‘Je liefde, je kracht, je warmte en je lach... Wat missen we je ontzettend, iedere dag...’ Broos Seemann Wij willen iedereen bedanken die, in welke vorm dan ook, met ons heeft meegeleefd, na het overlijden, door een zeer ernstige hartziekte, van onze lieve Martijn. Familie Bolink Valkweg 1, 8148 RR Lemele Martijn Bolink 11 april 1986 18 juli 2023 Op maandag 25 september 2023 was het precies 25 jaar geleden dat Broos Seemann plotseling overleed. Vanaf de oprichting was Broos betrokken bij de Lemelervelder. Hij begon met wekelijks te schrijven over het wel en wee van Harm en Eultien, deels in het dialect. Bij het eerste lustrum van De Lemelervelder verscheen hiervan het boek met daarin 100 verhalen. Ruim 17 jaar maakte Broos deel uit van de redactie. Na Harm en Eultien volgden de series: De Jammerbocht, Sare en Seine en De Wereld van Piet Stuiver. Daarna wekelijks een column: Lang verhaal kort. Broos was onderwijzer van beroep en velen die bij hem in de klas gezeten hebben zullen zich zijn verhalen, vooral over Piet Stuiver, zeker herinneren. Het onderwijzen deed hij graag spelenderwijs met behulp van zijn verhalen. Een rasechte verhalenverteller was hij. Hij heeft heel veel geschreven. Zijn verhalen verschenen in boekvorm o.a. in de Salland Serie. Maar ook bij de IJsselacademie, waar na zijn overlijden het boek “Het Beste van Broos” verscheen. Daarnaast schreef hij columns voor diverse streekbladen en was hij een graag geziene gast bij Radio Oost en Radio Gelderland. Zijn verhalen speelden zich voornamelijk af in Salland, bijvoorbeeld in het fictieve dorp Broenvenne, maar ook schreef hij met veel liefde over zijn geboortestad Deventer. Een van zijn verhalen: De Motorman werd nog verfilmd. Graag willen wij nog een verhaal van hem hieronder publiceren als dank aan een bijzonder mens, die helaas veel te vroeg is overleden. Met zijn vrouw Hilde Seemann-van Etten, die nog steeds in Lemelerveld woont, hebben wij dit overlegd. Zij heeft toestemming gegeven om onderstaand verhaal te publiceren. Annet Schoorlemmer HARM EN EULTIEN - No. 3 NAAR CANADA Intens verdrietig om wat niet meer is en nooit meer zal zijn. Dankbaar voor wat was en altijd zal blijven. Vol ongeloof en zo onverwacht… Sprakeloos zijn wij, nu we na een kortstondig ziekbed afscheid moeten nemen van mijn lieve vrouw, onze moeder en schoonmoeder José Rientjes - Brok * Lemelerveld, 24 januari 1956 † Deventer, 19 september 2023 ‘Wij zetten ons leven in jouw gedachten voort Weet dat achter onze tranen van verdriet een glimlach schuilt van herinneringen aan jou’ Henk Rientjes Aschwin Rientjes Danitsja & Joris van den Berg - Rientjes Jodi Correspondentieadres: Familie Rientjes, Klipperstraat 31, 8152 BT Lemelerveld Het afscheid van José heeft op 25 september plaatsgevonden. 30 september en 1 oktober: Protestantse Gemeente Lemelerveld zo 09.30 u: ds. G. Naber (HA) Protestantse Gemeente Lemele zo 09.30 u: ds. M.L. Eigenhuis zo 19.00 u: Zangdienst Harm herinnert zich dat zijn vader vroeger dikwijls zei: Op ’t Lemelerveld ligt de moezen dood veur de spinne, hetgeen in het Nederlands betekent: dat in onderhavig dorp de muizen dood voor de provisiekast liggen. Dit gezegde had betrekking op meer nederzettingen in het Sallandse. Armoe was troef. De grond was er schraal en de rijkdom van de steden Deventer en Zwolle werd niet verder gestrooid dan de stadsmuren. Trouwens men wist daar niet eens dat ze bij Salland hoorden. Ondanks de dralende economie hebben we allemaal een flink stuk stoete in de spinne. Ons karakter is weinig veranderd; we zijn nog steeds geen windbuilen of schreeuwers, die de halve wereld menen te bezitten. Dit nu is onze charme geworden. Veel vakantiegangers komen op ons en ons landschap af. In de oorlog trok het gewest menig onderduiker aan. De Kruudbelds hadden er ook verscheiden onder het hooi zitten met als extra dekking de Krieghuusbelten, alhoewel ook daar mangs de bommen hun liedjes floten. Ja, die oorlog zou voor Harm en Eultien nog een staartje krijgen. Kortens zijn ze naar Canada vertrokken, naar een oud-piloot van een vliegend fort. Die man kreeg eindelijk de kans wat terug te doen. Onder groter escorte dan de koningin heeft, werden Harm en Eultien naar Schiphol gereden; alle kinderen begeleidden hen en vormden een lange file, die gelukkig doorrijden kon. Harm zei dat hij niet zenuwachtig was, zelfs niet veraltereerd, alsof daar verschil tussen was. Hij zoog echter de ene sigaar na de ander dun. Eultien kwam rond voor de bangigheid uit en at, bij wijze van valium, rumbonen bij ’t ons. De kinderen zeiden: “Als je voort in het vliegtuig maar niet rookt; anders kan de koetsier geen hand voor de ogen zien.” De oudjes werden braaf dol van de drukte in de vertrekhal. Alle rassen van de wereld op de grootte van een weiland bijeen, dat zie je niet alle weken op de Raalter markt. “Wat sta je te staren, moe?” werd Eultien gevraagd. Ze gaf geen antwoord. “Moe toch, ben je wel goed?” Ze werd aan de arm geschud. Ze kwamen allemaal om haar heen staan. “Ben je slecht?” slikte Harm. Na lang aanhouden zei de arme vrouw uiteindelijk lippend: “Dat we mekaar in de hemel terug mogen zien……” “Ach, wat, moe, zo hoog gaat een vliegtuig niet!” Toen Eultien goed en wel de aarde onder zich gelaten had, kreeg ze al rap weer het hoogste woord. Maar toch zou ze nog vaak aan de stewardess vragen: “Deerne, je hebt de deuren toch wel goed op de knip?” Ja, want ze hoorde wat klapperen, niet wetend dat dit veroorzaakt werd door Harm zijn gebit. BrooS SeemAnn / IlluStrAtIe GeeSje exel / ©DrukkerIj VAn ASSelt / Foto: hAnS heerInk Nederlands Gereformeerde Kerk: zo 09.30 u: dienst R.-K. Kerk zo 09.00 u: Woord Communieviering: M. Klein Overmeen (caritas) Con Amore Alarmnummer politie/brandweer/ambulance: 112
4 Online Touch Home