geaccepteerd door die parasitaire energieën die daar heersen. Die hebben alles onder controle. Daaroim blijven een heleboel mensen gewoon in de kerk zitten en komen nooit verder in hun leven. Ook al gaat alles "mis" : Als de mens maar tot de ware kennis komt, want het heeft geen zin om compromisen te sluiten. Er is maar een klein percentage van mensen die in een bepaalde kerk of religie opgroeien en daar van loskomen, maar dan beginnen die parasieten dus wel een klopjacht. En dan is er vaak "de familie" die hun kerkgenootschap goed probeert te praten, terwijl het niet goed te praten valt. De mens wil graag bedrogen worden. Onwetendheid is zaligheid zeggen ze weleens, "ignorance is bliss", dus dan hebben ze parasitair geluk wat niet het ware geluk is. Het is een geluk wat in cirkeltjes draait, waardoor de mens een zombie wordt, als een doodlopende weg, een joyride die naar de vernietiging leidt, een "bad trip" drug. Dat wordt ook wel "het gekkengeluk" genoemd, of "het goud der dwazen". Ze hebben zich letterlijk doodgeamuseerd. En dan doen ze zich onschuldig voor, valse onschuld, maar het is de geest van de dood. De terugkeer naar Orion is van belang, het belang van de Orion Nebula als het hogere bewustzijn. Dit is het proces van "structural coloration", aan de hand van veren die door de cellulaire patronen de golflengtes van het licht refracteren om hun unieke kleur te creëeren, als een soort "illusie" effect, wat dan weer min of meer tegengesteld is aan pigment. Deze techniek wordt ook veel door insecten gebruikt. Ook de Orion energie heeft de qualiteiten van structural coloration en dialectische fusie, en is daardoor de paradijs poort. Gedichten zijn de taal van het hart, van een andere vibratie, om jezelf te bewapenen met een andere dimensie, om dingen even van een andere kant te bekijken. Ook de Tweede Bijbel staat boordevol gedichten. Ook dit is een groot lezers-arsenaal. Voor nu : "Arms of Sandman" gaat over iemand die in een "onderwater-gevecht" is met dingen die hem/ haar naar beneden proberen te trekken. De persoon weet niet eens wat het is dat hem/ haar zo naar beneden trekt, en is in verwarring, en komt uiteindelijk tot de conclusie dat hij/zij datgene wat hem/haar kwelt moet loslaten en overgeven "in de armen van de zandman" (In het Nederlands is dit ook wel vertaald als "Klaas Vaak", die zand strooit in de ogen van de kinderen om hen te laten slapen). De hoofdpersoon draagt aan het einde van het gedicht het probleem op metaforisch aan de zandman, de koets van de slaap. Is dat niet soms het beste te doen in zo'n situatie ? Wachten totdat het probleem, het beest, slaapt, zodat we stilletjes er tussenuit kunnen glippen ? Het bleek maar een nachtmerrie te zijn geweest. Ook in het "Arms of Sandman" gedicht wordt de hoofdpersoon aan het einde van het gedicht wakker om het probleem in de slaap achter te laten. Het was slechts een monster van slaap. Slaap wordt soms ook vergeleken met een zee waarin we wegzinken, en als we wakker worden, dan stijgen we uit de zee. Laat dat wat tot de zee behoort in de zee blijven, oftewel wat tot het rijk van de slaap behoort. Het zijn mysterieën. Arms of Sandman (Taken from the Second Bible) Something is eating me, Something is growing inside of me, Something is choking me,
786 Online Touch Home