Oeze zuster Ria Oldenbeuving -Eising Bij het schrijven van deze herinneringen ruik ik de geur van het consultatiebureau weer. Het lukt mij niet om Zuster Vos zonder hoofdletter te typen. Dat zegt wel iets over het respect waarmee ik aan haar terugdenk. Ze was ‘Oeze Zuster’. Dat ze een voornaam had kwam als kind niet bij mij op. Zuster Vos was een begrip bij ons thuis en in heel Zweeloo. Er werd met veel respect over haar gesproken. Als kind wilde ik graag blote benen bij de eerste zonnestralen in het voorjaar. Mijn moeder was daarmee altijd een beetje terughoudend. Mocht ik dan uiteindelijk de warme maillot of lange broek verwisselen voor een rokje en kniekousen, dan had mijn moeder een gebreide wollen onderbroek klaarliggen die als extra ondergoed aan moest. ‘Want zuster Vos zegt dat je anders blaasontsteking kunt krijgen.’ Als we bij levertraan slikken tegenstribbelden: ‘Zuster Vos zegt dat moet.’ Ik herinner mij ook de lange rij met gespannen wachtende kinderen waarvan ik er één was. Ook herinner ik mij de bezoekjes op het consultatiebureau. Er is vast en zeker een arts bij geweest maar ik herinner mij alleen Zuster Vos. Als we klaar waren mochten we een plaatje uitkiezen die ze zelf uit een tijdschrift had geknipt. Tijdens een van de bezoekjes kreeg ik een blauwe ansichtkaart van Dick Bruna. Hierop stond een versje. Ik ken het nog uit mijn hoofd. Ik herinner mij ook de lange rij met gespannen wachtende kinderen waarvan ik er één was. Mouwen opgestroopt en naar het kamertje van de meesters en juffen om je prik te halen. Maar als zuster Vos erbij was gaf dat toch een vertrouwd gevoel. Ik denk dat ik een jaar of acht was toen ik bij haar thuis onder de zonnebank ging op advies van de huisarts. Dan ging ik na schooltijd naar haar huis dat aan het wijkgebouw vast zat. Ik mocht dan in een slaapkamertje bij haar onder de zonnebank. Heel speciaal. Het was goed bedoeld, maar geen huisarts zal dit nu nog adviseren.
10 Online Touch Home