Mo & Pleun kermis, kunst en kattenkwaad verhaal door Albert Meijer & tekeningen van Eva Kröse uitgave van DROPSTUFF MEDIA © Alle rechten voorbehouden, 2019
op de kermis is het altijd druk met lichtjes en gepraat maar weet je wel wat er gebeurt als iedereen weer gaat? dan komen in de schiettenten de prijsknuffels tot leven en gaan ze naar de zweefmolen o, zie ze daar nu zweven! zie de knuffels in de achtbaan of bij het spookhuis binnen ze eten al hun buikjes rond met grote suikerspinnen
ook in de grijpmachines gaan er knuffelogen open maar kater Mo en Pleun de poes kunnen slechts rondjes lopen niks liever willen Mo en Pleun dan ook een keer naar buiten maar helaas, ze zitten vast achter de glazen ruiten “ik denk dat het niet lang meer duurt, totdat iemand ons wint” Mo is het met Pleuntje eens: “ik hoop op een leuk kind!
een kind met grote flaporen, of een gezicht vol sproeten maar als het nou een pestkop is weet ik niet wat ik zou moeten!” de dag is nog niet eens voorbij en het is meteen al raak een jongetje met knalrood haar slaat Mo zo aan de haak “dag Pleun, dag Pleun, daar ga ik dan, die jongen lijkt best lief we blijven in contact, oké? ik stuur je gauw een brief!”
al snel wordt ook poes Pleun bevrijd een paar dagen na Mo door een meisje van de kermis zelf, een echte grijpmachine-pro! haar ouders zijn de eigenaars van een draaimolen vol schapen als je die al draaiend telt dan ga je vanzelf slapen zo leert poes Pleun met veel plezier haar wereld beter kennen met alle knuffels kan ze nu de kermis over rennen
een paar maanden verstrijken o, wat gaat de tijd toch snel als Pleun opeens verrast wordt kijk! een brief, een kattebel! met krullend scheve lettertjes staat er Voor Pleun geschreven en Pleun begint te spinnen, krijgt ze Mo weer in haar leven? er staat “als ik je weer kon zien, wat zou ik dan genieten! ik woon in het museum nu, kom je gauw eens op visite?”
het museum heeft een voordeur bol als een babybuikje, en als je naar beneden kijkt zie je een rond kattenluikje Pleun glipt er meteen doorheen En kijk, wie ziet ze daar: ‘t is haar lieve broertje Mo en ze knuffelen elkaar Mo zegt: “wat ben jij enorm gegroeid ik ben zo’n trotse broer kom, wil je het museum zien? dan geef ik je een toer”
“oei,” zegt Pleun, “dat lijkt me leuk, maar van kunst weet ik echt niks” “ach,” zegt Mo, “dat maakt niet uit, ik ben een supergoede gids! we beginnen met een meesterwerk hoe vaak zie je dat nou? het is van Sandro Catticelli: ‘De Venus van Miauw’ ik ben benieuwd wat je van dit beeld van Michel-angora vindt en hoe mooi is deze dan, ‘De Kus’ van Gustav Spint?”
“hé Mo, waarom hangt deze hier, er staat helemaal niets op! een schilderij vol witte verf hoe haal je ’t in je kop?” “kunstenaars werden een beetje gek in de afgelopen eeuw dit schilderij heet niet voor niets ‘Witte Poezen in de Sneeuw’” “ik ben onder de indruk Mo, je lijkt zoveel te weten. maar volgens mij heeft die artiest te veel kattenkruid gegeten.
waarom staat hier een kattenbak? en blikjes kattenbrokjes? voor mijn part denken kunstenaars te véél buiten de hokjes een klieder hier, een klodder daar een stip, een streep, een strook, het is alles leuk en aardig hoor maar die kunst, dat kan ik ook!” Mo zegt: “wat ben je grappig, Pleun, en wat hopeloos naïef hier blijkt toch overduidelijk jouw gebrek aan perspectief
lieve Pleun, elk kunstwerk hier vertelt je een verhaal kunst is als een heel goed boek maar in een vreemde taal” “oké dan Mo, ik snap het wel kunst is als poëzie maar ook de kermis heeft verhalen en zit vol met fantasie ik wil het je graag laten zien ga je mee op bezoek? want net als kunst is kermis als een vreselijk goed boek!
de kermis bestaat al heel erg lang al meer dan duizend jaar hier kwamen mensen, arm en rijk om te spelen met elkaar daar waar je nu een spookhuis ziet vond je eerst de ‘rariteiten’ met poesjes op sterk water maar ook slangen, kalfjes, geiten… een dwergkat en een reuzenpoes siamezen met acht pootjes en achter een gordijntje stonden vrouwen in hun blootje!
de draaimolen werd vroeger aangedreven door een paard wilde je sneller draaien? dan trok je aan zijn staart de eerste elektriciteit de film, de grammofoon die zag je voor het eerst dus hier dat was heel ongewoon! je kon ook zwieren in de rups een soort achtbaan met een kap daarin kon je stiekem zoenen want je werd er nooit betrapt
om te werken op de kermis moest je sluw zijn als een vos zo was er een leeuwentemmer op de kermis van Den Bosch die ging de leeuwenkooi in en ‘t publiek kreeg het benauwd maar die leeuw bleek stekeblind te zijn en tandeloos, en oud! zoveel verhalen vind je hier en ze veranderen elk jaar het is een soort museum dus maar dan in ’t openbaar”
“dat is alles leuk en aardig, Pleun, maar kunst, dat is het niet het mist finesse, intellect raar dat je dat niet ziet! echte kunst moet dieper gaan, dan toetertjes en belletjes” maar Pleun’s geduld is nu echt op: ze blaast: “nu is het welletjes! ken jij De Koude Kermis al? met al je kennis en kritiek? hier komen kunst en kermis samen en vinden een groot publiek
in plaats van verf en marmer staat daar techniek centraal en veel van de verhalen beleef je virtueel en digitaal neem nou de reuzenmarionet die is half mens en half machine maar deze poppenspeler is gewoon een trampoline en de Tijdreizigers-auto is een escape room op vier wielen je rijdt er zonder rijbewijs en je staat nooit in de file
als je veel van spinnen houdt moet je naar dit zoete hokje met dertig smaken suikerspin zoveel gekheid op een stokje! hier staat het Bumper Ballet dat is toch om te gillen? deze zelfrijdende botsauto’s doen precies wat ze zelf willen met een VR-bril op je snoetje wordt elke rit een avontuur zullen we een muntje kopen? ze zijn niet eens zo duur!
kunst en kermis hebben dus veel met elkaar gemeen ze zitten beide vol verhalen en ze zijn voor iedereen” Pleun vertelt met zoveel trots ze lijkt wel een leeuwin dat Mo bijna niet kan wachten: “ik wil echt óveral in!”
‘Mo & Pleun, kermis, kunst en kattenkwaad’ geeft kinderen, en iedereen die het kind in zichzelf wil blijven zoeken, een inkijkje in de werelden van kermis en kunst. Volkscultuur en kunst lijken soms lijnrecht tegenover elkaar te staan in onze maatschappij, twee ogenschijnlijk onverenigbare stijlvormen. Maar zijn het niet gewoon verschillende manieren waarop je een verhaal kunt vertellen? Beiden dragen immers bij aan het vormen van onze identiteit, aan verhalen over wie we zijn, waar we vandaan komen en wellicht ook waar we naar toe gaan. ‘Mo & Pleun, kermis, kunst en kattenkwaad’ komt voort uit een artistieke opgave aan schrijver Albert Meijer en illustrator Eva Kröse naar een idee van ontwerper René van Engelenburg binnen het mediakunst-project ‘De Koude Kermis’. Dit is een project van mediakunstcollectief DROPSTUFF MEDIA waarin kermisattracties kunstinstallaties worden en andersom. De Koude Kermis vermengt volkscultuur, erfgoed en kunsten met nieuwe technologische mogelijkheden en presenteert de resultaten zowel in galeries en op cultuurfestivals als op echte kermissen. www.dropstuff.nl De Koude Kermis en deze uitgave zijn mede mogelijk gemaakt door ondersteuning van het VSBfonds en het BankGiroLoterij Fonds - 2019. Speciale dank aan Ineke Strouken, Aranka Wijnbeek en Hannie van der Ploeg.
Mo en Pleun wonen in een grijpmachine op de kermis. De twee knuffelkatten wachten daar geduldig tot iemand ze wint. Mo wordt als eerste uit de machine gehaald, door het zoontje van een museumdirecteur. Het dochtertje van een kermisklant wint Pleun. Als Pleun een tijd later op bezoek gaat bij Mo, snapt ze niks van alle moderne kunst. Waarom vindt Mo een compleet wit schilderij zo mooi? En wat doet die kattenbak in het museum? Tegelijk kan Pleun niet wachten om Mo haar kermis te laten zien. Zou hij wel overal in durven? En begrijpt hij waarom Pleun zo gek is op de kermis? Twee ogenschijnlijk verschillende werelden blijken meer overeenkomsten te hebben dan gedacht. ‘Mo & Pleun, kermis, kunst en kattenkwaad’ is een vrolijk verhaal op rijm van Albert Meijer met kleurrijke tekeningen van Eva Kröse, naar een idee van René van Engelenburg en uitgegeven door DROPSTUFF MEDIA. ISBN/EAN: 978-90-9032290-2 9 789090 322902
1 Online Touch