3. Alles is hier achter tranenglas, Het geheim van de bloem Ze hebben me stijf gestoken met angels, maar 'k draag nu de honing van het lijden. 4. Je komt hier nooit aan, Altijd ronddraaiende, Totdat de wind je wegduwt 5. Het moet vooral vaag blijven, Als je het te duidelijk maakt, raak je er in opgesloten, In vaagheid kun je altijd door blijven groeien, En kunnen de betekenissen veranderen 6. Dit is de vaagheid van de bloemen, Zij spreken, maar zij worden niet gehoord, De planten verstaan het niet, Zij hebben hun eigen leven 7. Zij vangen alleen fragmenten op, En geven er hun eigen betekenis aan, Hoe meer woorden je gebruikt, Hoe meer je ook weer versluierd Bloed zal tot nectar worden 8. Het zal wel ingewikkelder zijn dan wat ik nu denk, Teveel op dezelfde plaats gestoken 9. Ze hebben me stijf gespoten, maar ik draag nu de bloemen van het lijden. 28 10. Ik heb sieraden in mijn haren, als de sieraden van het lijden. Ze hebben me gestoken, en nu ben ik dan honing van het lijden, teveel verbroken, teveel op dezelfde plaats gestoken. 11. Ze schiepen daar een wond in een wond, als een waterig trauma, geen kracht meer om op te komen. En de laatste steek was dan om te doden, om mijn ogen te openen. Ze stak mij diep. 12. Gij eet dan honing nadat gij teveel bent gestoken. Neem hen mee tot de velden 13. Teveel staken ze mij, maar nu zijn ze dood. 14. Hebben wij macht over de dood, als wij teveel zijn gestoken, als bloed tot nectar wordt. 15. Ik kom tot de morgen, om alles terug te draaien, Zij hebben mij teveel gestoken,
29 Online Touch Home