Het is als eb en vloed, en zo zuivert de natuur haarzelf. De natuur doet niets rechtstreeks, maar blijft er omheen cirkelen, omdat er zoveel verborgen tussenstappen zijn. De regen is het hart van de natuur. De natuur is meer-sporig, niet slechts op één spoor. Altijd maar weer overweldigt de natuur zichzelf. De man is het nu, de vrouw het verleden. De man is de dag, de vrouw is de nacht. De man is het tijdelijke, de vrouw de eeuwigheid. De man is het tastbare, de vrouw is het geestelijke. De man is het niets, de vrouw is de vermindering. De natuur brengt alles in slaap, totdat alles droomt. Ook de dromen worden vermindert, zodat er nog diepere slaap is. Je kan nog zo goed de weg weten in deze natuur, maar op een gegeven moment moet je toch vaststellen dat je verdwaald bent. Je moet dan op een gegeven moment toch vaststellen dat je je grip hebt verloren. Honderdzestig poorten, waarvan slechts één de ware poort is, en de anderen branden allemaal. Ik had een droom over het voortijdse India, over een oerplaneet. Alles werkte door stralen. Ik was in een natuurstad waarin ik meerdere appartementen had, en ik ging gewoonlijks van de ene naar de andere, en terug. Het was hetzelfde als vroeger bij familie in 'de stad van de familie', waar je van het ene naar het andere familie lid ging en terug, en zo was je leven als je daar was, onbezorgde jeugd. Er was totale vrede. Er waren geen sloten op de deuren, en er waren gewoon deuren tussen de buren, en iedereen liep in en uit. Toch waren er dimensionale afsluitingen, zodat nooit iemand's privacy werd aangetast. Iedereen had dus zijn of haar eigen dimensie. Dat er vrede was wilde overigens niet zeggen dat er nooit onenigheid en ruzie was. Ik keek in mijn appartement naar een video waarin twee mannen ruzie hadden. Ik zag welke dimnensie het was. Het waren de buren van schuin boven. Ik kon er makkelijk naartoe via een trap binnen mijn appartement en een balkon. Ik zei tegen hen dat ik een video had waarop ze ruzie aan het maken waren. Ik nam ze toen mee naar mijn appartement en liet hen de video zien, en ze waren verbaasd, en begonnen te lachen en te wijzen. Ruzie opgelost. Ze konden elkaar ineens weer vinden, en ze hadden extra stralen in hun hoofd waardoor ze de juiste verbindingen met elkaar konden maken. Het was het idee wat ik als kind had in de 70-er jaren, dat alles vrede was. Dat was natuurlijk niet zo, maar ik was op die planeet. Ik ontmoette de vogel van God in de hindoeïstische mythologie, Garuda. Hij had heel veel stralen. Hij bracht mensen over de zee, en gaf hen ook stralen, waardoor ze nieuwe contacten konden leggen. Hij was heel timide. Hij gaf mij een CD-ROM. Dat was in mijn andere appartement. Toen ging ik weer terug dus naar het andere appartement. Onder weg kwam ik iemand tegen die aan het vliegeren was met stralen. Het was prachtig. Ik werd wakker met het nummer 'Where is the Love we Used to Know' uit 1977 van the Delegation. De hele lucht was vol stralen onderverdeeld in dimensies. Je buren zijn de andere dimensie. Garuda is de overgang van de dimensies. Het herstel van de aureool. Honderzestig poorten in de natuur, die allen branden, behalve die ene ware.
850 Online Touch Home