat. Ondertussen dat Dinie naar de voordeur komt, zit Gait al gesticulerend achter het kamerraam. Ik mag aan de kop van de tafel zitten en begin met een levendig interview. Gait, eigenlijk Gerrit maar beter bekend als Stappie, doet de koffie in. 1 november is hij 90 jaar geworden en het spreekwoord ‘een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken’, geldt zeker voor hem. Geboren aan het Heidepark en daar ook begonnen als fietsenmaker, later verhuisd naar de oude melkfabriek aan de Kerkstraat, waar hij naast zijn broer een deel van de ruimte huurde. Naast fietsen werd daar ook in brommers gehandeld. Vol trots komt er nog een oude foto van dat pand op tafel met daarop zijn eerste werknemer (Gerrits). Al vroeg verongelukte zijn vader (54) op de motor. Als militair is hij uitgezonden naar Nieuw Guinea en krijgt bij terugkomst de boodschap van prins Bernard mee, dat als ze problemen hebben met re-integratie ze bij hem aan konden kloppen. Toen er problemen met de vergunning waren, heeft zijn schoonvader een brief naar ‘de landsgeneraal’ gestuurd en met zijn reactie was de vergunning zo geregeld. Naast zijn werk was Gait een gerenommeerd motorcrosser. Vele nationale én internationale wedstrijden heeft hij gereden en tot vorig jaar was hij te zien op de motor op de weg en werd hij zelfs voor het oog van de Nederlandse televisie van de weg gehaald voor een snelheidsovertreding. Dinie is 3 jaar jonger en geboren in Wijhe en heeft altijd in de zaak meegewerkt. Aan de Kerkstraat had het stel ook nog een benzinepomp en Dinie verzorgde de pomp. Zodoende kon ze met iedereen een praatje maken en bleef ze op de hoogte van het nieuws in het dorp. Daarnaast hielp zij de klanten in de winkel. Ze kregen drie zoons, Gert, Robert en Edwin. Het sportieve hadden ze niet van een vreemde. Vele weekenden samen op stap voor de cross. Twee van de drie stappen in de voetsporen van hun ouders en beginnen een fietsenzaak. Gert in Apeldoorn en Edwin neemt de toko van zijn vader over. De verhuizing naar het Kroonplein werd een debacle, hetgeen verstrekkende financiële gevolgen kreeg, niet alleen voor Edwin, maar ook voor zijn ouders. Als wielerliefhebber heb ik de mooiste herinneringen aan de tijd, dat Gait de zaak had aan de Kerkstraat. Indertijd werd de wielerclub Lemelerveld opgericht. We verzamelden ons in de werkplaats. Gait stond meestal nog te sleutelen en schoot na veel aandringen de wielerbroek aan om weer als een dolle mee te jakkeren met de jonge honden. Bij vertrek werden de neuzen geteld en Dinie ging evenzoveel koppen koffie zetten. Na afloop greep iedereen een tuinstoel van de stapel en werd de “wedstrijd” nog even in een grote kring geëvalueerd terwijl Dinie met de koffiepot rond ging. Een geweldig gezellige tijd. Ondertussen werd Stappie in heel Nederland een begrip mede door de sponsoring van Lemelerveldse wielertalenten, die overal mee streden voor de prijzen. Na zijn pensioen hielp Gerrit nog een beetje bij zijn jongste zoon, die inmiddels een bloeiende fietsenwinkel in Zwolle runde. Langzaam vloeiden de krachten uit zijn lijf en een hartaanval in 2004 leidde hem naar het ziekenhuis voor 6 omleidingen. Toen de dienstdoende arts vroeg wat het geheim was van zo’n sportief lijf was het antwoord: “Zoepen waj kunt en…..” (en toen greep Dinie in voor censuur). Een jaar later verhuisden ze naar de Keersstraat, maar de liefde voor het vak bleef bestaan. Hij repareerde nog steeds in zijn schuurtje fietsen voor goede kennissen. 25 jaar is hij voorzitter geweest van de wielerclub en daarna nog erevoorzitter. Uiteindelijk heeft hij voor de eer bedankt toen die andere fietsenzaak in ons dorp meer invloed kreeg op de club. Het bleef - Vervolg elders in deze uitgave -
2 Online Touch Home