Hebreeuws-Iyowbitisch woord voor 'afgrond', wat dus tussen de billen, PEHUI (Egyptisch) inligt. In Egyptische context gaf de vrouw door haar billen geboorte aan dit beest. Johannes keek naar de dodelijke billen van de vrouw op het beest en was in verwondering, aanbad de vrouw, in de Griekse grondtekst. De billen zijn namelijk een beeld van vernietiging en schepping, een beeld van de goddelijke verstrikking, van goddelijke tucht. Niemand komt daar zomaar overheen. Neen. Deze billen brengen verbrokenheid. Deze billen zijn dodelijk en zijn in een woeste jacht. Johannes zag het profetische orakel van het beest. Johannes zag de teraphim, het slagers-orakel, en ging daar niet lichtzinnig mee om. Johannes zag de Urim, de Thummim en de Pessa in de vorm van draken, slangen en beesten, die zich konden vormen tot vrouwen. Johannes was aan deze vrouwen onderworpen. Waarom is het getal 666 zo bedreigend voor de christelijke kerk van de patriarchie ? Omdat een man nog wel vijf vrouwen aankan, maar wanneer er een zesde vrouw bijkomt, dan zal de man het verliezen. Het getal zes is namelijk het breekpunt van de man. De man barst dan uit in wenen aan de voet van de vrouw. Dit breekpunt is de AKEBU in het Egyptisch. De AKEBU zijn de huilers in het Egyptisch, verbroken mannen, verbonden aan de god van de aarde, KEB, GEB. Zij worden zo gestript van hun valse goddelijkheid, hetzelfde zoals de christelijke god JEZUS slechts een vechtslaaf is in het Hebreeuws, IYSH. AQEP is in het Egyptisch dubbel, de dualiteit, als de wortel van de AKEBU. Juist door de dualiteit komt de man tot de traan, wat een poel des levens is. De dualiteit wordt uitgebeeld door de billen van de Amazone, de heilige verstrikking. De valse natuur moet verstrikt raken, om zo tot verbrokenheid te worden geleid, zonder te kunnen ontsnappen. Vandaar dat het niet alleen maar gaat om de heilige gebondenheid, maar ook om de heilige verstrikking = eeuwigheid. De PER-QEBH is het tranenmeer in de onderwereld. Het beest leidt hierin terug tot de tien hoorns, tien koningen, die in het Grieks de voet of voeten uitbeelden. Alles moet namelijk getreden worden in de wijnpers. De voet is een beeld van het laatste oordeel. De voet is ook niet iets wat zomaar schandelijk vertoont kan worden overal, om geexploiteerd te worden. Het is een heilig, duister beeld van de gnosis, een teken van oordeel. Er gaat een verschrikkelijk oordeel komen over alle valse, schaamteloze voeten van de stad. Deze voeten hebben de wildernis nooit gezocht. Deze voeten hebben de duisternis nooit gewild. In de teraphim, het orakel van de beesten, wordt het kind teruggeleid tot de moederborst, en onderworpen aan de voeten van de moeder. Er zal geen stadse vertoning zijn van de heilige lichaamsdelen van de moeder. Zij zijn in duisternis, naakt, en verborgen, in een woeste jacht en in een slacht ritueel. In het Aramees kan 'zee' ook vertaald worden als 'moeras' en 'meer'. In die zin kwam de schepping dus voort uit een groot moeras, was de ark van Noach een groot moeras-schip, en kwamen de vier beesten van Daniel's nachtvisioen voort uit het moeras. Toch klinkt dat niet helemaal volkomen. In de Egyptische wortels gaat het hier om billen, om de anale geboorte van de schepping en de beesten. De billen, PEHUI, zijn verbonden aan PEHU, beyond, over, van een diepere dimensie. In het OT en NT is de zee, oftewel het moeras, de billen, een teken van oordeel. De vijand wordt tot de zee, de billen, gedreven tot vernietiging, als een gevangenschap, een kooi. Matteus 8 32 En Hij zeide tot hen: Gaat heen! Zij voeren uit en gingen in de zwijnen; en zie, de gehele kudde stormde langs de helling de zee, BILLEN, in en zij kwamen om in het water.
93 Online Touch Home