Zoutig is hun smaak, en soldaten komen van hen, Vechtslaven met grote geheimen, Geriemd zijn zij in de nacht, Ontsnappen kunnen zij niet, Ook zij moeten tot het geheim komen. Komen zullen zij tot het geheim, De planeet zal sterven, En alleen zij die de beker van Nakordonne zullen bereiken, Zullen leven tot in eeuwigheid, In haar zullen zij de weg vinden tot de andere planeet, Als door een nieuwe geboorte, Zij sterven niet.' De tovenaar had zijn hoop op deze beker gevestigd. Het vrouwtje leidde hem naar een kamer met een bed waar hij kon slapen. Hij had wilde dromen, maar kon zijn weg niet vinden. Hij dacht dat hij het geheim nu kende, maar hij begon de moed op te geven. Totdat op een nacht de beker van Nakordonne aan hem verscheen. Het bleek een poort te zijn waardoor hij ingezogen werd. Hij zag de zeven zeeen van de dood met hun vele schepen. Hij zag de geriemde vechtslaven op de schepen. 'Deze schepen leiden tot de andere planeet,' sprak de beker. 'De zeeen des doods leiden tot aan de andere planeet. Dat is het grote geheim.' 'Wat is de andere planeet ?' vroeg de tovenaar. 'Oh, ver van hier,' sprak de beker. 'Ik ben het schip, ik ben de schepen. Het gaat erom op de juiste schepen te zijn. De meerderheid van de schepen zullen vergaan. Alleen een paar schepen zullen aankomen op de andere planeet.' 'Wat is de naam van de andere planeet ?' vroeg de tovenaar. 'Dat is de naam,' zei de beker. 'De naam is de andere planeet.' Ineens was de planeet brandende. 'Kom,' sprak de beker, 'de planeet is aan het vergaan. Ik zal je tot de andere planeet nemen.' De beker nam hem op, en even later werd hij wakker in een grote wildernis. Zoetruikende planten en struiken waren om hem heen. Hij aanbad de beker van Nakordonne, en boog voor de beker neer. Hij kuste de beker. Ineens stond er een blootvoetse vrouw voor hem in een geraveld broekje van een lichte hooiachtige kleur. Ze had een boog. De beker was verdwenen. 'Wie bent u ?' vroeg de tovenaar.
329 Online Touch Home