DOOR RALPH MARKWAT: EEN ODE AAN EEN VRIEND Victor Wat haren minder, een rimpel meer; het hoort bij het ouder worden. Je leert het te accepteren omdat er geen andere keuze is. Maar wat nauwelijks te accepteren is, is dat steeds meer mensen om je heen iets overkomt naarmate je ouder wordt. Ondanks dat het niet makkelijk is, zit er ook niets anders op dan dat te accepteren. Afgelopen winter bleek het met één van mijn zakelijke relaties helemaal mis. Al dertig jaar is Victor verbonden aan FHC Formulebeheer, als één van de mensen die het interieur en de apparaten bedenken, intekenen en leveren aan onze franchiseondernemers. Menig vestiging is ingericht door Victor. En werken met Victor is altijd bijzonder. Want waar menig verkoper in zijn handen wrijft als een klant ‘quick and dirty’ een handtekening wil zetten onder een order, is dat bij Victor wel even anders. Victor is dan ook geen verkoper vind ikzelf. Het aan de man brengen van projecten lijkt wel bijzaak, het gaat erom dat alle aspecten van een project worden bedacht zoals ze het beste zouden moeten functioneren. En als een klant dan tegen de adviezen in toch iets onverstandigs wil doen, slaat Victor in volledige rust de verkoopmap dicht. “Zo gaan we het allemaal niet doen”, om vervolgens het etablissement te verlaten, een ondernemersstel achterlatend in volstrekte verwarring en desillusie. Maar heel veel projecten veranderen in succes, omdat er vooraf nagedacht wordt over ieder detail. Victor is absoluut de allerbeste in het bedenken van logistiek in een fastservicebedrijf. Niets blijft onbesproken en niemand wordt ontzien. Er worden dan ook niet altijd alleen maar vrienden gemaakt, maar alles en iedereen die een optimaal bedrijf in de weg staat wordt door Victor ter zijde geschoven. Wat is nu zijn geheim? Ik werk al heel lang samen met Victor en denk het te weten… Bij alles wat je doet in een bedrijf stel je jezelf namelijk drie vragen: • Waarom doen we dit? • Welk effect heeft dit op andere factoren? • Wat kost de ingreep en wat levert het op? Hij past de vragen op een geheel eigen wijze toe in een gesprek, immers het lijkt zo eenvoudig maar het is rete moeilijk. Want iedere keuze die je maakt heeft consequenties. En soms lost men een probleem op maar realiseert zich dan niet dat nieuwe problemen ontstaan. Niet zelden zijn deze nog vervelender dan het oorspronkelijke probleem. Zo kwam ik met Victor bij een cafetariaondernemer die nagedacht had over zijn nieuwe inrichting. De bakplaat moest het hart van zijn bedrijf worden en om die reden werd deze in het midden van zijn nieuwe bakwand gemonteerd, zo stond op de tekening te aanschouwen. Er werden tot dan toe namelijk te weinig hamburgers verkocht en dat moest na de verbouwing anders. Links het frietstation en rechts de snacks. De kassa tegenover de bakplaat zodat echt iedereen verplicht moest aanschouwen dat de bakplaat het hart van het bedrijf zou worden. Victor keek naar de tekening en de zo voor hem herkenbare net iets te lange stilte voorspelde dat het tot dan toe fijne gesprek een wending zou gaan nemen. “Als je dit bedenkt dan ben je niet in orde…”. En weer een oorverdovende stilte. De hierdoor geschrokken tegenpartij zegt niets omdat Victor in zo’n stilte niet in de ogen kijkt van diezelfde tegenpartij en bovendien zijn kromme vinger op een willekeurige plek op de tekening houdt. Alsof er nog iets achterna komt. Maar er komt niets, althans, na een seconde of tien wordt het plan van de ondernemer volledig met de grond gelijkgemaakt. “De bakplaat is onderdeel van een systeem, garnering, onbereid product, toppings en sauzen. Borden, afval, brood, een aantal gereedschapslades. Hier, hier, daar, hier en hier. Niet daar, daar, daar en aan de andere kant daar!”, klinkt het overtuigend en zeer logisch. “En waar heb je dan de uitgifte naar je eethuis? En hoe denk je dit te… en hoe dat… dit gaat zo niet...straks verkoop je alleen maar hamburgers en is de rest van je omzet verdwenen”, gaat het spervuur door. Zo hebben Victor en ik zelf ook heerlijke discussies over kassaposities, personeelskosten door verkeerde logistiek, te korte vaatwastafels, stoelen die verkeerd staan en eilandopstellingen die niet altijd werken zoals bedoeld. We doen dat tijdens etentjes in menig restaurant, want hard werken moet ook aangenaam zijn. We doen dat als we samen gaan skiën, want zakelijk samenwerken hoeft niet uit te sluiten dat je niet vriendschappelijk met elkaar kan omgaan. En we zijn het niet altijd eens over keukenlogistiek of de positie van de bar in een tekening, maar we zijn het wel eens dat we al 15 jaar hele goede vrienden zijn. En met hem is het nu niet oké en dat is heel lastig te accepteren. Ralph 37
38 Online Touch Home