'Shhh,' zei het meisje. 'Blijf eerst goed kijken. Heel diep onder de grond is de zee van druip. Daar komen ze vandaan. Het zijn de druipers. Zij hebben daar hun eigen wereld, een druip wereld, waar ze met druip geld betalen, een soort dril puddinkjes. Het zijn de valse leugenmedailles van het slechte, het bedriegelijke loon wat je krijgt als je tegen de waarheid strijdt.' 'Maar dat is verschrikkelijk,' zei Remio. 'Ja,' zei het meisje. 'Ze hebben hun hele wereld met dat valse geld gebouwd. Het is druip geld.' 'Bah,' zei Remio. 'Ik moet er niet aan denken. Het stinkt er ook zeker.' 'Ja,' zei het meisje, 'het is heel smerig en vies spul. Dat kun je van de leugen-monsters verwachten. Ze brouwen het voor allerlei smerige doeleinden.' 'Ze eten het zeker ook,' zei Remio. 'Ja,' zei het meisje. 'Ze eten het, drinken het, en wassen zich ermee.' 'Bah,' zei Remio. 'Ik kan me niets viezers voorstellen.' 'Het is troep,' zei het meisje, 'maar daar houden leugen monsters van. Hoe meer hoe beter.' 'Wat doen we er tegen ?' vroeg Remio. 'Blijf kijken,' zei het meisje. 'Het begint te branden,' zei Remio. 'Dat lijkt maar zo,' zei het meisje. 'Nee, echt, ik zie het branden,' zei Remio. 'Het is als kaarsvet.' 'Ja, maar die kaars is hier niet,' zei het meisje. 'Die staat ergens in de zee van druip op een eilandje op een rots, en die heeft de hele zee van druip met alle druipers voortgebracht.' 'Maar zo lang het brandt druipt het,' zei Remio. 'De vlam moet gedoofd worden.' 'Nee,' zei het meisje, 'het is een monster kaars, en die druipt om een hele andere reden. Het is een ijskaars, als een druipende ijspegel.' 'Nu begrijp ik het,' zei Remio. 'Wat doen we eraan ?' 'Kom er maar niet te dichtbij,' zei het meisje. 'Het kan je zo bevriezen. Maar je hebt het nu in ieder geval gezien. Kom, we moeten terug.' En zo gingen ze beiden weer terug naar het huisje om verder te slapen totdat het ochtend was. Ze waren alweer vroeg op, en zo ook de vrouw in het wit. 'Ik voel me een beetje stijf, alsof ik bevroren ben,' zei Remio.
9 Online Touch Home