Zij is te speciaal en duur. Altijd ben je op de loop, Nooit kan ik eens lang met je praten. Wat kan ik doen als je wegloopt, en mijn hart in brand laat staan, Ik kan alleen maar dansen, Hopende dat de pijn weg zal gaan. Ik loop al jaren met dit hart, Ik denk dat ik een joker ga worden, Een joker zoals jij. Ik kan alles van een afstand bekijken, Om het zo beter te rangschikken Zij gaf mij nachtmerries en dromen, Om pijlen te hebben voor de nieuwe morgen. Gij verandert het verleden in mijn hand, Om het zoete te laten zien, Gij maakt het zoete wild, En dan een nieuwe morgen, Waarin ik mag opstaan Gij hebt onze harten gemalen, Totdat zout voortkwam, Maar nu is het zoet. Gij hebt met ons geen medelijden gehad, Maar gij hebt ons geleerd eigen loon te verdienen. Waarin alle tijden veranderen. Gij bent het cryptische en het surreele, Ja, gij bent de zachte, het draaien van het verleden, Tot dromen brengt gij ons. Gij neemt ons mee tot achter de hekken, Wij zien alles van een afstand, en dan verandert het, Wij leven in een visioen, uw visioen." Dit zijn ook principes in de Vur, dat we altijd dichterbij komen, maar het nooit zullen bereiken, zodat er altijd ruimte blijft voor andere, belangrijkere dingen. We moeten altijd weer tot hogere levels komen. Daarom worden de verhalen altijd afgebroken en moet alles half blijven, onafgemaakt. Dit is waar Vanille voor staat in de tweede bijbelse poëzie.
232 Online Touch Home