(vervolg: ‘Verhaal van een bevrijdingskind’) telde dat mijn vader paarden fokte en Dieks reageerde dan met “pard”. Een “bicycle” was een “feetacycle”. Het was makkelijk om over varkens te spreken, omdat zij overal om ons heen waren. Dieks had kennelijk meer met mij op dan met Dick, onze senior officier, want hij sprak meer met mij. Dick maakte zich vooral zorgen over de zeven andere bemanningsleden, van wie wij op dat moment niet wisten of zij nog leefden. Op een dag zei Dieks dat hij iets speciaals had gemaakt. Het was een kleine pannenkoek. Toen ik hem vroeg wat het was zei hij: Dit kun je alleen krijgen tijdens de eerste twee dagen. We kwamen er achter dat hij het had over de moedermelk van de koe meteen na de geboorte en bestemd voor het pasgeboren kalf (biest). Boer Dieks had kinderen, ook een kleine jongen, die al kon praten. Op de één of andere manier moet hij ons hebben gezien of over ons hebben gehoord. Op een dag, toen een buurman op bezoek kwam, wees hij naar de varkensschuur waar wij verstopt zaten en zei: “Yanks, Yanks, Yanks!” Toen hij dat zei sloeg de schrik ons om het hart. Dat zou ons het leven kunnen kosten. Boer Dieks was ook in paniek. Hij wilde ons wel verder helpen, maar niet ten koste van zijn leven en hij wist zich dan ook geen raad. Als de Duitsers hen zouden vinden dan zouden ze hem en zijn hele familie vermoorden. Het speet hem ontzettend, maar wij moesten elders onderdak zien te vinden. Op een dag kwam Dieks bij me en zei: “Er is iemand die je wil spreken.” Mijn vraag was of dit wel veilig was, omdat ik daarvoor met niemand contact had gehad. Hij zei: “Het is een vrouw” En zo ontmoette ik mevrouw Sophia C. Bouman-Kingma, beter bekend als Fietje. Wat ik toen nog niet wist is dat Fietje een belangrijke rol zou gaan spelen in mijn leven. Fietje werkte voor de ondergrondse. Ze was lang, aantrekkelijk en welgemanierd, een sterke persoonlijkheid. Nadat we een tijdje met elkaar hadden gesproken zei ze dat ze graag terug zou komen. Op haar vraag of ze verder nog iets kon doen was mijn vraag of ze iets te lezen kon meebrengen. Ze kwam terug met een klein boek met oude kerkelijke gezangen: The Old Rugges Cross en In the Garden en met een aantal Psalmen, ongeveer ter grootte van een Op de foto met mijn vader en moeder op de bijzondere put. De foto is gemaakt op verzoek van de ouders van Leslie Sellers uit de VS. klein Nieuw-Testament. Ik heb dat boek gelezen en heb het nog steeds. God begon mijn hart aan te spreken en dingen in mijn leven te veranderen. Later bracht ze me nog een ander boek en ook fruit en ze kwam vaker langs om me te verzorgen. Wat ik toen nog niet wist, was dat God Fietje wilde gebruiken voor de volgende fase van ons avontuur. Hoofdstuk 10: “AT FIETJES’S HOUSE” “Toen de kleine zoon van Dieks had gewezen naar de varkensschuur en had gezegd: “Yanks, Yanks, Yanks”, werd het snel winter en kouder en kouder. Uit angst voor de Duitsers had Dieks Fietje gevraagd om een andere schuilplaats. Na enkele dagen had Fietje inderdaad een veilige plek voor ons gevonden. Het was drie of vier weken voor kerst toen zij kwam met de mededeling dat het voor ons inderdaad te gevaarlijk was hier te blijven. En met haar mee te gaan naar haar huis. Ik kan me nog herinneren dat ik vroeg of ze dat wel zeker wist. Op een nacht kwam ze met fietsen bij ons en wij vertrokken naar onze nieuwe schuilplaats, in Lemelerveld aan het kanaal. Fietjes man was dokter. Wij hebben daar enkele maanden ondergedoken gezeten en hebben Fietjes echtgenoot nooit ontmoet. Ook verborg Fietje twee Joden. Hiervoor zou ze kunnen worden geëxecuteerd of in de gevangenis terecht kunnen komen. Wij werden verborgen in ‘het hol’ achter een kast met medicijnen, en onder de praktijk van de dokter.” Na de bevrijding zijn alle negen overlevenden van de crash per schip teruggekeerd naar de VS. Sellers en Vogel zaten bij ons ondergedoken terwijl mijn moeder van mij in verwachting was. Meteen na de oorlog hebben mijn ouders van de ouders van Sellers voor mij vele babyspullen en ook voeding opgestuurd gekregen uit de VS, vanwege de grote schaarste bij ons. In een pakket zat een brief van mevrouw Sellers met de tekst dat zij mijn ouders bedankte voor wat zij voor hun zoon hadden gedaan en niet kon zeggen of zij omgekeerd de moed had kunnen opbrengen als zij voor deze keuze zou worden gesteld. Jarenlang hebben mijn ouders een kerstkaart met goede wensen ontvangen van de familie Sellers. Oorkondes Mijn vader heeft na de oorlog oorkondes ontvangen van Generaal Dwight Eisenhower (USA) en Air Chief Marshal (Allied Expeditionary Force van de Britisch Commonwealth of Nations als dank en waardering voor Luchtfoto A17 (tussen 1945-1950 gemaakt). de onderduikfaciliteiten om zo uit handen te blijven van de vijand en uiteindelijk veilig weer thuis te kunnen komen. In 2008 werd de vindplaats van de crashlocatie en materiaal van de B24 gevonden, geconserveerd en tentoongesteld in de Trefkoele te Dalfsen. Clandestien slachten Mijn ouders zorgden voor het eten van de onderduikers en anderen: o.a. werd er regelmatig eten gebracht naar de verzetsgroep in de bossen van Rechteren. Varkens werden clandestien geslacht en het vlees werd opgehangen in de waterput voor het huis: een beschermde en beschutte plek en makkelijk af te halen door koeriers. Rinus in de Wal, toen nog als jongen woonachtig aan de Hoenderweg, vertelde mij het verhaal dat hij grote brokken vlees van een varken onder een jas naar Deventer moest brengen en nauwelijks door de nauwe deur van bus kon komen. Hij vertelde ook dat hij op een avond in het donker, lopend door het weiland naar ons huis om vlees af te halen, zich rot was geschrokken toen hij de joggende onderduikers plotseling tegen het lijf liep. De beide onderduikers werden ook ingezet voor de distributie van vooral eten. Document Generaal Eisenhouwer
6 Online Touch Home